Во оваа приказна ја раскажувам мојата борба како самохрана мајка во малото македонско гратче Берово, каде што љубовта и довербата беа ставени на испит по болната разделба. Преку секојдневните предизвици, осудите од околината и стравот од нов почеток, сфатив дека децата не се пречка, туку причина за повторно да верувам во среќата. Ова е мојата исповед за болката, надежта и новата љубов која дојде кога најмалку ја очекував.
Јас сум Елена од едно мало село кај Битола. Мојата сестра Марија замина во Скопје и од тогаш нашите животи се променија засекогаш. Ова е приказна за болката, љубомората, недоразбирањата и прашањето: дали некогаш ќе си простиме?
На мојот 55-ти роденден, во преполна скопска кафеана, добив златен прстен од сопругот. Сите ми завидуваа на среќата, но никој не знаеше што се крие зад мојата насмевка. Ова е приказната за мојата борба со осаменоста во бракот и семејните тајни што ги носам со години.
Во оваа приказна, јас сум Игор од Велес, човек кој се соочува со сенките на своето минато во студен ноемвриски вечер. Се враќам во родниот град, каде што старата семејна тајна и нерешените конфликти ме тераат да се соочам со татко ми и сопствените стравови. Преку болни дијалози и неочекувани откритија, се обидувам да најдам мир и да разберам дали навистина можеме да го промениме она што не боли од минатото.
Од првиот ден кога влегов во домот на свекрва ми, Славка, почувствував дека не сум добредојдена. Нејзиниот студен поглед и секојдневните забелешки ме тераа да се прашувам дали некогаш ќе бидам прифатена како дел од ова семејство. Ова е мојата приказна за борбата со предрасудите, семејните тајни и мојата потрага по љубов и разбирање.
По дваесет години во странство, се враќам во моето родно село, само за да најдам урнатини од минатото и луѓе кои не ме препознаваат. Средбата со стариот Петре, некогашниот поштар, ме враќа во болните спомени за семејните расправии и причината поради која заминав. Сега, стоејќи пред рушевините на мојата куќа, се прашувам дали некогаш навистина можеме да се вратиме дома.
Јас сум Елена, жена која цел живот се бореше со тежината на своето име и наследството што го носи. Од првиот ден кога мајка ми ме нарече по нејзината почината сестра, мојата судбина беше запечатена со тага, вина и семејни тајни. Ова е мојата приказна за љубовта, загубата и борбата да се ослободам од сенките на минатото.
Јас сум Јована, и ова е приказната за една вечер што го смени текот на мојот живот. Се вратив дома од работа, уморна и со букет цветови, но ме дочека хаос, скриени тајни и семејни конфликти кои со години тлееја под површината. Ова е мојата борба со срамот, љубовта и потребата конечно да се изборам за себе.
Се викам Весна и ова е приказната за тоа како мојата мајка, Лидија, почна да исчезнува пред моите очи – не физички, туку преку ситни, болни заборави. Секојдневието ни се претвори во борба со нејзината деменција, а семејството се најде на работ на распад. Ова е мојата исповед за љубовта, стравот и надежта што ги носи животот во сенка на болеста.
Се вратив во Охрид со само една торба и три нешта: стариот џемпер на татко ми, недовршена ролна филм и едно писмо. Секое од нив носеше тежина на минатото што не можев да го оставам зад себе. Ова е мојата приказна за простување, семејни тајни и изборите што ги правиме кога животот ни се распаѓа пред очи.
Јас сум Марта. Кога мајка ми, Лидија, се разболе и мораше да се пресели кај нас во малиот стан во Аеродром, сè се смени. Меѓу кавгите со сопругот, грижата за мајка ми и моите неостварени соништа, се обидував да најдам смисла додека животот ми се распарчуваше.
На осумнаесеттиот роденден на мојата сестра Гоца, нашето семејство се распадна поради нејзината неочекувана свршувачка со човек двојно постар од неа. Тој момент предизвика бура од конфликти, откри длабоко закопани тајни и ме натера да се запрашам што навистина значи љубовта и семејството. Сега не знам што е среќа и колку далеку треба да одиш за да ја заштитиш.
