Јас сум Снежана, 48-годишна жена од Битола која пред три децении го напушти селото за да студира и да изгради живот во градот. Последната посета на селото ми го разниша срцето, кога снаата Јасмина ми предложи да го продадам станот и да се вратам назад, за „да ја поддржам фамилијата“. Тоа беше капката што ја прели чашата, но кога брат ми Горан дојде следното утро со кошница јаболка, сфатив дека некои рани не можат лесно да се затворат.
По дваесет години работа во странство, се вратив дома во Скопје, надевајќи се на мир и семејна топлина. Но, алчноста на мојот зет Горан, кој го омаловажи мојот подарок за внуката, ја разниша нашата фамилија и ме натера да се запрашам што навистина значи домот. Ова е мојата приказна за разочарување, гнев и борба за вистинските вредности.
Јас сум Весна, самохрана мајка од Скопје, која целиот живот го посвети на својот син Дарко. Кога тој се вљуби во самохрана мајка, мојот страв и гордост ме натераа да се спротивставам на нивната љубов. Ова е мојата исповед за болката, каењето и надежта дека некогаш ќе си простам себеси.
