Во оваа приказна ја раскажувам мојата борба како самохрана мајка во малото македонско гратче Берово, каде што љубовта и довербата беа ставени на испит по болната разделба. Преку секојдневните предизвици, осудите од околината и стравот од нов почеток, сфатив дека децата не се пречка, туку причина за повторно да верувам во среќата. Ова е мојата исповед за болката, надежта и новата љубов која дојде кога најмалку ја очекував.
Јас сум Јадранка, жена од Скопје, која по години молк конечно се осмели да го слушне сопствениот глас. Мојата приказна е борба со семејни тајни, осаменост и страв од вистината, но и со надежта дека низ болката може да се најде нов почеток. Ова е мојот пат низ македонската реалност, каде што секој збор тежи повеќе од тишината.
Јас сум Елена од едно мало село кај Битола. Мојата сестра Марија замина во Скопје и од тогаш нашите животи се променија засекогаш. Ова е приказна за болката, љубомората, недоразбирањата и прашањето: дали некогаш ќе си простиме?
Ова е мојата приказна за тоа како се чувствував кога сите околу мене ме игнорираа, а јас очајно се обидував да бидам забележана. Се соочив со сопствената несигурност, љубомора и семејни конфликти, додека се обидував да го привлечам вниманието на човекот што ми значеше. На крајот, сфатив дека најголемата битка ја водев сама со себе.
Се сеќавам на моментот кога дознав дека сестра ми, Весна, сака да ни го земе единствениот стан што ни остана на мене и мајка ми. Оваа приказна е мојата борба со алчноста во семејството, болката од предавството и обидот да го зачувам домот за нас двете. Се прашувам дали парите навистина вредат повеќе од семејството.
Јас сум Јасмина, ќерка на Вероника и Кузман, и ова е мојата приказна за самотното мајчинство во едно македонско село. Секој мој чекор беше следен од љубопитни погледи и злобни шепотења, но јас се борев за достоинството на моето дете и за сопствената слобода. Ова е мојата борба против предрасудите, осаменоста и селските озборувања.
По долг пат од Италија, се враќам во македонското село, каде ме чекаат моите деца и свекрва. Топлината на домот се меша со стари рани и неизговорени зборови. Ова е приказна за простување, мајчинство и борба со тишината што понекогаш боли повеќе од зборовите.
Јас сум Елена, девојка од скромно семејство од Прилеп, која за првпат се соочи со вистинскиот судир меѓу љубовта и семејните навики. Посетата кај семејството на мојот дечко Марко ми ги отвори очите за тоа колку различни можат да бидат луѓето, дури и кога сите велат дека сме „исти Македонци“. Оваа приказна е за тоа како една трпеза може да ја разниша довербата, гордоста и иднината на една врска.
Влегов во станот со срце кое чукаше како лудо, додека мајка ми ме чекаше со поглед полн грижа и неизговорени прашања. Се обидував да ги скријам трагите од ноќната смена, но сенките од минатото и семејните тајни не дозволуваа мир. Ова е мојата приказна за болката, љубовта и борбата да се најде светлина во мракот на сопствениот дом.
Во оваа приказна ја раскажувам мојата борба со семејните тајни, љубомората и загубата, кои ме принудија да се соочам со вистинските вредности во животот. Сѐ започна со една кавга за наследство, но заврши со длабока промена во моето срце. Ова е мојата исповед за тоа што значи да се изгуби, но и да се најде себеси.
Стоев покрај прозорецот, додека ладниот воздух ми ги сечеше мислите, а срцето ми чукаше како да сака да избега од градите. Синоќа, некој ни донесе венец со црна лента и моето име – без порака, без објаснување, само студена тишина. Мојот сопруг Горан само слегна со рамениците, но јас знаев дека ова е почеток на нешто што ќе го промени мојот живот засекогаш.
Во срцето на Старата чаршија, меѓу заборавените улички и сенките на минатото, се соочувам со мистериозна табла што ветува враќање на изгубеното. Мојата потрага по татко ми, кој исчезна пред десет години, ме води низ лавиринтот на семејни тајни, стравови и надежи. Ова е приказна за болката, љубовта и прашањето: дали навистина сакаме да го вратиме она што сме го изгубиле?
