По смртта на мојот сопруг, открив дека сме биле во огромни долгови. Најголемиот шок беше кој ми помогна да се справам со нив. Ова е мојата приказна за предавство, тајни и неочекувана поддршка.
Одеднаш, на мојот праг се појави соседката Весна, расплакана и преплашена, викајќи дека некој ѝ ја уништил стакларницата. Во обид да ѝ помогнам, се вплеткав во мрежа од сомнежи, лаги и семејни тајни што заканија да го разурнат и моето семејство. Ова е приказна за довербата, љубомората и женската итрина во едно македонско село.
Јас сум Халина, жена која целиот живот го помина незабележана, како сенка во сопствениот дом и град. Во оваа приказна раскажувам за мојата борба со осаменоста, невидливоста и болката што ја носи секојдневието на една жена во Македонија која сите ја заборавиле. Ова е мојот крик за внимание, за љубов и за тоа што значи да се биде жив, дури и кога сите околу тебе се однесуваат како да не постоиш.
Јас сум Кристина од Битола, жена која веруваше во љубовта и семејството, додека една ненадејна вечер не го открив најголемото предавство во мојот живот. Ова е мојата исповед за болката, сомнежите и борбата да се избере помеѓу простување и достоинство. Дали некогаш може да се залепи скршеното срце и дали вреди да се бори за нешто што веќе не постои?
Јас сум Елена, и мојот живот се промени за миг, кога автобусот застана на среде булеварот „Партизанска“. Во тој момент, додека сите се држеа за рачките, јас се соочив со вистината за моето семејство и себеси. Ова е приказна за предавство, страв и надеж во едно обично скопско попладне.
Јас сум Валентина Стојановска, жена која целиот живот го помина во истата скопска зграда, меѓу мирисот на динстана зелка и стари електрични инсталации. Ова е мојата приказна за љубовта, загубата и тишината што останува кога децата ќе заминат, а минатото не сака да се одлепи од сегашноста. Додека светилката над вратата сè уште трепери, ништо не е сосема изгубено.
Се најдов сам на железничката станица во Велес, откако го пропуштив возот што требаше да ме однесе кон нов почеток. Во тој момент, минатото, семејните конфликти и мојата несигурност ме преплавија, додека се прашував дали навистина можам да се ослободам од сопствените стравови. Ова е приказна за едно чекање што трае, за надежта и болката што ги носи секој пропуштен воз во животот.
Се викам Весна и ова е приказната за тоа како мојата мајка, Лидија, почна да исчезнува пред моите очи – не физички, туку преку ситни, болни заборави. Секојдневието ни се претвори во борба со нејзината деменција, а семејството се најде на работ на распад. Ова е мојата исповед за љубовта, стравот и надежта што ги носи животот во сенка на болеста.
Ова е мојата приказна, приказна за тоа како еден обичен момент може да го промени текот на целиот живот. Од денот кога ми падна лажицата од рака, моето семејство и јас се соочивме со стравови, тајни и вистини кои долго време ги потиснувавме. Ова е сведоштво за борбата со болеста, за љубовта и за тоа како се менува сè кога тишината во домот станува погласна од секој збор.
Се вратив во Охрид со само една торба и три нешта: стариот џемпер на татко ми, недовршена ролна филм и едно писмо. Секое од нив носеше тежина на минатото што не можев да го оставам зад себе. Ова е мојата приказна за простување, семејни тајни и изборите што ги правиме кога животот ни се распаѓа пред очи.
Во еден миг мојот свет се сруши: дијагноза рак, а потоа и изневерување од сопругот. Преку болка, борба за живот и достоинство, се обидував да се изградам одново среде семејни конфликти и секојдневни маки. Ова е приказна за сила, простување и прашањето дали некогаш повторно ќе можам да верувам.
Денот кога ја однесов мајка ми во дом за стари лица ми го промени животот засекогаш. Се соочив со вина, тага и неизговорени зборови, додека се борев со секојдневните македонски предизвици и семејни конфликти. Се прашувам дали некогаш ќе си простам и дали мајка ми ќе ме разбере.
