Moja priča počinje u trenutku kada shvatim da se majka mijenja, a naša porodica polako puca pod teretom neizgovorenih riječi i starih rana. Kroz godine borbe s bolešću, siromaštvom i porodičnim nesuglasicama, pokušavam pronaći smisao i oprostiti sebi što nisam uvijek bila dovoljno jaka. Ova ispovijest je moj pokušaj da razumijem gdje smo pogriješili i da li je moguće ponovo pronaći put do onih koje najviše volimo.
Јас сум Елена, жена која целиот живот го посвети на другите, заборавајќи на сопствените соништа. По години жртвување за семејството, конечно се осмелив да го изберам својот пат. Ова е мојата борба за сопствен идентитет, низ солзи, вина и надеж.
Ова е мојата приказна за осаменоста, загубата и неочекуваните пресврти во животот. По смртта на мајка ми и мојот верен мачор, останав сама во празниот стан во Скопје, борејќи се со тишината и спомените. Но, еден неочекуван настан ми го промени животот и ме натера да се запрашам: дали среќата навистина постои или само ние ѝ ја отвораме вратата?
Јас сум Халина, жена која целиот живот го помина незабележана, како сенка во сопствениот дом и град. Во оваа приказна раскажувам за мојата борба со осаменоста, невидливоста и болката што ја носи секојдневието на една жена во Македонија која сите ја заборавиле. Ова е мојот крик за внимание, за љубов и за тоа што значи да се биде жив, дури и кога сите околу тебе се однесуваат како да не постоиш.
Денот кога ја однесов мајка ми во дом за стари лица ми го промени животот засекогаш. Се соочив со вина, тага и неизговорени зборови, додека се борев со секојдневните македонски предизвици и семејни конфликти. Се прашувам дали некогаш ќе си простам и дали мајка ми ќе ме разбере.
Мојот живот се распадна во една вечер кога татко ми се врати пијан и ја удри мајка ми. Од тој момент, селото што го сметав за засолниште стана место на болка и тајни. Ова е мојата борба да ја составам повторно себе си и семејството.
Јас сум Марија, ќерка на жена која цел живот живееше на туѓа сметка. Кога мајка ми, Весна, падна во долгови, целиот свет ми се сруши врз грб. Ова е мојата борба со семејните обврски, срамот и прашањето: дали сме навистина должни да ги плаќаме грешките на нашите родители?
Лежам во креветот, со поглед вперен во таванот, додека солзите ми се тркалаат по образите. Се чувствувам како да сум заробена во сопствениот живот, опкружена со долгови, предавство и страв за иднината на моите деца. Ова е мојата приказна за борбата, падовите и надежта која ја барам меѓу урнатините на секојдневието.
Јас сум Весна, мајка која со месеци го криеше проблемот на својот син од сопругот, плашејќи се дека вистината ќе го уништи нашето семејство. Секој ден живеев во страв, борејќи се со вината и тишината, додека моето дете страдаше. На крајот, таа тишина нè доведе до точка од која нема враќање.
Ја донесов мајка ми, Ленка, во Скопје за да живее со мене, мислејќи дека тоа е најдоброто за неа. Но, по еден месец, морав да ја вратам назад во нашето мало село, иако сите ме осудија. Ова е мојата вистина, полна со болка, вина и љубов.
Јас сум Снежана, 48-годишна жена од Битола која пред три децении го напушти селото за да студира и да изгради живот во градот. Последната посета на селото ми го разниша срцето, кога снаата Јасмина ми предложи да го продадам станот и да се вратам назад, за „да ја поддржам фамилијата“. Тоа беше капката што ја прели чашата, но кога брат ми Горан дојде следното утро со кошница јаболка, сфатив дека некои рани не можат лесно да се затворат.
