Одеднаш, на мојот праг се појави соседката Весна, расплакана и преплашена, викајќи дека некој ѝ ја уништил стакларницата. Во обид да ѝ помогнам, се вплеткав во мрежа од сомнежи, лаги и семејни тајни што заканија да го разурнат и моето семејство. Ова е приказна за довербата, љубомората и женската итрина во едно македонско село.
По дваесет години во странство, се враќам во моето родно село, само за да најдам урнатини од минатото и луѓе кои не ме препознаваат. Средбата со стариот Петре, некогашниот поштар, ме враќа во болните спомени за семејните расправии и причината поради која заминав. Сега, стоејќи пред рушевините на мојата куќа, се прашувам дали некогаш навистина можеме да се вратиме дома.
Се враќам во моето родно село по дваесет години, носејќи надеж дека времето ги избришало старите рани. Но, наместо прегратки, ме пречекуваат студени погледи и шепотења зад грб. Ова е приказна за болката на отфрленоста, за мајчината љубов што не може да ме заштити од суровоста на традицијата.
По пензионирањето, со сопругот вложивме сè во нашата селска градина, надевајќи се дека ќе ги собереме децата и внуците околу нас. Но, реакцијата на снаата беше студена и разочарувачка, што ја разбуди болката од семејните недоразбирања. Ова е мојата приказна за надежта, разочарувањето и борбата за семејна хармонија.
