Јас сум Јадранка, жена од Скопје, која по години молк конечно се осмели да го слушне сопствениот глас. Мојата приказна е борба со семејни тајни, осаменост и страв од вистината, но и со надежта дека низ болката може да се најде нов почеток. Ова е мојот пат низ македонската реалност, каде што секој збор тежи повеќе од тишината.
Ова е мојата приказна за осаменоста, загубата и неочекуваните пресврти во животот. По смртта на мајка ми и мојот верен мачор, останав сама во празниот стан во Скопје, борејќи се со тишината и спомените. Но, еден неочекуван настан ми го промени животот и ме натера да се запрашам: дали среќата навистина постои или само ние ѝ ја отвораме вратата?
Јас сум Елена, и мојот живот се промени за миг, кога автобусот застана на среде булеварот „Партизанска“. Во тој момент, додека сите се држеа за рачките, јас се соочив со вистината за моето семејство и себеси. Ова е приказна за предавство, страв и надеж во едно обично скопско попладне.
Јас сум Валентина Стојановска, жена која целиот живот го помина во истата скопска зграда, меѓу мирисот на динстана зелка и стари електрични инсталации. Ова е мојата приказна за љубовта, загубата и тишината што останува кога децата ќе заминат, а минатото не сака да се одлепи од сегашноста. Додека светилката над вратата сè уште трепери, ништо не е сосема изгубено.
Во оваа приказна, јас, Елена, се соочувам со вистинското лице на љубовта и искреноста во срцето на Скопје. Преку шест особини што ги бараме еден во друг, се заплеткувам во мрежата на сопствените стравови, желби и семејни конфликти. На крајот, останува прашањето: дали навистина знаеме што бараме од другите, или само бегаме од себе?
Јас сум Кристијан, човек кој веруваше дека семејството е најсигурното пристаниште. Но кога предмети почнаа да исчезнуваат од нашиот дом, решивме со сопругата да поставиме камери. Она што го видовме на снимките засекогаш го промени нашето семејство и начинот на кој гледам на довербата.
