Јас сум Халина, жена која целиот живот го помина незабележана, како сенка во сопствениот дом и град. Во оваа приказна раскажувам за мојата борба со осаменоста, невидливоста и болката што ја носи секојдневието на една жена во Македонија која сите ја заборавиле. Ова е мојот крик за внимание, за љубов и за тоа што значи да се биде жив, дури и кога сите околу тебе се однесуваат како да не постоиш.
Се викам Весна и ова е приказната за тоа како мојата мајка, Лидија, почна да исчезнува пред моите очи – не физички, туку преку ситни, болни заборави. Секојдневието ни се претвори во борба со нејзината деменција, а семејството се најде на работ на распад. Ова е мојата исповед за љубовта, стравот и надежта што ги носи животот во сенка на болеста.
Денот кога ја однесов мајка ми во дом за стари лица ми го промени животот засекогаш. Се соочив со вина, тага и неизговорени зборови, додека се борев со секојдневните македонски предизвици и семејни конфликти. Се прашувам дали некогаш ќе си простам и дали мајка ми ќе ме разбере.
