Кога татко ми почина, ја избркав неговата љубовница и ја изгубив целата фамилија

„Не можам да верувам дека ова е мојот дом,“ си помислив додека стоев пред вратата, клучот ми трепереше во раката. Надвор беше студено, а во мене уште поладно. Внатре, низ прозорецот, ја видов Јасна како седи на трпезариската маса, пие кафе од чашата на татко ми. Мојата мајка, Билјана, почина кога имав само девет години. Од тогаш, татко ми, Ѓорѓи, беше сè што имав. Верував дека ќе останеме само ние двајца, но животот имаше други планови.

Се сеќавам на денот кога мајка ми ја однесоа во болница. Татко ми ме гушна цврсто и ми рече: „Ќе бидеме добро, ќерко.“ Тогаш му верував. Но, по нејзината смрт, нешто се скрши во него. Почна да доаѓа дома подоцна, да зборува помалку. Јас се обидував да бидам добра ќерка, да не го растажувам уште повеќе.

Првата средба со Јасна беше случајна. Дојде кај нас со торта и насмевка што не ми се допадна. „Јас сум само пријателка на татко ти,“ рече таа. Ја гледав како се движи низ куќата како да е нејзина. Со текот на времето, таа стана дел од секојдневието – готвеше, чистеше, дури и ги местеше сликите на мајка ми. Се чувствував како странец во сопствениот дом.

Кога татко ми се разболе, Јасна беше покрај него секој ден. Јас бев на факултет во Скопје и доаѓав колку што можев. Една вечер, додека седевме покрај неговиот кревет, тој ме фати за рака: „Сакам да бидеш добра со Јасна. Таа ми помогна многу.“ Само кимнав со глава, но во мене вриеше бес.

По неговата смрт, куќата беше полна со луѓе – роднини од Прилеп, комшии од Велес, сите дојдени да изразат сочувство. Јасна стоеше до мене како вдовица, а јас бев само ќерката што сите ја тешат. Кога заминаа сите, таа седна на креветот на татко ми и почна да плаче.

„Знам дека не ме сакаш,“ рече низ солзи. „Но јас го сакав твојот татко.“

„Ова не е твој дом,“ и реков ладно. „Ти си гостинка тука.“

Таа ме погледна со болка што не ја очекував. „Твојот татко сакаше да останам.“

„Мојот татко почина,“ реков низ заби. „Сега ова е моја куќа.“

Следните денови беа пекол. Јасна одбиваше да си замине. Ми велеше дека нема каде да оди, дека нема работа, дека татко ми ѝ ветил дека ќе се грижи за неа. Јас бев решена – не можев да дозволам жената што ја замени мајка ми да живее во нашиот дом.

Го повикав вујко ми Драган за совет.

„Ќерко,“ ми рече тој, „татко ти беше добар човек, ама и тој имаше право на среќа. Не е убаво вака.“

„А што со мајка ми?“ прашав гневно. „Зарем таа не заслужуваше почит?“

Вујко ми само воздивна и замолчи.

На крајот, морав сама да ја избркам Јасна. Ѝ дадов две недели да си најде стан и ѝ помогнав да ги спакува работите. Кога замина, куќата беше празна како никогаш досега.

Но тогаш започна вистинскиот кошмар. Роднините почнаа да ме избегнуваат. Тетка ми Весна престана да ми се јавува. Братучедите ме гледаа со презир кога ќе се сретневме на улица.

Една вечер добив порака од братучед ми Александар: „Срамота е што направи! Татко ти ќе се преврти во гроб.“

Седев сама во дневната соба и ги гледав старите фотографии – мајка ми со насмевка, татко ми со раката околу мене. Се прашував дали сум направила правилно.

Поминаа месеци. Куќата беше тивка, а јас осамена. Секој ден се будев со чувство на вина и лутина – вина што ја избркав жената што му беше важна на татко ми, лутина што сите ме осудија наместо да ме разберат.

Еднаш отидов на гробиштата и седнав до гробот на татко ми.

„Тато,“ шепнав низ солзи, „дали згрешив? Дали требаше да ја оставам Јасна тука? Или требаше да бидам посилна и да ја бранам честа на мајка ми?“

Ветрот тивко шушкаше низ дрвјата, а јас останав без одговор.

Денес живеам сама во куќата што некогаш беше полна со љубов и смеа. Понекогаш мислам дека сум изгубила сè – семејството, пријателите, па дури и себеси.

Но дали вредеше? Дали принципите се поважни од љубовта? Или можеби понекогаш треба да простиме за да не останеме сами?

Што би направиле вие на мое место? Дали би ја избркале Јасна или би ѝ дозволиле да остане?