Тешката одлука: Кога ја вратив мајка ми дома, срцето ми се скрши

„Зошто ме враќаш, ќерко? Зарем ти пречам?“ – нејзиниот глас беше тивок, но секој збор ми се забиваше како нож во срцето. Стоевме на прагот од старата куќа во селото, а јас не можев да ја погледнам во очи. Само што ја симнав торбата од колата, а рацете ми трепереа. „Мамо, не е така… Не разбираш…“ – се обидов да најдам зборови, но тие беа премалку за да ја опишат тежината што ја носев во градите.

Сè почна пред еден месец, кога татко ми почина ненадејно. Мајка ми Ленка остана сама во селската куќа во Долно Коњари. Јас, Марина, живеам во Скопје со сопругот Горан и нашите две деца. Сите мислеа дека е природно да ја земам мајка ми кај нас – „Така прават добрите ќерки“, ми велеа комшиите и роднините. И јас сакав да бидам добра ќерка. Сакав да ѝ вратам за сите години што таа се жртвуваше за мене.

Првата недела беше како меден месец. Децата беа среќни што баба им е тука, Горан се трудеше да биде љубезен, а јас се чувствував горда што конечно можам да ѝ возвратам на мајка ми. Но, брзо сфатив дека работите не се толку едноставни.

Мајка ми не можеше да се навикне на градскиот живот. Сè ѝ беше чудно – од бучавата на улицата до тоа што немаше двор каде што ќе може да сади домати или да ги храни кокошките. Секое утро стануваше пред зори и шеташе низ станот како изгубена душа. „Марина, каде се моите кокошки? Каде ќе ги ставам доматите? Овде нема ни воздух“, ми велеше со тажен поглед.

Горан почна да се жали дека нема приватност. „Марина, мајка ти влегува во собата без да тропне. Не можам ни кафе да испијам на раат“, ми шепотеше една вечер додека децата спиеја. Јас се обидував да бидам мост меѓу нив, но чувствував како полека се распаѓам однатре.

Децата прво беа воодушевени од баба им, но брзо почнаа да се жалат дека ги кара за сè – за нередот, за тоа што не јадат доволно, за тоа што гледаат телевизија до доцна. „Мамо, баба само вика“, ми рече еднаш ќерка ми Сара со солзи во очите.

Најтешко ми падна кога една вечер ја затекнав мајка ми како плаче тивко во кујната. „Марина, јас не припаѓам тука. Не сум ти потребна. Само ви пречам“, рече и ги избриша солзите со крајот од марамата. Се чувствував како најлошата ќерка на светот.

Почнав да се прашувам дали сум направила грешка. Дали навистина е најдоброто за мајка ми да биде со мене? Или само сакав да си ја смирам совеста? Секоја вечер лежев будна и размислував: ако ја вратам назад во селото, сите ќе ме осудат. Ако ја задржам тука, ќе ја изгубам и неа и моето семејство.

Една недела пред да донесам одлука, дојде брат ми Александар од Германија. Седнавме сите заедно на маса – јас, Горан, мајка ми и Александар.

„Марина, не можеш сама сè да носиш на грб“, рече тој. „Мајка ни е навикната на селскиот живот. Овде само ќе овене.“

„А што ќе кажат луѓето? Ќе речат дека сум ја избркала мајка ми!“, извикав низ солзи.

„Луѓето секогаш ќе зборуваат“, рече Горан тивко. „Но ти треба да мислиш на неа и на нас.“

Мајка ми само седеше тивко и гледаше низ прозорецот. „Јас сакам дома“, прошепоти.

Таа ноќ не спиев. Слушав како мајка ми шета низ ходникот и шепоти молитви под нос. Во себе се молев за сила.

Следното утро ѝ кажав: „Мамо, ќе те однесам дома.“

Таа ме погледна со благодарност и тага во исто време. „Фала ти, ќерко. Не си лоша. Само животот е таков.“

Патот до селото беше долг и тивок. Мајка ми гледаше низ прозорецот додека минувавме покрај полињата со пченица и сончогледи. Кога стигнавме пред куќата, таа длабоко воздивна и рече: „Ова е моето место.“

Ја оставив пред портата со тежина во срцето каква што никогаш дотогаш не сум почувствувала. Кога се вратив во Скопје, сите мои пријатели ме прашаа: „Како можеше? Како не ти е срам?“

Но тие не знаат како е кога секој ден гледаш како човекот што го сакаш бледнее пред твоите очи затоа што го извадилe од неговиот свет.

Сега секој викенд одам кај мајка ми во селото. Ја носам храна, лекови и долго седиме на клупата пред куќата додека таа ги брои облаците над Вардар.

Понекогаш се прашувам: Дали направив доволно? Дали сум лоша ќерка затоа што ја вратив таму каде што срцето ѝ припаѓа? Или љубовта понекогаш значи да пуштиш некого да биде свој?

Што мислите вие? Дали некогаш сте морале да донесете ваква тешка одлука?