На крстопатот на срцето: Дилемата на Сашко помеѓу верноста и искушението

„Сашко, зошто не ми кажуваш што се случува со тебе? Веќе не си истиот човек.“ Гласот на Марина, мојата сопруга, одекнуваше низ малата кујна додека ги миев садовите по вечерата. Нејзините очи беа полни со грижа, но и со сомнеж. Ја погледнав, но не можев да ја издржам нејзината болка. Како да ѝ објаснам дека моето срце е поделено на две половини?

Сè започна пред три месеци, кога на работа дојде нова колешка – Ана. Таа беше различна од сите што ги познавав: насмеана, духовита, со оние зелени очи што те гледаат како да те разбираат до коска. Првиот пат кога седнавме заедно на пауза, почувствував нешто што одамна го немав почувствувано – возбуда, копнеж, младешка несигурност. Се враќав дома кај Марина и децата, а мислите ми беа кај Ана. Се мразев себеси за тоа.

„Сашко, дали ме слушаш?“ – повторно ме прекина Марина. „Дали има некоја друга?“

Молкот беше потежок од било кој збор. Ја видов како ѝ се полнат очите со солзи. „Само кажи ми ја вистината“, шепна.

Не можев. Не тогаш. Наместо тоа, излегов надвор на тераса, го запалив стотиот цигар за таа вечер и гледав во светлата на градот. Скопје ноќе знае да биде сурово место за човек што се губи во себе.

Следниот ден на работа Ана ме дочека со кафе и насмевка. „Добро утро, Сашко! Изгледаш уморно.“

„Не спиев добро“, признав.

„Можеби премногу размислуваш“, рече таа и ме погледна право во очи. Во тој момент почувствував како сè околу мене исчезнува – само ние двајца постоиме.

Се обидував да се држам на дистанца, но секој ден стануваше потешко. Почнавме да излегуваме на ручек заедно, да си пишуваме пораки до доцна во ноќта. „Сашко, дали некогаш си се чувствувал како да си заглавен во сопствениот живот?“ – ме праша еднаш Ана додека седевме во парк под сенката на старите липи.

„Понекогаш“, одговорив искрено. „Но имам семејство…“

„И јас имам свои демони“, рече таа тивко.

Секој пат кога ќе се вратев дома, Марина ме чекаше со вечера и тивко разочарување во очите. Децата веќе почнаа да забележуваат дека нешто не е во ред. Синот ми Давид една вечер ме праша: „Тато, зошто си тажен?“

Се скршив однатре. Знаев дека морам да изберам – но како?

Го побарав мојот најдобар пријател Горан, човек што ме познава од дете.

„Горан, не знам што да правам“, му реков додека седевме во кафулето кај „Дебар Маало“. „Ја сакам Марина, ама… Ана ми го разбуди срцето.“

Горан ме погледна сериозно: „Сашко, секој маж може да се најде во ваква ситуација. Прашањето е – дали ќе бидеш човек или ќе бидеш кукавица? Љубовта не е само страст, туку и одговорност.“

Тие зборови ми одѕвонуваа во глава цела ноќ. Следниот ден решив да разговарам со Ана.

„Ана, ова не е фер ни за тебе ни за мене“, ѝ реков додека седевме на клупата кај Вардар.

Таа ме погледна со тага: „Знам. Но не можам да престанам да мислам на тебе.“

„Имам семејство… Не можам да ги повредам.“

Ана кимна со глава и рече: „Љубовта понекогаш значи да пуштиш.“

Се вратив дома решен да ѝ ја кажам вистината на Марина. Таа седеше во дневната соба со фотографија од нашата свадба во рацете.

„Марина… Сакам да ти кажам нешто што ќе те повреди, ама морам да бидам искрен.“

Таа само молчеше.

„Запознав жена… Ништо не се случило меѓу нас, ама… чувствувам нешто кон неа.“

Марина почна да плаче без глас. „Зошто? Зарем не ти бев доволна?“

„Не е до тебе… Јас сум изгубен. Не знам кој сум повеќе.“

Следните денови беа пекол. Марина не зборуваше со мене, децата беа збунети и тажни. Јас се чувствував како предавник.

Една вечер Марина ми рече: „Сашко, ако сакаш да одиш – оди. Но ако останеш, сакам вистински да се бориш за нас.“

Го избрав семејството. Прекинав секаква комуникација со Ана. Но раната остана – и кај мене и кај Марина.

Минаа месеци додека повторно почнавме да зборуваме нормално. Отидовме на брачно советување кај една стара пријателка на мајка ми од Ѓорче Петров – тетка Весна.

„Сашко, љубовта е избор секој ден“, ми рече таа. „Ама мораш да простиш и себеси и на Марина.“

Денес сè уште учам како да бидам подобар сопруг и татко. Понекогаш ноќе се прашувам: дали направив вистинскиот избор? Дали можев поинаку?

Можеби секој од нас барем еднаш ќе се најде на крстопатот на срцето. Но дали имаме храброст да останеме таму каде што сме најпотребни?