Мајка ми по закон: Како изгубив сѐ што сакав

„Ти никогаш нема да бидеш доволно добар за мојата ќерка!“ – гласот на Весна, мајката на Јована, одекнуваше низ ходникот додека стоев пред вратата на нашата мала гарсониера во Аеродром. Рацете ми трепереа, а во стомакот ми се стегна јазол. Јована стоеше зад неа, со спуштена глава, небаре беше девојче што чека казна.

„Весна, не е место за вакви зборови…“ – се обидов да ја смирам ситуацијата, но таа само ме погледна со презир.

„Ти мислиш дека ќе ја однесеш Јована од мене? Дека ќе ја затвориш во оваа дупка и ќе ја натераш да заборави кој е вистински семејството ѝ?“

Јована не рече ништо. Само ги стегна рацете околу себе и погледна во подот. Тоа беше почетокот на крајот, иако тогаш сѐ уште верував дека љубовта може да победи сѐ.

Јас сум Александар, 34 години, по струка машински инженер, а по душа човек што секогаш верувал во добрината на луѓето. Јована ја запознав на факултет, кога таа студираше архитектура. Беше најубавата девојка во генерацијата – паметна, насмеана, секогаш подготвена да помогне. Не помина долго пред да се заљубиме. Свадбата беше скромна, но полна со љубов. Само една сенка се провлекуваше низ целиот ден – Весна.

Од самиот почеток таа не ме сакаше. Секогаш имаше нешто против мене: дека сум премногу амбициозен, дека сум премалку стабилен, дека не заработувам доволно. Јована ми велеше да не обрнувам внимание, дека тоа е само нејзиниот начин да покаже грижа. Но јас чувствував дека нешто не е во ред.

По свадбата, Весна почна почесто да доаѓа кај нас. На почетокот носеше домашни јадења и се однесуваше како да сака да ни помогне. Но брзо сфатив дека секое нејзино доаѓање е нов напад врз мене.

„Види го ова, Јована,“ – велеше таа додека ги разгледуваше нашите сметки на масата. „Твојот маж не знае ни како се води домаќинство.“

Јована се смееше нервозно и се обидуваше да ја смири мајка ѝ, но јас гледав како секој пат станува сѐ потивка и понесигурна во нашите одлуки.

Една вечер, кога мислев дека конечно ќе имаме мирен викенд само за нас двајца, Весна се појави со куфер во рака.

„Ми треба место да преспијам неколку дена,“ рече без да праша дали е во ред.

Тие „неколку дена“ станаа три недели. За тоа време, Весна ја презеде контролата врз нашиот дом: менуваше распоред на мебелот, фрлаше мои работи без да праша, дури и ги менуваше каналите на телевизорот кога гледав фудбал.

Една вечер, додека Јована беше под туш, Весна седна до мене на трпезариската маса.

„Знаеш ли ти колку вреди овој стан?“ ме праша со лукав насмев.

„Не е важно колку вреди. Ова е наш дом.“

„Дом? За кого? За тебе? Или за мојата ќерка?“

Ја погледнав право во очи. „За нас двајцата.“

Таа се насмевна ладно. „Ќе видиме.“

Следните недели беа пекол. Весна почна да ѝ шепоти на Јована дека заслужува подобро, дека може да најде маж што ќе ѝ овозможи повеќе. Почна да ги поттикнува сомнежите кај неа – дали сум доволно добар сопруг, дали навистина ја сакам или само ја користам.

Јована почна да се менува. Стануваше сѐ подалечна, сѐ почесто се каравме за ситници. Еднаш доцна навечер, кога се вратив од работа уморен и гладен, таа ме дочека со солзи во очите.

„Алекс… мајка ми вели дека треба да размислиме за нашата иднина. Дека можеби сме пребрзале со бракот.“

Срцето ми се скрши. „Јована, ти веруваш во тоа?“

Таа молчеше.

Следниот ден Весна донесе адвокатски документи за пренос на сопственоста на станот – станот што го купивме со моите пари и кредитот што уште го отплаќавме заедно.

„Ова е само за ваша сигурност,“ рече таа слатко. „Ако нешто се случи со Александар, барем ти ќе бидеш заштитена.“

Јована потпиша без да размисли многу. Јас бев шокиран – како можеше толку лесно да поверува дека јас би ѝ направил нешто лошо?

Од тој ден натаму ништо не беше исто. Почнав да чувствувам како полека го губам домот – не само физичкиот простор туку и топлината што некогаш ја имаше меѓу нас.

Една вечер слушнав како Весна ѝ зборува на Јована во кујната:

„Не дозволувај маж да те контролира! Ти си моја ќерка и заслужуваш сѐ најдобро!“

Јована плачеше. Се обидов да влезам и да ја утешам, но Весна ме истурка надвор од кујната.

„Ова е разговор меѓу мајка и ќерка!“

Почнав да се чувствувам како странец во сопствениот дом. Секој ден беше борба – борба за љубовта на жената што ја сакав и борба против мајка ѝ што сакаше да ме уништи.

На крајот дојде најтешкиот момент – Јована ми рече дека сака пауза.

„Можеби мајка ми е во право… Можеби треба малку време да размислам што навистина сакам.“

Се иселив од станот со една торба облека и срце полно болка. Весна триумфираше; Јована остана сама со мајка си во станот што го изгубив.

Месец дена подоцна добив писмо од адвокат – барање за развод и поделба на имотот. Не можев да поверувам дека до ова дојде.

Сега седам сам во изнајмен мал стан во Ѓорче Петров и размислувам каде згрешив. Дали требаше порано да ѝ кажам на Јована колку ме повредуваат зборовите на мајка ѝ? Дали требаше повеќе да се борам за нас?

Секоја вечер си го поставувам истото прашање: Дали љубовта навистина може да преживее кога трета личност постојано ти го труе срцето? Или сме осудени да ги повторуваме грешките на нашите родители?