Кога љубовта боли: Денот кога сфатив дека сестра ми никогаш нема да ме види

„Ти никогаш не ме разбираш! Секогаш мислиш дека си подобра од мене!“ – гласот на Ана одекнуваше низ тесниот ходник на нашата станбена зграда во Аеродром. Рацете ми трепереа додека се обидував да ја смирам, но зборовите ми беа залепени во грлото. Надвор, дождот удираше по прозорците, како да сакаше да го надгласи нашиот расправија.

„Ана, само сакам да ти помогнам…“ – прошепотив, но таа веќе ја тресна вратата од својата соба. Останав сама во дневната, со поглед вперен во фотографијата на ѕидот: две мали девојчиња, едната со коса врзана во опашка (јас), другата со размачкан сладолед по лицето (Ана). Тогаш бевме неразделни. Сега, секој разговор ни е борба.

Се вратив назад во времето, кога татко ни ги напушти мајка ми и нас. Јас имав дванаесет години, Ана само осум. Мајка ми работеше две работи за да не нè остави гладни. Јас станав „втора мајка“ – ја будев Ана за училиште, ѝ правев сендвичи, ја тешев кога ќе паднеше и се повреди. Секогаш мислев дека така треба – дека тоа е мојата улога.

Но Ана никогаш не го прифати тоа. Секогаш беше бунтовна, секогаш бараше повеќе. Кога почна да излегува со лошо друштво во средно, јас бев таа што ја бараше по кафулиња и ја враќаше дома. Кога првпат се врати пијана, јас ја чистев повраќаницата и ја покривав со ќебе за мајка ми да не дознае. Кога ја избркаа од факултет, јас ги молев професорите да ѝ дадат уште една шанса.

„Марина, ти си премногу строга со неа“, ми велеше мајка ми една вечер додека миеше садови. „Таа е чувствителна.“

„Мамо, ако не ја држам под контрола, ќе се уништи самата себе“, ѝ одговорив со солзи во очите.

Годините минуваа, а јас останав нејзиниот чувар. Секогаш кога ќе западнеше во неволја – долгови за телефон, изгубена работа, кавга со момче – јас бев таму. Позајмував пари што ги немав, лажев на работа за да можам да одам по неа низ болници и полициски станици. Моите пријатели почнаа да се оддалечуваат; момчето со кое излегував ме остави затоа што „секогаш си преокупирана со сестра ти“.

Но Ана никогаш не го ценеше тоа. Секогаш беше лута што „се мешам“, што „не ѝ давам слобода“. А јас? Јас се чувствував како сенка од човек.

Последната капка беше пред три дена. Мајка ми беше во болница поради срцев напад. Јас ги организирав сите работи – лекари, документи, пари за лекови. Ана дојде само еднаш, седна пет минути и си замина без збор. Кога ѝ се јавив да ја прашам зошто не доаѓа почесто, ми викна: „Ти си таа што секогаш сакаш да бидеш херој! Остави ме на мир!“

Таа ноќ не спиев. Седев на балконот и гледав во светлата на градот. Се прашував: дали навистина сум виновна што сакам да ја спасам? Дали сум себична што очекувам барем малку благодарност?

Следното утро решив да разговарам со неа лице в лице. Отидов кај неа дома – мал стан во Кисела Вода кој јас ѝ го најдов и платив депозитот. Таа ме пречека со ладен поглед.

„Што сакаш сега?“

„Ана, мораме да зборуваме. Не можам повеќе вака.“

Таа се насмевна горчливо: „Секогаш мораш нешто. Секогаш мораш да контролираш.“

„Не сакам да те контролирам! Сакам само да знам дека ти е грижа… дека знаеш колку се жртвував за тебе.“

Таа се насмеа: „Никој не ти бараше тоа! Ти избра да бидеш маченик. Јас не сум твоја обврска.“

Тие зборови ме погодија како нож во срцето. За миг сакав да викнам, да ја разнишам за рамена и да ѝ кажам колку боли кога најблискиот човек те гледа како товар наместо како поддршка.

Но само прошепотив: „Добро, Ана. Од денес ќе те оставам на мир.“

Излегов од станот со солзи што не можев веќе да ги задржам. На улица дождот веќе престана, но јас се чувствував како да врне само над мене.

Дома ме чекаше мајка ми, бледа и слаба по болницата.

„Марина, што се случи?“

Ја прегрнав и конечно дозволив себеси да плачам како дете.

„Мамо, дали некогаш ќе биде доволно? Дали некогаш ќе ме види како сестра, а не како непријател?“

Мајка ми молчеше долго време, а потоа рече: „Некои луѓе никогаш не гледаат колку им даваме додека не нè изгубат.“

Таа вечер седев сама во собата и ги гледав старите фотографии. Сфатив дека цел живот сум живеела за другите – за Ана, за мајка ми – а никогаш за себе. Можеби е време конечно да научам како изгледа тоа.

Сега ве прашувам вас: Дали љубовта кон семејството значи дека мораме вечно да се жртвуваме? Или има момент кога треба да кажеме „доволно е“ и да почнеме да живееме за себе? Што би направиле вие на мое место?