Кога љубовта се судри со ѕидовите на семејството: Мојата битка за место во семејството на жена ми

„Зошто баш ти, Марко? Зарем немаше некој друг?“ – гласот на ташта ми, Весна, одекна низ трпезаријата како студен ветер. Седев на крајот од масата, со вилушка во рака, а храната ми стоеше во грлото. Ана, мојата сопруга, ме гледаше со очи полни страв и вина. Тасто ми, Љупчо, само ја тресеше главата и го мешаше гравот во чинијата.

Се сеќавам на таа вечер како да беше вчера. Беше петок, надвор врнеше ситен дожд, а јас првпат седев на нивната маса како зет. Мислев дека ќе биде почеток на ново поглавје, но наместо тоа, почувствував како да сум влегол во туѓа куќа без покана.

„Марко е добар човек, мамо“, се обиде Ана да ја скрши тишината. „Тој ме сака и јас го сакам.“

Весна ја погледна со поглед полн со разочарување. „Љубовта не плаќа сметки, ќерко. Знаеш ли ти од какво семејство доаѓа тој? Ниту куќа имаат, ниту земја. Татко му работи во фабрика, мајка му продава на пазар…“

Се стегнав во себе. Знаев дека не сум од нивниот свет – тие беа од стара скопска фамилија, со име и углед, а јас – син на работници од Ѓорче Петров. Но не очекував толку отворено неприфаќање.

„Мамо, доста!“, извика Ана. „Не можам повеќе да слушам!“ Таа стана од масата и излезе во ходникот. Јас останав сам пред нивните ладни погледи.

„Марко“, рече Љупчо тивко, „разбери нè. Ние само сакаме најдобро за нашата ќерка.“

„А што ако најдоброто за неа сум јас?“, прашав со треперлив глас.

Тој воздивна и не одговори.

Таа вечер се вративме дома без збор. Ана плачеше цел пат. Јас се чувствував поразено – како да сум изгубил битка што дури ни не сум ја започнал.

Следните месеци беа пекол. Секојпат кога Ана ќе посакаше да ги посети родителите, јас одбивав. Не можев да поднесам уште едно понижување. Таа се лутеше, велеше дека ја разделувам од семејството. Јас ѝ велев дека не можам да одам таму каде што не ме сакаат.

Еднаш, по една жестока расправија, Ана ми рече: „Ако навистина ме сакаш, ќе се бориш за нас! Ќе им докажеш дека вредиш!“

Таа ноќ не спиев. Размислував за сите тие зборови што ги слушав од дете – дека треба да бидеш скромен, да не се мешаш каде што не ти е место. Но љубовта кон Ана беше посилна од сè.

Почнав да работам повеќе – преку ден во канцеларија, навечер помагав на татко ми во гаражата. Со Ана штедевме секој денар. По една година купивме мал стан во Кисела Вода. Беше стар и запуштен, но беше наш.

Кога ги поканивме Весна и Љупчо на вечера кај нас, дојдоа со резервација во погледот. Весна веднаш почна да забележува: „Овде мириса на влага… Колку квадрати е ова?“ Љупчо само молчеше.

Но Ана беше горда: „Сами си го средивме. Марко сам ги постави плочките.“

Таа вечер Весна не кажа ништо лошо директно за мене, но чувствував дека ѕидот меѓу нас е уште повисок.

Поминаа години. Ана и јас добивме син – го крстивме Давид. Моите родители беа пресреќни; Весна и Љупчо дојдоа да го видат внукот, но нивната радост беше воздржана.

Еднаш, кога Давид наполни три години, Ана се разболе сериозно. Лежеше во болница со недели. Јас бев сам со детето – работев преку ден, навечер го носев кај моите родители или кај соседите. Весна дојде еднаш во болница и ме најде како седам покрај креветот на Ана со Давид во раце.

„Марко…“, рече тивко. „Не знаев дека си толку силен.“

Ја погледнав со уморни очи: „Немам избор.“

Таа седна до мене и првпат ми ја стави раката на рамото.

„Извини ако некогаш сум била строга… Сакам само Ана да биде среќна.“

„И јас исто“, реков.

Од тој ден нешто се промени. Весна почна почесто да ни доаѓа дома, носеше супа за Ана и играше со Давид. Љупчо сè уште беше резервиран, но понекогаш ќе ми донесеше ракија или ќе ме прашаше за работа.

Кога Ана оздраве, таа ми рече: „Ги скрши нивните ѕидови, Марко. Не со зборови – туку со тоа што си човек.“

Денес сме повторно сите заедно на маса – јас, Ана, Давид и нејзините родители. Не е совршено – понекогаш Весна пак ќе забележи нешто или Љупчо ќе молчи подолго од потребното. Но веќе не се чувствувам како странец.

Си мислам – колкумина од нас се борат секој ден за прифаќање? Колку често љубовта мора да мине низ ѕидови изградени од предрасуди и стравови? Дали вреди секогаш да се бориме или некогаш треба само да си заминеме? Кажете ми вие – што би направиле на мое место?