Сенката во Ходникот: Денот кога ја однесов мајка ми во дом за стари лица

„Не ме оставај, Љупчо… те молам.“

Гласот на мајка ми, Ана, одекнуваше низ тесниот ходник на домот за стари лица во Кисела Вода. Мирисот на варена супа и стари книги се мешаше со нејзините солзи. Стоев вкочанет, со клучевите во рака, додека таа се држеше за мојата јакна како дете што се плаши од темнината.

„Мамо, морам да одам на работа. Ќе дојдам утре, ветувам.“

Знаев дека лажам. Знаев дека утре ќе бидам преморен, дека ќе ме чекаат сметки, син ми Марко ќе бара помош со домашното, а жена ми Весна ќе ме гледа со оние очи полни осуда. Но, што можев да направам? Последните месеци мајка ми почна да заборава сè повеќе. Еднаш ја најдов како стои на автобуската станица во Петровец, без да знае каде оди. Другпат ја затекнав како плаче пред празен фрижидер, убедена дека некој ѝ ги украл работите.

„Љупчо, јас не сум болна. Само… само малку сум уморна.“

Се наведнав и ја прегрнав. Не мирисаше веќе на домашна пита и сапун од лаванда, туку на некоја чудна мешавина од лекови и страв. „Ќе ти биде добро тука, мамо. Ќе имаш друштво, доктори…“

Таа само ги спушти рацете и погледна во подот. „Ти си моето дете. Јас те чував кога беше болен, кога имаше температура и кога те избркаа од училиште поради тепачката со Горан. Сега ти ме оставаш тука?“

Срцето ми се скина на две. Се сетив на сите оние ноќи кога таа седеше покрај мене додека имав бронхитис, како ми ги готвеше омилените пиперки полнети со сирење, како ме бранеше пред татко ми кога ќе направев глупост. А сега јас? Јас ја оставам во ходник полн со непознати луѓе и тивки воздишки.

„Љупчо, а што ако заборавиш да дојдеш? Што ако умрам овде сама?“

Го слушнав шепотот на медицинската сестра: „Господине Ѓорѓиевски, ќе се грижиме за неа. Не грижете се.“

Но како да не се грижам? Како да не се распарчам од вина кога знам дека ја предавам жената што ми го даде животот?

Кога се вратив дома, Весна ме чекаше во кујната.

„Ја остави?“ – праша без емоции.

„Мораше така. Не можевме повеќе.“

„Не можеше или не сакаш? Љупчо, сите имаме мајки. Јас мојата ја гледав до последен здив.“

„Весна, ти работиш по цел ден! Марко има училиште! Јас сум сам со сè!“

Таа само ги крена рамениците и излезе од кујната. Останав сам со тишината и со гласот на мајка ми што одекнуваше во главата: „Не ме оставај…“

Следните денови беа пекол. На работа не можев да се сконцентрирам – шефот ме прекоруваше за грешки во извештаите, колегите шепотеа зад грб: „Гледај го Љупчо, мајка му ја оставил во дом.“ Дури и соседката Ратка престана да ме поздравува.

Марко една вечер влезе во дневната соба додека гледав телевизија.

„Тато, баба кога ќе дојде дома?“

„Не знам, сине. Можеби наскоро.“

„Јас сакам пак да ми раскажува приказни за детството.“

Го прегрнав силно. „И јас сакам, Марко.“

Секоја вечер лежев буден и се прашував дали направив вистинска работа. Дали е подобро да ја чувам дома и да ризикувам да ѝ се случи нешто лошо? Или е подобро вака – барем има доктори околу неа?

Една сабота собрав храброст да одам да ја видам. Домот беше тивок, само телевизорот тивко зуеше во аголот. Мајка ми седеше сама покрај прозорецот.

„Мамо…“

Таа го крена погледот кон мене, но очите ѝ беа празни.

„Кој си ти?“ – праша тивко.

Ми се заврте светот. „Јас сум Љупчо… твојот син.“

Таа се насмевна бледо. „Мојот син беше мал… имаше црвени патики и секогаш сакаше да јаде слатко.“

Седнав до неа и ја фатив за рака. „Тоа сум јас, мамо.“

Таа само кимна и продолжи да гледа низ прозорецот.

Во тој момент сфатив дека ја изгубив уште пред да ја оставам тука. Болеста ѝ го украде умот пред јас да ѝ го украдам домот.

Кога излегував од домот, една постара жена ме запре:

„Сине, не ја оставај мајка ти сама долго. Овде времето оди побрзо отколку што мислиш.“

Возев дома низ празните улици на Скопје и плачев како дете. Се прашував дали некогаш ќе си простам себеси. Дали мајка ми ќе ме разбере ако некогаш ѝ се врати умот? Или ќе останам засекогаш сенката во ходникот што ја остави сама?

Дали некогаш ќе можеме да си простиме што сме луѓе – слаби, исплашени и понекогаш себични? Или вината е цената што мораме да ја платиме за да преживееме во овој свет?