Распарчени врски: Свршувачката на Гоца што ја разби нашата фамилија

„Не, Гоце, не можеш да го направиш ова!“, викнав низ солзи додека таа стоеше пред мене, облечена во црвен фустан, со рацете стегнати околу малото кутивче со прстенот. Во дневната соба мирисот на домашна пита се мешаше со напнатоста што се чувствуваше во воздухот. Мајка ми, Весна, се држеше за челото, а татко ми, Благоја, само молчеше и гледаше во подот. Сите гости замолкнаа – дури и чичко Славчо, кој секогаш имаше нешто да каже.

Јас сум Марија, постарата сестра на Гоца. Целиот мој живот се врти околу нашето мало семејство во Велес. Секогаш сме биле блиски – делевме соба, тајни, дури и соништа. Но, таа вечер, на нејзиниот осумнаесетти роденден, сè се смени. Сè што мислев дека знам за неа и за нас, се распадна како стакло.

Сè почна кога влезе Никола – човекот со кој никој од нас не ја замислуваше Гоца. Тој беше пријател на татко ми од младоста, човек со седа коса и сериозен поглед, дваесет години постар од неа. Кога ја видов како му се насмевнува, срцето ми потона. Не беше тоа насмевка на ќерка кон таткова другарче – беше нешто друго, нешто што не сакав да го видам.

„Гоце, кажи ми дека ова е шега“, прошепоти мајка ми. Но Гоца само го крена прстенот и рече: „Сакам да бидам среќна. Никола ме разбира како никој друг.“

Татко ми се исправи и со треперлив глас рече: „Гоце, ти си дете! Тој е мој другар! Како можеш?“

Гоца го погледна право во очи: „Тато, јас веќе не сум дете. Сакам да живеам по свое.“

Сите зборови што ги имав подготвено исчезнаа. Само стоев и ја гледав мојата сестра – девојчето што го чував од лоши соништа, сега стоеше против сите нас. Во тие моменти сфатив колку малку ја познавам.

Следните денови беа пекол. Мајка ми плачеше по цел ден, татко ми не зборуваше со никого. Јас се обидував да ја разберам Гоца – дали навистина е вљубена или бега од нешто? Секој пат кога ќе ја прашав, таа само велеше: „Марија, ти никогаш нема да разбереш.“

Една вечер седевме на терасата. Ја прашав: „Гоце, зошто токму Никола? Не ти пречи што е толку постар?“

Таа ме погледна со уморни очи: „Марија, ти знаеш како е кај нас дома. Секогаш морам да бидам добра ќерка, ученичка, сестра… Со Никола можам да бидам само јас.“

Не знаев што да ѝ кажам. Дали навистина бегаше од нашите очекувања? Или беше заслепена од нешто што јас не можев да го видам?

Селото брзо дозна за свршувачката. На пазарот сите шушкаа зад грб. „Видовте ли ја Гоца? Со Никола! Срамота!“, шепотеа жените додека купуваа домати. Татко ми почна да избегнува луѓе, мајка ми престана да оди на кафе кај соседките.

Една вечер татко ми влезе пијан дома и почна да вика: „Сè е поради тебе, Весна! Ти ја разгалив! Јас сакав дисциплина!“ Мајка ми плачеше во кујната додека јас ја гушкав Гоца во нашата соба.

„Марија,“ ми рече еднаш додека лежевме во мракот, „дали мислиш дека сум луда?“

„Не знам“, ѝ шепнав. „Само се плашам за тебе.“

Таа ме стегна за рака: „Јас само сакам да бидам среќна.“

Но дали тоа беше среќа? Или само бегство од нашата реалност?

Неколку недели подоцна Никола дојде дома со букет цвеќе и официјално ја побара раката на Гоца пред целото семејство. Татко ми го избрка од куќата. Гоца избега по него – таа ноќ не се врати дома.

Мајка ми се разболе од грижа. Јас останав сама меѓу два огна – љубовта кон сестра ми и лојалноста кон родителите. Секоја вечер се прашував дали можев нешто да сменам.

По месец дена Гоца се јави: „Марија, добро сум. Живеам со Никола во Скопје. Работам во книжара.“

Гласот ѝ беше чудно смирен. Ја прашав дали е среќна.

„Не знам“, рече тивко. „Понекогаш мислам дека сум слободна… а понекогаш дека сум изгубена.“

Таа реченица ме прогонуваше со недели.

Татко ми никогаш не ѝ прости. Мајка ми остаре за една година повеќе отколку за десет претходно. Јас останав без најдобрата пријателка.

Сега седам сама во нашата стара соба и ги гледам фотографиите од детството. Се прашувам – дали љубовта навистина вреди толку многу жртви? Дали семејството треба да биде засолниште или затвор?

Дали некогаш ќе можеме повторно да бидеме едно? Или некои рани никогаш не зараснуваат?

Што мислите вие – дали треба да се бориме за својата среќа по секоја цена? Или има граници што не смееме да ги преминеме?