Ноќта кога ја изгубив Марија: Исповед на баба раздерена меѓу вина и простување

„Не, не ми ја земајте Марија! Ќе се разбуди, само малку е уморна…“ – гласот ми се кршеше додека докторот ја носеше мојата внука низ ходникот на битолската болница. Сè уште го чувствувам студот на таа ноќ, како да ми се впил во коските. Надвор врнеше ситен дожд, а јас стоев беспомошна, со рацете вкочанети и срцето кое се дробеше на илјада парчиња.

Сè почна толку обично. Синот мој, Горан, и снаата Весна, заминаа на свадба во Прилеп. „Мамо, само внимавај да не ѝ дадеш премногу благо“, ми се насмевна Весна додека ми ја предаваше Марија во раце. Марија беше мојата радост – шестгодишно девојче со коса како мед и очи како јасен ден. Таа вечер гледавме цртани, јадевме домашни кифлички и се смеевме. „Бабо, ќе ми раскажеш ли приказна за кога си била мала?“ – ме праша Марија додека ја покривав со ќебето.

„Кога јас бев мала, немавме телевизор, ама имавме многу љубов…“ – почнав да раскажувам, а таа ме гледаше со широко отворени очи. Не забележав дека почна да кашла. Прво тивко, па сè посилно. „Бабо, ме боли грлото“, рече тивко. Ја прегрнав и ѝ дадов чај од нане. „Ќе помине, душо“, ѝ реков, мислејќи дека е само настинка.

Ноќта напредуваше, а Марија стана немирна. Температурата ѝ скокна на 39 степени. Ја ставив ладна облога на челото, ѝ дадов сируп за температура. Но таа почна да се тресе и да дише тешко. Паниката ме совлада. Телефонот ми падна од рацете додека се обидував да го најдам бројот на Брза помош.

„Ало? Ве молам, дојдете брзо! Внука ми не може да дише!“ – гласот ми беше едвај слушлив од стравот. Во тие минути, времето застана. Сè што можев да направам беше да ја држам Марија во раце и да ѝ шепотам: „Тука сум, бабо, нема ништо да ти биде.“

Кога пристигна Брза помош, веќе беше полусвесна. Во болницата ме оддалечија од неа. „Ќе направиме сè што можеме“, рече докторката со сериозен поглед. Седев на клупата во ходникот и се молев – за првпат по многу години.

Горан и Весна стигнаа по еден час. Весна ме погледна со очи полни солзи и гнев: „Мамо, што си направила? Зошто не си ни јавила порано?“ Горан стоеше немоќен покрај неа, со главата наведната.

Чекавме до зори. Марија беше во интензивна нега со дијагноза – акутен ларингитис со компликации. Докторите рекоа дека ако дојдевме само половина час порано, можеби ќе беше полесно.

Следните денови беа пекол за мене. Весна не сакаше ни да ме погледне. Горан доаѓаше сам по мене дома, носеше храна и зборуваше само за времето или за работа. Јас седев во празниот стан и ги гледав играчките на Марија кои ги остави зад себе.

„Мамо, ти си виновна! Ти требаше да знаеш дека не е само настинка!“, една вечер ми викна Весна кога се обидов да ѝ се јавам. „Ти секогаш мислиш дека знаеш најдобро!“

Почнав да се сомневам во себе – дали навистина сум толку лоша баба? Дали љубовта што ја давав беше доволна? Или мојата самоувереност ме заслепи?

Марија закрепнуваше бавно. По две недели ја пуштија дома, но јас не смеев да ја видам. Весна не дозволуваше. Горан ми велеше: „Дај ѝ време.“ Но времето минуваше, а јас се чувствував сè поосамена.

Една вечер седев сама во кујната и ги гледав старите фотографии – Марија како ме гушка на Водно, како јадеме сладолед на Широк Сокак… Солзите ми паѓаа врз фотографиите.

По еден месец Горан дојде сам кај мене.

– Мамо, Весна уште е лута… ама Марија постојано прашува за тебе.
– Јас… не знам дали заслужувам да ја видам – прошепотив.
– Не си виновна ти за сè… сите згрешивме што не ти оставивме број од докторката или инструкции што да правиш ако стане полошо.
– Но јас сум баба! Требаше да знам!
– Мамо, сите сме луѓе…

По уште две недели добив порака од Весна: „Можеш да дојдеш утре ако сакаш.“ Срцето ми скокаше од радост и страв истовремено.

Кога влегов во нивниот стан, Марија трчаше кон мене и ме прегрна силно.
– Бабо! Те сакав! Зошто не доаѓаше?
– Душо моја… баба многу те сака и секој ден мислеше на тебе.

Весна стоеше на прагот со скрстени раце.
– Не можам уште да ти простам… ама Марија те сака. За неа ќе пробам.

Таа ноќ не спиев од мисли. Дали некогаш ќе си простам себеси? Дали ќе можам повторно да верувам во себе како баба? Или оваа вина ќе ме следи засекогаш?

Понекогаш се прашувам: Колку љубов е доволно? Дали некогаш навистина можеме да си простиме за грешките што ги правиме од љубов?