Вечерта кога го напуштив сѐ: Македонска приказна за падот и надежта на едно семејство

„Мајко, зошто пак плачеш?“, ми рече Марија додека стоеше на прагот од мојата соба, со своите големи, темни очи полни со страв. Не можев да ѝ одговорам. Го слушав гласот на Љупчо од кујната како фрла чинии и вика: „Доста ми е од твоите изговори! Секогаш ти си жртвата!“

Срцето ми чукаше како лудо. Се чувствував како да сум заробена во сопствениот живот, како да сум само сенка во домот што некогаш го нарекував свој. Марија имаше само дванаесет години, а веќе беше сведок на премногу кавги, премногу солзи. Го погалив нејзиното лице, се обидов да ѝ се насмевнам, но усните ми трепереа.

„Марија, оди во соба. Ќе биде сѐ во ред“, излажав.

Слушнав како Љупчо доаѓа кон мене. „Ти си виновна што ова семејство се распаѓа!“, ми фрли во лице. „Секогаш мислиш само на себе!“

Тој не знаеше дека секоја вечер молчам од страв да не го разбудам ѕверот во него. Не знаеше дека одам на работа со стегнато срце, враќајќи се дома со надеж дека денес нема да има расправии. Но таа вечер нешто во мене пукна.

„Доста!“, викнав. „Не можам повеќе! Не сакам Марија да расте вака!“

Го фрлив клучот на масата, ја земав чантата и излетав низ вратата. Зад мене останаа плачот на Марија и тишината што ја сече како нож.

Надвор беше ладно, улиците на Кисела Вода беа празни. Се качив во автобусот за Центар без да знам каде одам. Во мене се бореа вина и олеснување. Дали сум лоша мајка што ги оставив? Или конечно направив нешто за себе?

Првите месеци живеев кај другарка ми Весна во мал стан во Аеродром. Секоја вечер гледав во таванот и се прашував дали Марија спие или плаче. Љупчо не ми дозволуваше да ја видам. „Ти си ја напушти!“, ми пишуваше во пораки полни омраза.

Работев две работи – преку ден во книжара, навечер чистев канцеларии. Секој ден поминував покрај училиштето каде што учеше Марија, надевајќи се дека ќе ја видам барем оддалеку. Еднаш ја здогледав како оди со другарка, но кога ме виде, го сврте погледот.

Мајка ми ми велеше: „Ќерко, врати се дома. Љупчо ќе се смири.“ Но јас знаев дека тоа не е решение. Не можев да се вратам таму каде што љубовта одамна умре.

Годините минуваа. Марија растеше без мене. Ја гледав на Фејсбук – матурска фотографија, прва љубов, факултет. Секој роденден ѝ праќав порака: „Те сакам, мамо.“ Никогаш не добив одговор.

Една вечер, по пет години тишина, добив порака: „Зошто ме остави?“

Седев на креветот и плачев со часови пред да ѝ одговорам: „Марија, те сакам повеќе од сѐ. Не те оставив тебе – го напуштив пеколот.“

Следниот ден се сретнавме во едно кафуле кај Плоштад Македонија. Таа беше порасната жена, со студен поглед и цврст глас.

„Мамо, ти не знаеш низ што поминавме јас и тато“, ми рече.

„Знам дека страдавте… Но верувај ми, и јас страдав“, ѝ реков.

„Зошто не ме зеде со тебе?“

Солзите ми течеа по образите. „Љупчо не ми дозволи… А јас бев премногу слаба.“

Таа ме гледаше долго, потоа рече: „Можеби некогаш ќе можам да ти простам.“

Од тој ден почнавме полека да градиме мостови. Не беше лесно – секој разговор беше болен потсетник на годините што ги изгубивме. Љупчо никогаш не ми прости; дури и денес кога ќе ме види на улица, го врти погледот.

Но Марија… Марија почна да доаѓа кај мене за викендите. Готвевме заедно, гледавме стари фотографии, се смеевме и плачевме истовремено.

Еднаш ме праша: „Мамо, дали некогаш ќе бидеме вистинско семејство?“

Ја прегрнав силно и ѝ реков: „Семејството не е совршено – тоа е љубовта што ја чуваме една за друга.“

Сега живеам сама во мал стан во Тафталиџе. Работам како библиотекарка и секој ден учам како да си простам себеси. Марија има свој живот, но понекогаш доаѓа кај мене и носи домашна пита што сама ја направила.

Секоја вечер гледам низ прозорецот кон светлата на градот и се прашувам: Дали некогаш ќе можеме целосно да си простиме? Дали има надеж за оние што еднаш се изгубиле?

Што мислите вие – дали семејството може да се залепи по такво предавство? Дали мајката заслужува втор шанс?