Зошто Срцата Се Разминуваат: Исповед на Еден Македонец за Љубовта и Самотијата
„Зошто пак ти, Горане? Зошто секогаш ти си тој што останува сам?“ – гласот на мајка ми одекнуваше низ ходникот додека седев на масата со главата потпрена на дланките. Надвор, дождот удираше по прозорците, а во мене беснееше бура посилна од секоја што ја видел овој град.
„Мајко, не знам… Се трудам, работам, не пијам, не се карам со никого. А сепак, секогаш гледам како тие што се најбезгрижни, што не почитуваат ништо, ги освојуваат најдобрите девојки. Јас… јас само сакам некој да ме сака таков каков што сум.“
Таа воздивна длабоко и седна до мене. „Сине, животот не е фер. Љубовта уште помалку.“
Се сеќавам на првиот пат кога срцето ми се скрши. Беше тоа во трета година средно, кога Сања – најубавата девојка во класот – ми се насмевна на училишниот двор. Мислев дека конечно ќе се случи нешто убаво. Ја поканив на кино, таа прифати. Срцето ми чукаше како лудо додека седевме еден до друг во темната сала. Но, следниот ден ја видов како се држи за рака со Диме – дечкото што сите го знаевме како проблематичен. Пушеше, бегање од часови му беше секојдневие.
„Што има тој што јас го немам?“ ја прашав еднаш Сања, кога случајно се сретнавме на автобуската станица.
Таа само се насмевна тажно: „Не знам, Горане. Со тебе е лесно, мирно… ама со него е како да летам.“
Тие зборови ме прогонуваа со години. Се трудев да бидам подобар човек – завршив факултет, најдов работа во банка, помагав дома колку што можев. Но, секоја врска ми завршуваше исто: јас дадам сè од себе, а таа си оди со некој друг.
Мојот татко беше строг човек. „Ти си премногу мек,“ ми велеше. „Жените сакаат мажи што знаат да удрат по маса.“
„Ама татко, зар треба да бидам груб за да ме сакаат?“
„Не груб, ама покажи заби понекогаш. Не можеш цел живот да бидеш само добар.“
Се обидов да го послушам. На следната девојка – Елена – и реков што мислам кога ме изнервира. Не ми беше пријатно, но мислев дека така треба. Таа ме погледна збунето и по неколку дена ми рече дека не сум јас за неа.
„Горане, ти си премногу добар за овој свет,“ ми рече додека си ги собираше работите од мојот стан.
Секој пат кога ќе се вратев дома по уште едно разочарување, мајка ми ме чекаше со топла чорба и уште потопли зборови.
„Сине, можеби твојата не е тука. Можеби ќе ја најдеш во друг град, или на друго место.“
Но јас не сакав да одам никаде. Сакав тука – во Скопје, во мојата населба Карпош – да најдам некоја што ќе ме сака таков каков што сум.
Една вечер, додека седев сам во кафулето „Дебар Маало“, слушнав разговор на соседната маса. Две девојки зборуваа за своите момчиња.
„Ми вети дека нема да излезе вечерва, а пак е со друштвото,“ рече едната.
„Ама го сакаш?“ ја праша другата.
„Да… не знам зошто. Ме нервира понекогаш, ама кога ќе ме погледне…“
Се прашував дали некогаш некоја така ќе зборува за мене.
Мојот најдобар другар Александар беше спротивност од мене – секогаш насмеан, секогаш со нова девојка. Еднаш му се пожалив:
„Аце, што правиш ти поразлично?“
Тој се насмеа: „Брат, не се замарај толку. Животот е краток. Ако не оди – одиш понатаму.“
Но јас не можев така лесно да пуштам. Секоја љубов ја носев како товар на душата.
Една недела пред Нова година, решив да побарам совет од стариот сосед Петре – човек што сите го почитуваа поради неговата мудрост.
„Петре чичко,“ му реков една вечер додека седеше пред зградата со својата стара цигара во рака, „зошто добрите луѓе остануваат сами?“
Тој ме погледна со уморни очи и рече: „Сине, љубовта е како пазар во Битола – никогаш не знаеш што ќе добиеш. Некои бараат возбуда, други мир. Ама вистинската љубов доаѓа кога најмалку очекуваш.“
„А ако никогаш не дојде?“
Тој се насмеа: „Ќе дојде. Само немој да престанеш да бидеш тоа што си.“
Но времето минуваше. Другарите се женија, имаа деца. Јас останував сам на семејните слави, слушајќи ги роднините како шепотат:
„Штета за Горан… убаво момче, ама нешто му фали.“
Почнав да се прашувам дали навистина нешто ми фали. Дали сум премногу чувствителен? Премногу искрен? Или едноставно судбината решила моето срце да биде вечно празно?
Една вечер мајка ми седна до мене додека гледавме вести.
„Сине,“ рече тивко, „немој да дозволиш светот да те промени. Ќе дојде твојата.“
Ја погледнав и почувствував солзи во очите.
„А ако не дојде?“
Таа ме прегрна силно.
Денес имам 35 години. Работам истата работа, живеам во истата зграда. Секое утро пијам кафе сам на терасата и гледам како соседите ги носат децата во градинка. Понекогаш чувствувам завист, понекогаш само празнина.
Но сепак верувам дека добрината има смисла. Дека некогаш ќе се појави некоја што ќе го види тоа што другите го пропуштија.
Се прашувам: Дали вреди да останеш верен на себе кога светот изгледа како да ги наградува сосема други вредности? Дали љубовта навистина е судбина или само лотарија во која некои никогаш не добиваат?