Од денот кога падна лажицата
„Мамо, што ти е? Зошто ти падна лажицата?“ – гласот на мојата ќерка Ана одекна низ кујната, додека јас гледав во подот, во лажицата што се тркалаше под масата. Се обидов да се насмевнам, но раката ми трепереше. „Ништо, душо. Само сум малку уморна.“
Но, вистината беше дека не знаев што ми се случува. Тоа утро, додека го мешав чајот во старата керамичка шолја со сини цветови, одеднаш прстите ми се олабавија. Лажицата падна со таков звук што дури и татко ти, Благоја, кој секогаш спиеше до доцна, се разбуди и влезе во кујната.
„Што е ова? Земјата ли се тресе или само ти си нервозна?“ – се пошегува тој, но во неговите очи видов грижа. Се обидов да го игнорирам, да продолжам како ништо да не било. Но, од тој ден, ништо не беше исто.
Секојдневието во нашиот мал стан во Аеродром стана напнато. Ана ме гледаше со сомнеж секој пат кога ќе земев нешто во рака. Благоја почна да доаѓа порано од работа, а мајка ми, која живее на другата страна од градот, почна да ме бара по телефон секој ден.
„Марија, не си ти како порано. Што криеш од нас?“ – една вечер ме праша Благоја додека ги миев садовите. Го погледнав преку рамото и почувствував како солзите ми се собираат во очите. „Ништо не кријам. Само сум уморна.“
Ноќите станаа подолги. Не можев да спијам. Секој пат кога ќе затворев очи, го слушав звукот на лажицата што паѓа – тој метален одек што ми го разбуди стравот дека нешто сериозно не е во ред со мене.
По неколку дена, кога веќе не можев да ги игнорирам треперењата во рацете и чудното чувство на слабост, решив да одам на лекар. Не им кажав ништо на Благоја и Ана. Само реков дека одам до пазар.
Во чекањето пред ординацијата на д-р Славчевска, срцето ми чукаше како лудо. Кога конечно ме повикаа внатре, таа ме погледна внимателно и ме праша: „Марија, колку време ти се случува ова?“
Го спуштив погледот. „Неколку недели… Можеби повеќе.“
Таа ми направи неколку тестови, ме замоли да стиснам тупаница, да ја допрам носот со прст… Рацете ми трепереа уште повеќе под нејзиниот поглед.
„Ќе треба да направиме дополнителни испитувања,“ рече тивко. „Можеби е нешто невролошко.“
Се вратив дома со главата полна со прашања и стравови. Ана ме дочека на врата: „Мамо, каде беше толку долго?“
„На пазар,“ излажав повторно.
Таа само ме погледна и си замина во својата соба. Почнав да чувствувам дека ја губам довербата на сопственото дете.
Следните недели беа пекол. Испитувања, анализи, чекање резултати… Во меѓувреме, дома атмосферата стануваше сè потешка. Благоја почна да се нервира за ситници.
„Не можеш ни кафе да свариш без да истуриш половина вода! Што ти е?“ – еднаш викна по мене.
„Ако имаш нешто да кажеш, кажи!“ – возвратив со глас што не го препознав.
Ана почна да се затвора во себе. Слушав како плаче навечер во својата соба. Еднаш ја најдов како гледа стари фотографии од нас тројца на плажа во Охрид.
„Мамо, ќе бидеме пак среќни?“ – ме праша со детски глас.
Ја прегрнав силно и и ветив дека ќе направам сè што можам.
Кога конечно стигнаа резултатите, д-р Славчевска ме повика сама во ординацијата.
„Марија,“ рече сериозно, „имаш почетна фаза на Паркинсонова болест.“
Светот ми се сруши. Слушав зборови што не ги разбирав: терапија, контроли, прогресија… Излегов од ординацијата како во магла.
Дома ги собрав Ана и Благоја и им кажав сè.
Благоја молчеше долго време. Потоа стана и излезе од станот без збор. Ана се фрли во моите раце и плачеше.
Следните денови беа најтешките во мојот живот. Благоја се врати доцна навечер, мирисаше на ракија. Не зборувавме.
Една вечер седнавме сите тројца на масата со старата цветна церада. Тишината беше неподнослива.
„Што ќе правиме сега?“ – праша Ана.
„Ќе се бориме,“ реков јас.
Благоја конечно проговори: „Извини што не бев покрај тебе кога ти требав.“
Го погледнав и видов солзи во неговите очи за првпат по многу години.
Почнавме заедно да се справуваме со болеста. Ана ми помагаше со лековите, Благоја почна да готви… Семејството ни се промени – но не исчезна љубовта.
Сепак, секоја вечер пред да заспијам, си го поставувам истото прашање: Дали ќе бидам доволно силна за нив? Дали ќе можеме повторно да бидеме среќни како некогаш?
Што мислите вие – дали љубовта и поддршката можат да ја победат болеста? Дали некогаш сте се почувствувале немоќни пред нешто што го менува целиот ваш свет?