Станицата каде што никој не доаѓа
— Ајде, Љупче, уште еднаш ќе ти кажам: ако не си сигурен, не оди! — гласот на мајка ми одекнуваше во слушалката, додека јас нервозно го гледав часовникот на станицата во Велес. Беше 22:47, а возот за Скопје веќе требаше да биде тука. Но, јас стоев на перонот, со билетот во рака и срцето во грло.
Се сеќавам, како вчера да беше, кога татко ми ми рече: „Љупче, во оваа земја никој не те чека со раширени раце. Ако сакаш нешто повеќе, мораш сам да си го земеш.“ Но што ако не знам што сакам? Што ако само бегам од себе?
Го пропуштив возот. Не затоа што задоцнив — туку затоа што се изгубив во мислите. Стоев на празниот перон, додека светлата на последниот вагон исчезнуваа во темнината. Извадив цигара — прва по пет години — и запалив без срам, како да немам што да изгубам.
— Љупче, ти си таму? — мајка ми повторно праша.
— Тука сум, мамо. Само… го пропуштив возот.
— Ох, сине… — воздивна таа. — Секогаш така правиш. Секогаш чекаш последен момент.
Го спуштив телефонот и седнав на студената клупа. Се сетив на детството во Велес — на летата кога со брат ми, Горан, трчавме по ридовите над градот. Тогаш сè изгледаше едноставно. Но сега, по смртта на татко ми и распадот на семејството, ништо не беше исто.
Горан одамна замина за Германија. Секогаш беше посилен, похрабар. Јас останав тука — заглавен меѓу желбата да заминам и стравот дека ќе останам сам. Мајка ми секој ден ме потсетуваше дека сум единствениот што ѝ останал.
— Љупче! — викна некој од другата страна на перонот. Се свртев и ја видов Јасна, мојата поранешна девојка. Не ја очекував тука.
— Јасна? Што правиш ти овде?
— И јас го пропуштив возот — рече таа со тажен смешок. — Изгледа ова е местото каде што сите чекаме нешто што нема да дојде.
Седна до мене. Неколку минути молчевме.
— Си размислувал ли некогаш да заминеш? — праша тивко.
— Секој ден. Но секогаш нешто ме враќа назад. Мајка ми… спомените… стравот.
— И јас така — рече таа. — Мислев дека ако останам, ќе се сменат работите. Но градовите не се менуваат ако ние не се смениме.
Ја погледнав. Во очите ѝ видов истата болка што ја носев и јас — болка од пропуштени шанси и недоречени зборови.
— Зошто се врати? — ја прашав.
— Заради татко ми. Болен е. А мајка ми не може сама. Сите ние нешто чекаме, Љупче. Некој воз што ќе нè однесе далеку од тука или барем ќе ни даде надеж дека има нешто подобро.
Слушнавме како ветерот носи далечен звук од друг воз што минува без да застане. Јасна ги стегна рацете околу себе.
— Сакаш ли да прошетаме до мостот? — предложи таа.
Тргнавме низ празните улици на Велес. Градот спиеше, а само уличните светилки фрлаа бледа светлина врз калдрмата. Јасна зборуваше за своите стравови — дека ќе остане сама, дека ќе ја изгуби младоста чекајќи нешто што никогаш нема да дојде.
— Знаеш ли што е најстрашно? — рече таа. — Не тоа што го пропуштаме возот, туку тоа што се навикнуваме да чекаме.
Ја разбрав повеќе од кога било. И јас чекав цел живот: татко ми да ме прифати таков каков што сум; мајка ми да престане да ме гледа како дете; брат ми да се врати; љубовта да се врати кај мене.
Стигнавме до мостот над Вардар. Реката тече тивко, како времето што минува без нас да го забележиме.
— Љупче… ако утре ти се даде шанса повторно да заминеш, ќе ја искористиш ли? — праша Јасна.
Го погледнав градот под нас: светлата на куќите, прозорците зад кои луѓето сонуваат за подобар живот. Се сетив на татко ми и неговите зборови: „Не чекај никој да ти даде дозвола.“
— Не знам — искрено признав. — Се плашам дека ако заминам, ќе изгубам сè што сум бил досега. А ако останам… можеби никогаш нема да станам тоа што сакам да бидам.
Јасна се насмевна тажно.
— Можеби вистинскиот воз не е оној што го пропуштивме вечерва. Можеби треба сами да си го изградиме патот.
Се вративме на станицата пред зори. Таму веќе немаше никој освен стариот железничар Петре, кој чистеше пероните.
— Децо, уште чекате? — ни се насмевна тој со разбирање.
— Чекаме… нешто — одговорив.
Тој кимна со глава:
— И јас чекам цел живот тука. На крај сфатив дека најважно е да не се откажеш од себе.
Јасна замина кон дома, а јас останав уште малку на перонот. Го изгасив догорчето од цигарата и длабоко вдишав студен воздух.
Можеби сите ние сме само патници на станици каде што никој не доаѓа, но дали тоа значи дека треба засекогаш да останеме таму? Или е време сами да тргнеме напред?
Дали некогаш ќе имаме храброст да престанеме да чекаме и конечно да живееме?