Принцот што не ги исполни очекувањата…

— Зошто секогаш мора да бидеш толку тврдоглав, Александар? — гласот на мајка ми одекнуваше низ малата кујна, додека јас стоев покрај прозорецот, држејќи ја чашата со чај како да ми е последната потпора.

Александар само ја спушти главата и молчеше. Го гледав профилот на неговото лице — силните црти, темните очи што некогаш ме гледаа со таква топлина, а сега беа полни со тежина. Се врати од војска пред три месеци, но како да не беше истиот човек. Сите во селото зборуваа за него: „Го видовте ли Александар? Каков маж станал!“, „Ќе ја земе ли конечно Марија за жена?“ — а јас, Марија, се чувствував како да сум само сенка покрај него.

Кога го запознав, бевме деца. Се тркавме по калливите улици на Велешко Маало, се смеевме додека ги ловевме пеперутките покрај Вардар. Но сега, животот беше далеку од тие безгрижни денови. Мајка ми секојдневно ме потсетуваше дека имам 27 години и дека „не е време за чекање“. Александар беше мојата надеж, мојата приказна за среќен крај.

— Марија, не можам да најдам работа — ми призна една вечер додека седевме на клупата пред нашата куќа. — Сите бараат искуство, а јас имам само пушки и спомени од касарната.

Го фатив за рака. — Ќе најдеш нешто, сигурна сум. Не мора веднаш да се венчаме. Можеме да почекаме уште малку.

Тој се насмевна горчливо. — Ти си премногу добра за мене.

Сакав да му кажам дека не ми треба ништо освен него, но зборовите ми застанаа во грлото. Внатре во себе се борев со стравот: што ако никогаш не се среди? Што ако останеме заглавени овде, меѓу празните ветувања и недоисполнетите соништа?

Мајка ми не престануваше:

— Марија, гледај ја Јована! Веќе има две деца и маж што работи во Германија! А ти? Чекаш некој што не знае што сака од животот!

Секој пат кога ќе го слушнев тоа, срцето ми се стегаше. Александар не беше принцот од бајките што сите го очекуваа. Не носеше подароци, не ветуваше палати. Имаше само себе — и тоа понекогаш изгледаше премалку.

Една вечер, татко ми седна до мене на тремот.

— Ќерко, знам дека го сакаш Александар. Но љубовта не плаќа сметки. Ако тој не може да те издржува… ќе мораш да размислиш што сакаш од животот.

Го гледав како ги гаси цигарите една по една. Знаев дека е во право, но срцето ми не сакаше да слуша разум.

Следниот ден Александар дојде кај нас со наведната глава.

— Марија… добив понуда да одам во Словенија на работа. Ќе бидам градежник. Не е нешто големо, ама барем ќе заработам нешто.

Мајка ми веднаш се вмеша:

— Конечно! Можеби ќе станеш човек!

Го видов како му се стегна вилицата. Сакав да ја замолам да престане, но знаев дека нема смисла.

— Ќе одам — рече тој тивко — ама не знам кога ќе се вратам. Не можам да ти ветам ништо.

Солзите ми се собраа во очите. — Ќе те чекам, Александар. Колку и да треба.

Замина по две недели. Секој ден чекав порака или повик. Понекогаш ми пишуваше кратко: „Добро сум“, „Работата е тешка“, „Ми недостигаш“. Мајка ми почна уште повеќе да ме притиска:

— Ќе видиш, ќе најде друга таму! Сите така прават!

Не ѝ верував. Или можеби сакав да не ѝ верувам.

Минаа месеци. Александар ретко се јавуваше. Една вечер добив порака: „Марија, морам да ти кажам нешто.“

Срцето ми затропа како лудо. Го повикав веднаш.

— Марија… запознав една девојка тука. Не планирав… ама… — гласот му беше скршен.

Светот ми се сруши. Не можев да дишам.

— Значи… тоа е тоа? — прашав низ солзи.

— Прости ми… — беше сè што рече.

Следните денови ги поминав затворена во соба. Мајка ми влезе еднаш и само рече:

— Ти реков јас…

Но не ми требаше нејзината правда. Ми требаше Александар, или барем она што мислев дека сме ние двајцата.

По неколку недели излегов надвор за првпат. Селото беше исто — луѓето шепотеа зад грб, а Јована ме гледаше со сожалување.

Една вечер седев сама на клупата каде што некогаш седевме заедно со Александар. Го гледав Вардар како тече и размислував: Дали љубовта навистина е доволна? Дали сите ние сме само жртви на сопствените очекувања и туѓите зборови?

Можеби Александар никогаш не бил мојот принц. Можеби никој од нас не е роден за бајки.

А вие? Дали некогаш сте се чувствувале како да чекате нешто што никогаш нема да дојде? Или љубовта навистина вреди да се чека?