Двојниот живот на Благоја: Љубов, предавство и вистината што боли

„Не ми кажувај дека пак ќе останеш до доцна!“, викнав додека Благоја брзаше да ја затвори вратата зад себе. Го гледав низ прозорецот како се качува во неговиот стар Пасат, со онаа нервозна брзина што ја имаше само кога нешто крие. Срцето ми чукаше како лудо, а во стомакот ми се вртеше некоја чудна тежина. Не беше првпат да се враќа доцна, но овојпат нешто беше поинаку.

Седнав на трпезариската маса, гледајќи ги фотографиите од нашите заеднички одмори: Охрид, Преспа, Крушево… Секогаш насмеани, секогаш заедно. Дваесет и три години брак, син на студии во Скопје, заеднички кредит за станот во Аеродром. Сите мислеа дека сме идеална фамилија. А јас? Јас почнав да се гушам во сопствените сомнежи.

„Мамо, што ти е?“, ме праша Марко преку Вибер. „Тато пак ли не дојде дома?“

„Работи, сине…“, одговорив кратко. Не сакав да го оптоварувам. Но вистината беше дека веќе не можев да издржам. Почнав да го следам Благоја. Прво преку неговиот телефон – случајно најдов порака од некоја „Јана“. Потоа преку неговиот календар, каде што имаше чудни белешки: „Средба – 18:00“, „Подарок – роденден“.

Една вечер, кога рече дека оди на службен пат во Битола, решив да го следам. Се качив во колата и тргнав по него. Срцето ми чукаше како да ќе ми излезе од градите. Го видов како паркира пред една стара зграда во Центар. Излезе од колата со букет цвеќе и торта во рацете. Го следев до третиот кат, каде што влезе во станот без да чука.

Чекав триесет минути пред да се осмелам да тропнам на вратата. Ја отвори жена на моја возраст, со темна коса и топол поглед. Зад неа стоеше Благоја, блед како платно.

„Кој сте вие?“, ме праша жената.

„Јас сум Весна… жена му на Благоја.“

Собата замолкна. Благоја не знаеше што да каже. Жената се сврте кон него: „Што зборува оваа жена, Благоја?“

Тој молчеше. Јас почнав да плачам.

„Колку време сте заедно?“, ја прашав.

„Десет години… Имаме ќерка заедно.“

Светот ми се сруши. Десет години? Тоа значи дека додека јас го чекав дома, тој градел ново семејство само неколку километри подалеку.

„И ти не знаеше?“, ја прашав.

„Не… Ми рече дека е разведен.“

Седнавме двете на масата, додека Благоја стоеше немоќен помеѓу нас. Јана ми раскажа како го запознала на работа, како ја освоил со својата насмевка и ветувања за нов живот. Јас слушав и плачев – не само за себе, туку и за неа, за нашите деца, за сите изгубени години.

Кога се вратив дома таа ноќ, Марко ме чекаше буден.

„Мамо, што се случи?“

Го прегрнав силно и му реков: „Сине, понекогаш луѓето што најмногу ги сакаме ни прават најголема болка.“

Следните денови беа пекол. Благоја се обидуваше да ми објасни: „Весна, не знам како дозволив ова да се случи… Сакав само малку среќа.“

„А што е со нашата среќа? Со нашиот син? Со сите години што ги вложивме?“

Мајка ми дојде веднаш штом дозна.

„Ќерко, мажи се тоа… Сите лажат! Ама ти гледај си го детето и себе си.“

Но јас не можев така лесно да простам или заборавам. Секој ден се будев со чувство на празнина и омраза кон човекот што мислев дека го познавам најдобро на светот.

Јана ме побара по неколку дена.

„Весна, дали сакаш да се видиме? Мислам дека треба да зборуваме.“

Се сретнавме во едно кафуле во Дебар Маало. Двете бевме скршени жени кои бараат смисла во хаосот што ни го направи истиот човек.

„Што ќе правиш сега?“, ме праша.

„Не знам… Сакам само вистината да излезе на виделина.“

Јана реши да го остави веднаш. Јас се двоумев – поради Марко, поради сите спомени. Но секој пат кога ќе го погледнев Благоја, гледав само лаги.

Семејството ми беше поделено – сестра ми велеше да го оставам веднаш, татко ми молчеше и пушеше цигара по цигара во дворот.

На работа сите шушкаа зад грб: „Гледаш ли ја Весна? Ете ти го идеалниот брак…“

Поминаа месеци додека конечно не собрав сила да му кажам:

„Благоја, сакам развод.“

Тој плачеше и молеше:

„Весна, прости ми… Не можам без тебе.“

Но јас веќе не можев да живеам во лага. Го напуштив станот и се преселив кај мајка ми во Ѓорче Петров. Марко остана со мене – тивок, затворен во себе.

Една вечер седевме на тераса и тој ме праша:

„Мамо, дали некогаш ќе бидеме среќни пак?“

Го прегрнав и му реков:

„Ќе бидеме, сине… Ќе бидеме.“

Денес живеам поинаков живот – самостојна жена која научи дека љубовта понекогаш боли повеќе отколку што може да се замисли. Но научив и дека вистината е посилна од секоја лага.

Сега често си поставувам едно прашање: Дали е подобро да живееш во слатка лага или во горчлива вистина? Што би направиле вие на мое место?