Случајна средба на автобуската станица: Како непознат човек го спаси животот на мојата ќерка

— Не можам веќе, Љупче! — викнав низ солзи додека Ана се влечеше по подот, барајќи ја својата играчка мече. — Секој ден е ист, а ти само се жалиш дека немаш работа!

Љупче ме погледна со уморни очи, ги зеде клучевите и ја тресна вратата. Ана се стресе од звукот, а јас ја прегрнав, чувствувајќи вина што пак дозволив да слушне кавга. Надвор беше студено мартовско утро, а јас требаше да ја однесам Ана на контрола во болница. Имаше само три години, а веќе знаеше што значи болничка соба, игли и студени раце на докторите.

— Мамо, ќе боли ли денес? — ме праша тивко додека ја облекував.

— Не, душо, само ќе те слуша докторката со стетоскопот. — Лажев, како што секој родител лаже за да го заштити детето од вистината.

На автобуската станица во Битола беше гужва. Луѓето се туркаа, некој продаваше бурек, некој цигари. Ана се држеше цврсто за мојата рака. Во еден момент, ми се слоши од нервоза. Помислив: „Што ако денес ни кажат дека нема подобрување?“

— Извинете, госпоѓо, дали ви е добро? — ме праша еден постар човек со сива брада и топол глас.

— Само малку ми се врти… — прошепотев.

— Седнете тука до мене. Јас сум Благоја. — Ми подаде шише вода.

Ана го погледна со љубопитност. — Дедо, ти имаш ли внучиња?

— Имам, ама тие се далеку. А ти си многу храбра девојка! — ѝ рече Благоја и ѝ подари малечка хартиена птица што ја направи од билетче.

Во тие неколку минути додека го чекавме автобусот, му ја раскажав нашата приказна: како Ана се роди со срцева маана, како Љупче остана без работа кога фабриката затвори, како парите не стигаат ни за лекови, а камоли за специјалист во Скопје.

— Знаете ли што е најтешко? — го прашав со глас што ми трепереше. — Да гледаш како детето ти се гаси, а ти не можеш ништо да направиш.

Благоја ме погледна право во очи.

— Јас бев лекар. Пензиониран сум сега. Но имам пријател во Скопје, д-р Петрески. Тој е најдобар кардиохирург за деца. Ќе ви помогне. Ќе му се јавам веднаш.

Се збунив. Не знаев дали да верувам или само сакав да верувам дека некој конечно ќе ни помогне.

— Ви благодарам… — едвај изустив.

— Не ми благодарајте мене. Благодарете ѝ на Ана што има таква мајка. — рече и ми го напиша бројот на салфетка.

Во автобусот Ана заспа на моето рамо. Јас гледав низ прозорецот и размислував: „Дали ова е само уште една лажна надеж?“

Во болницата докторката беше кратка:

— Состојбата не е подобрена. Мора итно да се направи операција во Скопје. Знам дека е скапо…

Солзите ми течеа додека ја држев Ана за рака по ходникот.

Кога се вративме дома, Љупче седеше во кујната со главата меѓу рацете.

— Што ти рекоа?

— Мора операција… Има еден човек што ни понуди помош… — му раскажав сè.

— Не верувам на никого веќе! Сите само ветуваат! — викна тој и ја удри тупаницата по масата.

— Љупче, ова е нашата последна шанса! Ако не пробаме сега… — гласот ми се скрши.

Тој молчеше долго време. Конечно рече:

— Јави му се утре.

Целата ноќ не спиев. Го држев телефонот во рака и ја гледав Ана како спие со мечето до себе.

Утредента му се јавив на Благоја. Тој веднаш одговори:

— Д-р Петрески ве чека во петок во Скопје. Ќе ви обезбедиме попуст преку Фондот за здравство. Ќе ви помогнам со патните трошоци.

Не можев да поверувам. Љупче ме гледаше како да сум полудела од радост и страв истовремено.

Петокот дојде брзо. Во возот за Скопје Ана беше возбудена:

— Мамо, ќе ме направат здрава?

— Ќе дадеме сè од себе, душо.

Во болницата д-р Петрески беше строг но топол човек. Ги прегледа сите документи и рече:

— Операцијата е ризична, но имаме шанси. Ќе направиме сè што можеме.

Денот на операцијата беше најдолгиот ден во мојот живот. Љупче седеше немирно во чекалната, јас молев во себе:

„Господе, ако постоиш, спаси ми ја ќерката!“

По шест часа чекање, д-р Петрески излезе:

— Операцијата помина успешно. Ана ќе биде добро!

Паднав на колена од благодарност.

Деновите потоа беа тешки – рехабилитација, стравови дали ќе има компликации… Но Ана беше борец. По две недели излезе од болница со насмевка.

Кога се вративме во Битола, прво што направив беше да одам на автобуската станица и да го побарам Благоја. Го најдов како седи на истата клупа со весник во рака.

— Ви должам сè! — му реков низ солзи.

Тој само се насмевна и рече:

— Понекогаш животот ни праќа луѓе кога најмалку очекуваме. Само треба да ги препознаеме.

Дома Љупче почна да работи како мајстор по куќи – конечно најде сила да продолжи понатаму. Јас почнав да им помагам на други родители преку групи на Фејсбук – да ги поврзувам со доктори и фондации.

Ана денес трча по дворот и вика: „Мамо, гледај ме!“

Понекогаш седнувам на прозорецот навечер и си велам: „Што ако тој ден не застанев на таа клупа? Што ако не му поверував на Благоја?“

Дали навистина случајните средби ни го менуваат животот? Или само треба да бидеме доволно храбри да побараме помош? Што мислите вие?