„Знам вистината за тебе“: Как лагата го уништува детството и љубовта го лекува

— Андреј, што ти е? — прашав со глас што ми трепереше, додека седнував на работ од неговиот кревет. Беше доцна, надвор дождот тропаше по прозорците на нашата скопска зграда, а јас веќе бев во пижами, подготвена за спиење. Но, неговото тивко ридање ме пресече како нож.

Андреј се сврте на другата страна, лицето му беше влажно од солзи. — Ништо, мамо. Само сакам да спијам — прошепоти.

Срцето ми се стегна. Знаев дека не е ништо. Веќе неколку недели го гледав како се повлекува, како избегнува да зборува со мене и со татко му, Горан. Дури и кога ќе го прашував за училиште, одговараше со едносложни зборови. Се плашев дека нешто се случува, но не знаев што.

— Андреј, те молам, кажи ми што те мачи. Знаеш дека можеш да ми веруваш — реков, обидувајќи се да го допрам по рамото.

Тој се стресе и се оддалечи уште повеќе. — Не можам… Ако ти кажам, ќе ме мразиш — изусти низ солзи.

— Никогаш нема да те мразам! — извикав посилно отколку што сакав. — Јас сум ти мајка!

Молк. Само звукот на дождот и неговото тивко плачење.

Седев така неколку минути, беспомошна. Се вратив во дневната соба каде што Горан гледаше вести. — Што му е на детето? — праша без да го тргне погледот од телевизорот.

— Не знам… нешто крие од нас. Мислам дека е сериозно — реков и почувствував како ми се полнат очите со солзи.

Горан само слегна со рамениците. — Ќе помине. Сите деца имаат фази.

Но јас знаев дека не е само фаза. Следните денови станав опседната со тоа да дознаам што се случува. Го следев Андреј до училиште, разговарав со неговата наставничка Весна, која ми рече дека е повлечен и не сака да учествува на часовите. Дури и најдобриот другар Петар ми призна дека Андреј не сака да се дружи веќе.

Една вечер, додека ги средував неговите книги, најдов тетратка скриена под душекот. На корицата пишуваше „Тајни“. Срцето ми затропа силно додека ја отворав.

„Мразам кога мама и тато се караат. Секогаш мислат дека не слушам, ама слушам сè. Мама плаче кога мисли дека спијам. Тато вика дека ќе си оди ако уште еднаш го праша за парите. Не сакам да се разведат.“

Солзите ми капеа врз страницата. Сфатив дека целото време мислев дека нешто му прават децата во училиште или дека има некоја тајна љубов, а всушност тој страдаше поради нас — поради нашите караници и неизговорените зборови.

Се вратив кај Горан со тетратката во рака.

— Прочитај го ова — му ја подадов.

Тој ја прочита во тишина, а потоа ме погледна со очи полни вина.

— Не знаев дека толку го повредуваме… — прошепоти.

— Ниеден родител не сака да признае дека му прави лошо на своето дете… ама ние го направивме тоа — реков низ солзи.

Таа ноќ не спиевме. Разговаравме долго за сите наши проблеми — за долговите, за стресот на работа, за тоа како сме станале двајца странци под ист покрив. Сфативме дека сме заборавиле зошто некогаш се сакавме.

Следното утро седнавме со Андреј на масата за појадок.

— Сине, сакаме да зборуваме со тебе — почнав тивко.

Тој веднаш се стегна, очекувајќи караница или прекор.

— Прочитавме што си напишал во тетратката… И сакам да знаеш дека ни е многу жал што те натеравме да се чувствуваш така — реков и го фатив за рака.

Горан додаде: — Не сме совршени родители. Понекогаш правиме грешки… ама те сакаме повеќе од сè на светот.

Андреј почна да плаче, но овојпат не беше од страв или тага — туку од олеснување. Го прегрнав силно и почувствував како тежината што ја носев со недели почнува да се топи.

Од тој ден решивме да бидеме поотворени еден со друг. Почнавме секоја вечер да вечераме заедно без телефони или телевизор. Разговаравме за денот, за чувствата, за стравовите и радостите. Горан почна да оди на советување за анксиозноста што ја носеше од работа, а јас научив да не ги потиснувам своите емоции туку да ги споделувам со семејството.

Секако, не беше лесно. Имаше денови кога пак ќе се скаравме или ќе се затворевме во себе. Но секогаш се враќавме еден кон друг и кон Андреј.

Една вечер додека го покривав Андреј пред спиење, тој ме погледна со големи очи:

— Мамо, дали сега ќе бидеме среќни?

Го бакнав по челото и му реков: — Ќе се трудиме секој ден да бидеме среќни. Заедно.

Сега кога гледам наназад, сфаќам колку лесно може една лага или премолчување да уништи детство. Колку често мислиме дека децата не разбираат или не слушаат… а тие впиваат сè како сунѓер.

Дали некогаш сте се запрашале колку вистината боли… но и колку може да излечи? Дали сме доволно храбри да ги признаеме своите грешки пред оние што најмногу ги сакаме?