Златниот Прстен и Тежината на Тишината: Исповед на една Македонка
„Среќен роденден, Елена! Да си ми жива и здрава уште сто години!“ – гласот на мојата сестра Лидија одекна низ салата, додека сите гости почнаа да аплаудираат. Се насмевнав, но срцето ми чукаше како да ќе скокне од градите. Седев во центарот на вниманието, во најубавата кафеана покрај Вардар, а околу мене – семејство, пријатели, колеги. Сите дојдоа да го прослават мојот 55-ти роденден. Но, никој не знаеше дека токму таа вечер ќе ми биде најтешката во животот.
„Елена, ова е за тебе,“ рече мојот сопруг Горан и ми подаде мала кутија обвиена со златна лента. Сите погледи беа вперени во мене. Ја отворив кутијата и здогледав златен прстен со голем син сафир. Салата одекна од воздишки и аплаузи.
„Колку е убав! Горан, ти си вистински господин!“ – извика тетка Марија.
Ја ставив раката на масата, прстенот блескаше под светлината. Се насмевнав, но во мене нешто се кршеше. Горан ме бакна по образот и шепна: „Се надевам дека ќе ти се допадне.“
„Прекрасен е,“ излажав. Во тој момент, сакав да викнам: „Горан, дали навистина ме познаваш? Дали знаеш што ми треба?“ Но, наместо тоа, само се насмевнав уште пошироко.
Конферансиерот, младиот Александар од соседната маса, го зеде микрофонот: „Дами и господа, вечерва славиме 55 години на нашата драга Елена Петровска! Да наздравиме за неа!“ Чашите се кренаа, музиката засвири посилно. Сите пееја и играа, а јас се чувствував како да сум сама во преполна сала.
Синот ми Даниел дојде до мене: „Мамо, среќен роденден! Знаеш дека те сакам.“
Го прегрнав силно. „И јас тебе, срце мое.“
Но, кога погледнав кон ќерка ми Ана, забележав дека нејзините очи се полни со солзи. Таа брзо ја сврте главата и излезе надвор. Се извинив пред гостите и излегов по неа.
„Ана! Што се случува?“ – ја прашав додека стоеше на терасата и гледаше во реката.
„Мамо… не можам повеќе да глумам дека сме совршено семејство,“ рече тивко.
Се приближив до неа. „Зошто така зборуваш?“
„Тато… тато не е оној кој сите мислат дека е. Ти знаеш што прави кога не си дома.“
Се стресов. Знаев на што мисли. Горан со години доаѓаше дома доцна, мирисаше на туѓ парфем, а телефонот му беше секогаш заклучен. Јас молчев – заради децата, заради угледот, заради стравот од осаменост.
„Ана…“
„Мамо, зошто трпиш? Зошто дозволуваш да те понижува?“
Ја прегрнав силно. „Заради вас… Заради тоа што не сакам да ве растурам.“
Таа се оттргна од мене: „Ние одамна сме растурени, мамо. Само ти не сакаш да признаеш.“
Солзите ми потекоа низ образите. Се вративме внатре како ништо да не се случило. Гостите продолжија да слават, а јас седев покрај Горан кој се смееше со пријателите и наздравуваше како ништо да не било.
Кога сите си заминаа, останавме само ние четворица дома. Тишината беше потешка од било која музика.
Горан влезе во дневната соба: „Елена, што ти е? Зошто си така тивка?“
Го погледнав право во очи: „Горан, дали имаш нешто да ми кажеш?“
Тој се насмевна нервозно: „Што би требало да имам?“
„Дали има друга жена?“ – прашав директно.
Тишина. Само часовникот на ѕидот чукаше.
„Елена… не е време за вакви разговори,“ рече тој и излезе од собата.
Даниел и Ана ме гледаа со тага. „Мамо, време е да мислиш на себе,“ рече Даниел.
Цела ноќ не спиев. Прстенот го тргнав од рака и го ставив на масата. Го гледав како блеска во темнината – симбол на лажната среќа што ја носам со години.
Следното утро Горан не беше дома. Ана ми донесе кафе во кревет.
„Мамо… што ќе правиш сега?“
Ја погалив по косата. „Не знам, душо. Цел живот сум учена да молчам и трпам. Но можеби е време да престанам.“
Таа ме прегрна силно: „Ти си посилна отколку што мислиш.“
Излегов на балконот и го гледав градот како се буди. Луѓето брзаат на работа, автобусите се полни со уморни лица, а јас размислувам – дали вредеше сите овие години да живеам во лага? Дали жените во Македонија заслужуваат повеќе од тишината и трпението?
Драги мои, дали некогаш сте се почувствувале заробени во сопствениот живот? Дали имате храброст да ја кажете вистината – пред себе и пред другите?