Как може да не ме забележи?

„Како може да не ме забележи?“, шепотеше Јована низ заби додека нервозно го поправаше карминот пред огледалото во женската тоалета на фирмата. Ја гледав како ги истакнува усните, ги подигнува веѓите и се обидува да го скрие разочарувањето зад самоуверената маска. „Слушај, Калина, вечерва на забавата ќе го освојам. Ќе видиш!“

Јас само кимнав, знаејќи дека ова не е првпат Јована да се фокусира на некој што не ја забележува. Но овојпат беше различно – Александар, новиот колега од финансии, беше тивок, повлечен и секогаш изгледаше како да е во свој свет. Не беше од оние што лесно паѓаат на шарм или провокации. Јована, пак, беше навикната сите погледи да бидат вперени во неа – уште од средно, кога беше најпопуларната девојка во класот.

„Јована, можеби едноставно не е заинтересиран…“, се обидов внимателно.

„Не ми кажувај дека ќе се откажам!“, ме пресече таа. „Ти никогаш не си била доволно храбра да се бориш за тоа што го сакаш. Затоа и си сама.“

Заболе. Но молчев. Знаев дека Јована зборува така кога е повредена.

Вечерта дојде брзо. Фирмата организираше забава во еден скопски ресторан, со музика во живо и многу ракија. Јована беше облечена во црвена фустанка што привлекуваше погледи. Александар седеше на крајот од масата, разговараше со постариот колега Горан за некои бројки.

Јована ми намигна и тргна кон него. Ја гледав како се наведнува над него, како му се смее на секоја реченица, како го допира по рамото. Александар љубезно се насмевнуваше, но очите му беа далеку.

Во еден момент, Јована се врати до мене, видно изнервирана.

„Калина, тој е или глуп или игра тешко достапен!“, шепотеше.

„Можеби едноставно не сака вакви игри“, реков.

„Ти само ме саботираш!“, ми фрли и се оддалечи.

Останав сама со чашата вино. Се чувствував виновна, но и ослободена – како да конечно можам да дишам без сенката на Јованината доминација.

Следните денови во канцеларија беа напнати. Јована не ми зборуваше. Александар ме поздравуваше со тивко „Добро утро“, а јас почнав да го гледам поинаку – не како трофеј, туку како човек кој сака мир и искреност.

Една вечер, додека чекав автобус на Бит Пазар, Александар случајно помина покрај мене.

„Калина? Ти живееш тука?“, праша изненадено.

„Да… ти?“

„И јас. Сакаш да прошетаме малку?“, понуди.

Се согласив. Разговаравме за книги, за детството во Македонија, за тоа колку е тешко да најдеш свое место во општеството кое секогаш те мери според туѓи очекувања.

„Јована е… посебна“, рече тој внимателно.

„Да, знам“, реков со горчлив вкус во устата.

„Но јас не барам спектакл. Сакам мир. Сакам некој што ќе ме разбере кога молчам.“

Таа вечер сфатив дека можеби и јас сум невидлива за луѓето околу мене – дури и за себе.

Следниот ден, Јована ме пресретна пред канцеларија.

„Ти си лицемерка!“, ми викна пред сите.

„Што зборуваш?“

„Го шеташ Александар зад мој грб! Мислиш дека не знам?“

Сите колеги гледаа во нас. Се чувствував гола пред нивните погледи.

„Јована, ништо не се случило… Само разговаравме.“

„Ти секогаш ми го земаш она што го сакам! Дури и кога бевме деца!“, плачеше таа.

Сакав да ја прегрнам, но таа ме турна и избега.

Дома мајка ми ме праша зошто сум тажна.

„Пријателството ми се распаѓа пред очи… а не знам дали вреди да се борам за него.“

Мајка ми само воздивна: „Во животот ќе ти простат ако згрешиш од љубов, ама нема да ти простат ако згрешиш од гордост.“

Јованината мајка ми се јави по неколку дена – плачеше и молеше да ѝ помогнам да ја смирам ќерка ѝ. Јована престана да оди на работа; слушнав дека дома вреска по сите и дека татко ѝ ја заклучил во соба за да не прави глупости.

Се чувствував виновна. Но и лута – зошто секогаш јас треба да бидам таа што попушта?

Една вечер Александар ми напиша порака: „Можеме ли да се видиме? Сакам искрено да разговараме.“

Се сретнавме во парк. Тој беше сериозен.

„Калина, не сакам да бидам причина за вашето распаѓање. Ако треба, ќе си одам од фирмата.“

„Не си ти виновен…“, реков тивко.

Тој ме фати за рака: „Јас сакам тебе. Но ако тоа значи дека ќе ја изгубиш Јована…“

Го прекинав: „Не знам што сакам повеќе – пријателството или вистината.“

Дома цела ноќ плачев. Мајка ми ми донесе чај и само ме погали по косата.

Утредента отидов кај Јована. Не ми отвори веднаш. Кога конечно ја видов, очите ѝ беа црвени од плачење.

„Извини…“, реков.

Таа само молчеше.

„Не сакав да те повредам. Но не можам повеќе да живеам според твоите правила.“

Јована ме погледна со презир: „Сите сте исти. Секој мисли само на себе.“

Заминав без зборови. Во автобусот гледав низ прозорецот и се прашував – дали вреди да се жртвуваш за луѓе што никогаш нема да те разберат? Дали љубовта секогаш мора да биде борба?

Можеби некогаш треба само да бидеш искрен со себе – па макар и сите други да те осудат.

Што мислите вие? Дали некогаш сте морале да бирате помеѓу пријателството и сопствената среќа?