Крадливата сенка: Как семејните тајни го уништија мојот брак
„Пак ништо нема во фрижидерот!“, извикав низ заби, додека ладниот воздух ми ја лизна раката. Беше три часот по полноќ, а јас стоев во кујната, во станот на последниот кат во Охрид, гледајќи во празните полици. Само неколку јајца и едно старо парче кашкавал. Се свртев кон Горан, кој седеше на трпезариската маса, со поглед вперен во подот.
„Горан, ти ли пак си го изел сето?“ – гласот ми затрепери, не знам дали од глад или од лутина.
Тој не одговори веднаш. Само ги стегна тупаниците и воздивна. „Емилија, не ме прашувај сега. Имав тежок ден.“
Се чувствував како сенка во сопствениот дом. Последните месеци, храната исчезнуваше како да имаме невидлив гостин. Секој ден фрижидерот беше празен, а јас се чувствував виновна што не можам да го наполнaм. Но, платата едвај стигнуваше до крајот на месецот. Работев две смени во хотелот покрај езерото, а Горан беше без работа веќе половина година.
Мајка ми секогаш велеше: „Кога ќе се омажиш, ќе видиш што е вистински живот.“ Не верував дека вистинскиот живот ќе биде ова – борба за секој залак и секоја трошка доверба.
Една вечер, додека ги средував сметките, забележав дека недостигаат пари од заштедата. Срцето ми потона. Горан влезе во собата и веднаш го забележа мојот поглед.
„Што е сега?“ – праша со нервоза.
„Горан, недостигаат пари. Кажи ми што се случува.“
Тој ја избегнуваше мојата насмевка веќе со недели. „Ми требаа за нешто важно. Ќе ги вратам.“
„За што толку важно?“ – инсистирав.
„Не можам сега да ти кажам.“
Таа ноќ не спиев. Слушав како Горан шета низ станот, како шепоти на телефон додека мисли дека спијам. Следното утро го најдов фрижидерот уште попразен, а во џебот на неговото палто – сметка од продавница за алкохол и цигари.
Се чувствував предадена. Не само што немавме пари за храна, туку тој ги трошеше на пороци. Се сетив на татко ми, кој го изгубив поради алкохолот кога имав само десет години. Се заколнав дека никогаш нема да дозволам истото да ми се случи.
Една недела подоцна, додека ги миев садовите, слушнав чуден шум од ходникот. Тивко се приближив и видов како Горан му подава нешто на својот братучед Благоја – неколку пакети со храна и две шишиња ракија.
„Горан! Што правиш?“ – викнав.
Тој се сепна, а Благоја побегна низ скалите.
„Емилија, не е тоа што мислиш…“
„Тогаш што е? Зошто ја крадеш храната од сопственото семејство за да ја даваш на други?“
Горан молчеше. Очите му беа полни со срам и страв.
„Благоја има проблеми… му ветив дека ќе му помогнам…“
„А ние? Нашите деца? Што со нас?“
Солзите ми течеа по образите додека тој се обидуваше да ме прегрне. Го турнав и избегов во спалната соба.
Следните денови поминаа во тишина и студени погледи. Децата почнаа да прашуваат зошто нема нивните омилени јогурти и чоколади. Јас немав одговори. Само празни ветувања дека „следната недела ќе биде подобро“.
Една вечер мајка ми дојде ненадејно. Ги виде празните полици и моето изморено лице.
„Ќерко, што се случува?“
Ја прегрнав и заплакав како дете. Таа ме слушаше тивко, без осуда.
„Мораш да зборуваш со него. Ако не сака да се промени, размисли за себе и децата.“
Таа ноќ го чекав Горан до доцна. Кога конечно влезе дома, му реков:
„Или ќе престанеш со ова или ќе си одам.“
Тој ме погледна со очи полни со вина.
„Не можам да го оставам Благоја на улица… Тој е крв мое.“
„А јас? А нашите деца? Зарем не сме ти ние крв?“
Тишината беше потешка од секој вик или караница.
Следното утро ги спакував работите на децата и заминавме кај мајка ми. Горан не се обиде да не запре. Само стоеше на прагот и гледаше како исчезнуваме низ ходникот.
Минаа месеци оттогаш. Децата повторно се смеат, а јас работам напорно за да им обезбедам сè што им треба. Понекогаш го гледам Горан на улица – ослабен, со поглед кој бара прошка што никогаш нема да ја добие.
Се прашувам: Дали љубовта вреди ако мораш постојано да жртвуваш дел од себе? Дали семејството е обврска или избор? Кажете ми – што би направиле вие на мое место?