Невестата што ја прекина свадбата: Кога вистината боли повеќе од љубовта

„Јована, што правиш? Ќе доцниш! Гостите веќе пристигнуваат!“ – гласот на мајка ми одекнуваше низ ходникот додека стоев пред огледалото, облечена во бел фустан, со срце кое чукаше како да сака да избега од градите. Се гледав себеси и се прашував: дали ова е денот што го сонував цел живот? Или е само почеток на нешто што не можам да го контролирам?

Сè почна пред три недели, кога случајно видов порака на телефонот на Александар. „Ти си ми недостигаш, душо“, пишуваше некоја Ана. Се насмеав нервозно, убедувајќи се дека е некоја шега или погрешен број. Но, срцето ми не престана да чука чудно. Од тој момент, секој негов поглед, секое негово доцнење, секое „имав работа со дечките“ ми звучеше лажно.

„Јована, ајде, сите чекаат!“ – сестра ми Марија ме повлече за рака. „Изгледаш прекрасно. Александар ќе се расплаче кога ќе те види.“

Се насмевнав, но во мене се бореа стравот и бесот. Знаев дека денес ќе биде поинаку. Не можев повеќе да молчам. Не можев да дозволам да живеам во лага.

Кога влегов во салата, сите погледи беа вперени во мене. Татко ми ме водеше кон Александар, кој стоеше со насмевка што сега ми изгледаше толку лажна. Гостите аплаудираа, музиката свиреше тивко во позадина. Сè изгледаше совршено – барем на површината.

Свештеникот почна со зборовите: „Дали Јована и Александар се подготвени да си дадат завети?“

Го погледнав Александар право во очи. „Имам нешто да кажам“, реков гласно. Во салата настана тишина. Мајка ми ме гледаше збунето, татко ми ја стегна раката на мајка ми. Александар се насмевна нервозно.

„Сакам да ви прочитам нешто“, продолжив. Го извадив телефонот од венчаницата и ги отворив пораките што ги најдов. „Драга Ана, не можам да дочекам да те видам вечерва…“, „Ми недостигаш секоја ноќ кога спијам покрај Јована…“

Гласот ми држеше, но рацете ми трепереа. Гостите почнаа да шепотат, некои се фатија за глава, други гледаа во Александар како да го гледаат првпат.

„Ова се пораките што Александар ги праќал на друга жена додека планиравме свадба“, реков. „Ова е човекот што требаше да биде мој сопруг.“

Александар пребледе. „Јована, не е така… Можеме да разговараме…“

„Што има да разговараме?“, го прекинав. „Ти си ме изневерувал месеци додека јас сонував за нашиот заеднички живот.“

Мајка му на Александар скокна: „Јована, ова не е место за вакви работи! Ќе се срамиме пред цел град!“

„Подобро срам отколку лага!“, возврати мојата мајка.

Во тој момент салата се подели – едни ме поддржаа, други шепотеа дека сум луда што вака ја уништувам свадбата.

Сестра ми Марија ме прегрна: „Горда сум на тебе. Малкумина би имале храброст за ова.“

Татко ми стоеше до мене, со солзи во очите: „Ќерко, подобро сега отколку цел живот да страдаш.“

Александар се обиде да дојде до мене: „Јована, те молам… Сакам да ти објаснам…“

Го погледнав право во очи: „Објасни им на сите овде зошто си ја уништи нашата љубов.“

Тој молчеше. Гостите почнаа да стануваат од масите, некои излегоа надвор, други останаа шокирани.

Мајка му плачеше: „Што ќе кажат луѓето? Како ќе се појавиме утре на пазар?“

Јас само стоев таму, со солзи кои конечно почнаа да течат. Не беше лесно – цел живот ме учеа дека жената треба да трпи, дека љубовта е жртва. Но јас не сакав да бидам уште една жена што ќе трпи лага.

По неколку минути хаос, ја напуштив салата со семејството и најблиските пријатели. Надвор воздухот беше тежок, но барем беше вистински.

Дома мајка ми ме прегрна: „Горда сум што си моја ќерка.“

Таа вечер седевме сите заедно – јас, сестра ми, татко ми и мајка ми. Плачевме и се смеевме истовремено.

„Што ќе правиш сега?“, ме праша Марија.

„Ќе живеам вистински“, одговорив. „Ќе си дозволам да бидам среќна без страв од предавство.“

Следните денови беа тешки – комшиките шепотеа низ зградата, роднините праќаа пораки со сочувство или осуда. Некои велеа дека сум храбра, други дека сум ја посрамила фамилијата.

Но јас знаев едно – подобро еден ден болка отколку живот во лага.

Сега, кога поминаа месеци од тој ден, често се прашувам: Дали вредеше? Дали жените во Македонија конечно ќе престанат да трпат само заради тоа што „така треба“? Или пак ќе продолжиме да живееме за туѓите очи наместо за својата душа?

Што мислите вие – дали е подобро вистината да боли или лагата да трае?