Кога работите почнаа да исчезнуваат од нашиот дом: Вистината што ја откривме преку камерите

„Кристијане, пак ги нема златните обетки!“, гласот на Марија ми одекна низ ходникот додека се обидував да го најдам клучот од автомобилот. Се завртев кон неа, гледајќи ја како стои пред огледалото, со рацете во косата, очите полни страв и неверување. „Не може да е можно, ги ставив во фиоката пред два дена!“

Се чувствував како да сум во некој лош сон што се повторува. Последниве месеци, ситни работи почнаа да исчезнуваат од нашиот стан во Аеродром — прво беа некои пари од паричникот, потоа часовникот што ми го подари татко ми, а сега и обетките на Марија. Секојпат кога ќе се случеше нешто вакво, се обидувавме да најдеме рационално објаснување: можеби сме ги заборавиле некаде, можеби сме ги изгубиле. Но веќе беше премногу.

Марија ме погледна со солзи во очите: „Кристијане, не можам повеќе вака. Се чувствувам како лудачка. Или некој нè краде, или јас губам разум.“

Ја прегрнав цврсто. „Ќе дознаеме што се случува. Ветувам.“

Таа вечер, додека седевме на балконот со чаша вино, разговаравме за сите можни сценарија. Не сакав да помислам дека некој од нашите блиски би можел да ни направи нешто такво. Но фактите беа тука: само семејството имаше клуч од станот — мајка ми, сестра ми Елена и нејзиниот сопруг Дарко.

„Можеби треба да поставиме камери“, рече Марија тивко, како да се срами од самата помисла.

„Знам дека звучи параноично“, додаде, „но немаме друг избор.“

Следниот ден купив две мали камери и ги поставив во дневната и ходникот. Никому не кажавме ништо. Секој ден ги проверував снимките, но ништо сомнително не се случуваше. Сè додека една сабота попладне.

Беше тивко, јас бев на работа, а Марија кај мајка ѝ во Ѓорче. Кога се вратив дома, забележав дека неколку книги од полицата недостасуваат. Срцето ми затропа силно. Го проверив видеото.

На екранот се појави мојата сестра Елена. Влезе со клучот што ѝ го дадовме кога се пресели во Скопје пред три години. Гледав како се движи низ станот, отвора фиоки, пребарува по шкафчињата и на крај става неколку книги и малечка кутија во чантата.

Не можев да поверувам. Елена? Моја сестра? Девојката што ја чував кога беше мала, што ја носев на училиште и ѝ помагав со домашните задачи? Како можеше таа?

Марија седеше до мене кога ѝ ја покажав снимката. Не кажа ништо, само ме прегрна и плачеше заедно со мене.

„Мора да зборуваме со неа“, реков решително.

Вечерта ја поканивме Елена на вечера. Таа дојде сама, Дарко беше на работа. Седнавме за масата, а јас едвај го држев гневот под контрола.

„Елена“, почнав тивко, „сакам нешто да те прашам… Дали си била кај нас последниве денови?“

Таа се насмевна нервозно: „Па… само еднаш, кога ми требаше книгата за факултет.“

Ја погледнав право во очи: „Гледавме снимка од камерата.“

Лицето ѝ побледе. Рацете ѝ почнаа да се тресат.

„Кристијан… јас…“

„Зошто?“, праша Марија низ солзи.

Елена ја наведна главата. „Дарко изгуби работа пред шест месеци. Не сакав никој да знае… Се срамев. Немавме пари за кирија, за сметки… Прво мислев дека ќе биде само еднаш — ќе позајмам нешто вредно и ќе го вратам кога ќе најдам работа. Но потоа… сè стана полошо.“

Седевме во тишина неколку минути. Во мене се бореа лутина и жалост.

„Зошто не ни кажа? Зошто не побара помош?“, прашав со глас што едвај го препознавав како свој.

„Се срамев“, повтори тивко Елена. „Секогаш си бил ти тој што успеваше во сè — добра работа, стабилен живот… Не сакав да мислиш дека сум неспособна.“

Марија ја зеде за рака: „Елена, ние сме семејство. Требаше да ни веруваш.“

Таа вечер сите плачевме. Ја прегрнав сестра ми како кога бевме деца и ѝ ветив дека ќе ѝ помогнеме — но под еден услов: никогаш повеќе да не крие ништо од нас.

Следните недели беа тешки. Дарко конечно призна дека има проблеми со коцкање и замина на терапија. Елена најде работа како наставничка по македонски јазик во едно основно училиште во Кисела Вода. Јас и Марија им помогнавме со долговите колку што можевме.

Но довербата беше скршена. Мајка ми дозна за сè и не можеше да поверува дека нејзините деца се нашле во ваква ситуација.

„Каде згрешив јас како мајка?“, ме праша една вечер додека седевме во кујната.

„Не си згрешила ти, мамо“, ѝ реков тивко. „Животот е тежок за сите нас.“

Сега, кога поминаа неколку месеци од тогаш, често размислувам за тоа колку е кревка довербата меѓу луѓето што ги сакаме најмногу. Дали некогаш ќе можам повторно целосно да ѝ верувам на сестра ми? Или оваа рана ќе остане засекогаш?

Понекогаш седам сам во дневната соба и си велам: „Дали е подобро вистината да ја знаеш — колку и да боли? Или понекогаш е подобро да живееш во незнаење?“ Што мислите вие?