Сенките на заборавот: Животот на една македонска сопруга
„Зошто пак доцниш, Благоја? Децата веќе спијат, а јас пак сама вечерам.“ Гласот ми трепери додека го гледам празното столче спроти мене. Се обидувам да не звучам очајно, но секоја вечер станува потешко. Тој само ја треска вратата и без да ме погледне, фрла: „Имав работа, Елена. Не ме замарај.“
Се враќам во кујната, ги собирам чиниите и ги мијам со раце што се тресат. Секојдневието ми е како затворен круг: работа, деца, куќа, а љубовта што некогаш ја чувствував кон Благоја сега е само бледа сенка. Се сеќавам на времето кога ми пишуваше пораки додека бев на факултет во Скопје, кога ми носеше цвеќе од пазарот во Битола. Сега, единственото што го добивам се молк и студени погледи.
Мајка ми често ми вели: „Ќерко, трпи. Така е кај нас. Мажите не се зборливи.“ Но, дали ова е само молк или нешто подлабоко? Дали е оваа тишина знак дека одамна сум изгубена во неговите очи?
Една вечер, додека ги приспивам децата, слушам како Благоја зборува по телефон во дневната соба. Гласот му е нежен, насмеан – таков каков што одамна не сум го слушнала. „Да, ќе дојдам утре… Не грижи се, ќе најдам изговор.“ Срцето ми се стега. Дали ова е тоа што го мислам?
Следниот ден, додека ги носам децата во градинка, соседката Весна ме гледа со сожалување. „Елена, добро си?“ – прашува тивко. Ја гледам во очи и знам дека нешто знае. „Добро сум“, лажам.
Вечерта решавам да го соочам Благоја. „Со кого зборуваше синоќа?“ – прашувам додека тој ја гледа телевизијата.
„Со колега од работа. Не почнувај пак!“ – одговара нервозно.
„Благоја, не сме глупави. Јас чувствувам кога нешто не е во ред.“
Тој се крева од столчето и излегува надвор без збор. Останувам сама со своите мисли и стравови.
Деновите минуваат во неизвесност. Почнувам да се прашувам дали вреди да се борам за нешто што одамна е изгубено. Децата се мојата единствена радост, но и тие чувствуваат дека нешто не е во ред. Малиот Петар една вечер ме прашува: „Мамо, зошто тато не сака да вечера со нас?“
Не знам што да му одговорам.
На работа сите мислат дека сум среќна жена – имам стабилна работа во општината, две прекрасни деца и сопруг кој работи во приватна фирма. Но никој не ја гледа вистинската слика зад затворените врати.
Една недела подоцна, додека ги средувам алиштата во спалната соба, наоѓам парфем што не е мој во неговото палто. Мирисот е сладок и женствен – ништо слично на мојот скромен лосион од пазарот.
Срцето ми се кине на парчиња.
Го чекам да дојде дома и го ставам парфемот на масата.
„Што е ова?“ – прашувам тивко.
Тој ме гледа ладно: „Не знам. Можеби некој ми го ставил по грешка.“
„Благоја, те молам… Не лажи ме повеќе.“
Тој само слегнува со рамената и излегува од собата.
Таа ноќ не можам да заспијам. Се вртам по креветот и размислувам за сите години поминати заедно – свадбата во малото село кај Прилеп, првата наша куќа, раѓањето на децата… Каде исчезна љубовта? Дали јас згрешив некаде? Или тој никогаш не ме сакал доволно?
Утредента одам кај мајка ми. Таа ме пречекува со топол чај и загрижен поглед.
„Мамо, мислам дека Благоја има друга.“
Таа воздивнува: „Ќерко, сите мажи се такви. Ќе му помине.“
„А што ако не му помине? Што ако јас не можам повеќе да трпам?“
Таа ме гледа со тага: „Жената трпи за децата.“
Но јас веќе не можам да трпам.
Се враќам дома решена да разговарам со Благоја последен пат. Го чекам да дојде дома и му велам:
„Благоја, ова вака не оди повеќе. Или ќе се обидеме да ја спасиме нашата врска или секој ќе си оди по свој пат.“
Тој ме гледа рамнодушно: „Прави што сакаш.“
Во тој момент сфаќам дека љубовта не може да се моли или бара со сила. Одлучувам да заминам кај мајка ми со децата додека не решиме што понатаму.
Додека ги пакувам куферите, Петар ме прашува: „Мамо, ќе бидеме ли пак среќни?“
Го гушкам силно и му ветувам дека ќе направам сѐ за да бидеме.
Деновите кај мајка ми се тешки, но барем не сум сама во тишината. Почнувам да размислувам за себе – за тоа што сакам од животот, за тоа што заслужувам.
По неколку недели Благоја доаѓа да разговараме. Седи спроти мене и првпат по долго време го гледам како човек кој е изгубен.
„Елена… Не знам што ми стана. Можеби навистина те изгубив…“
„Можеби никогаш и не си ме имал како што треба“, му одговарам тивко.
Тој заминува без зборови.
Поминаа месеци оттогаш. Животот не стана полесен, но барем знам дека повеќе нема да дозволам никој да ме запоставува или понижува. Работам повеќе на себе, ги воспитувам децата со љубов и почит и учам дека понекогаш најголемата храброст е да избереш себе си.
Се прашувам – колку жени низ Македонија живеат во сенките на заборавот? Колку од нас трпат молк наместо љубов? Дали вреди да се бориме за нешто што одамна е изгубено или треба да имаме сила да почнеме одново?