Кога минатото не те пушта да дишеш: Приказната на Јован и Ана
„Зошто пак ти се јави? Не можеше да го реши тоа сама?“ – го прашав Јован додека ги собирав чиниите од масата. Го видов како се двоуми, како да сака да ми каже нешто, ама се плаши од мојата реакција. Давид, неговиот син од првиот брак, седеше во аголот и тивко си играше со мобилниот.
„Ана, не е толку едноставно. Марија ми рече дека Давид има температура и не знае што да прави. Сакаше јас да одам до аптеката…“
„Секако дека сака! Секогаш кога ќе има проблем, ти си првиот што трча. А јас? Јас сум тука само кога треба да се готви или да се чисти!“
Го фрлив пешкирот на масата и излегов на балконот. Скопје беше задушливо таа вечер, а јас уште повеќе. Се чувствував како гостинка во сопствениот дом. Кога го запознав Јован, тој веќе живееше сам во мал стан во Аеродром. Ми рече дека со Марија одамна не се разбираат, дека љубовта им згаснала уште пред Давид да тргне во прво одделение. Јас не бев причината за нивниот развод, ама тоа никогаш не ја спречи Марија да ме гледа како натрапник.
Првите месеци со Јован беа магични. Се смеевме на глупости, патувавме до Охрид, дури и Давид ме прифати брзо – или барем така мислев. Но, секогаш кога ќе помислев дека конечно сме среќни, Марија ќе најдеше начин да го повика Јован. Еднаш беше зашто Давид паднал на физичко, другпат зашто му требала нова јакна, а најчесто – зашто „само татко му може да го смири“.
Се обидував да бидам разбирачка. „Тоа е негово дете,“ си велев. „Мора да прифатиш.“ Но секој пат кога ќе го гледав како трча кај неа на првиот повик, нешто во мене се кршеше.
Една вечер, додека седевме сите тројца пред телевизор, Давид одеднаш рече:
„Тато, мама рече дека ти повеќе ја сакаш Ана од мене.“
Јован пребледе. Јас почувствував како срцето ми се стега.
„Давидче, тоа не е вистина,“ почна Јован тивко. „Јас те сакам тебе најмногу на свет.“
„Ама мама рече дека Ана ти ги краде парите и времето.“
Се почувствував понижено. Не само што не можев да бидам дел од нивното семејство, туку сега бев и виновникот за сите нивни проблеми. По таа вечер, почнав да се повлекувам. Го избегнував Давид, а со Јован зборував само за неопходното.
Мајка ми ми велеше: „Ана, ако сакаш маж со дете, мораш да бидеш силна. Ќе те гледаат како маќеа од бајките.“
Но никој не ми кажа колку боли кога ќе слушнеш дека си пречка за нечие дете.
Една недела подоцна, Марија повторно се јави – овој пат среде ноќ.
„Јоване, Давид има кошмари! Само ти можеш да го смириш!“
Јован скокна од креветот и без збор излезе од станот. Јас останав будна до зори, гледајќи во таванот и прашувајќи се дали некогаш ќе бидам доволна.
Следното утро, додека пиев кафе на тераса, мајка ми ми се јави.
„Ана, што ти е? Те нема со денови.“
„Мамо, не знам дали можам вака… Секогаш ќе бидам втора.“
„Љубовта бара жртва, ќерко. Ама и твоето срце има граници.“
Тие зборови ме натераа да размислам. Дали навистина сакам ваков живот? Дали вреди да се борам за маж кој секогаш ќе биде врзан за своето минато?
Една недела подоцна решив да разговарам со Јован.
„Јоване, мораме да зборуваме.“
Тој ме погледна уморно.
„Знам што ќе кажеш… Ама Давид е мое дете.“
„Не е само тоа,“ му реков. „Марија те користи секој пат кога ќе ѝ затреба нешто. Не можам повеќе да бидам само гледач во твојот живот.“
Тој молчеше долго време.
„Ана… Не знам како да ја прекинам таа врска со Марија без Давид да страда.“
„А јас? Зарем јас не страдам?“
Тој ме прегрна силно. Првпат по долго време почувствував дека можеби има надеж.
Следните недели беа тешки. Јован почна полека да поставува граници со Марија. Кога таа ќе му се јавеше за ситници, ѝ велеше: „Давид е добро со мене и Ана. Ако има нешто сериозно – јави се.“
Марија беше бесна. Еднаш дојде пред нашата зграда и ми рече:
„Ти никогаш нема да бидеш мајка на моето дете! Не си му ни потребна!“
Солзите ми течеа по образите додека таа си заминуваше. Но Јован беше тука – за првпат целосно на моја страна.
Давид почна полека да ме прифаќа повторно. Една вечер ми донесе цртеж: „За Ана – најдобрата другарка.“
Сфатив дека љубовта кон дете не се купува со подароци или жртви – туку со трпение и искреност.
Сега знам дека минатото никогаш не исчезнува целосно – но ако двајца навистина сакаат да бидат заедно, мораат заедно да се борат против сенките кои ги следат.
Дали некогаш сте се чувствувале како натрапник во сопствениот дом? Како би постапиле вие ако поранешната сопруга постојано ви го нарушува мирот?