Чудната дадилка: Кога довербата станува сомнеж

„Зошто пак таа му се смее толку гласно?“ – си помислив додека од кујната ги слушав Марија и мојот сопруг Горан како разговараат во дневната. Децата беа зафатени со играчките, а јас се обидував да го завршам ручекот пред да тргнам на работа. Од кога Марија дојде кај нас, сè беше поинаку. Не можев да си го објаснам чувството што ме гушеше секој пат кога ќе ги видам заедно.

Сè почна пред три недели, кога нашата стара дадилка, тетка Весна, мораше итно да замине во Битола поради болест на мајка ѝ. Јас и Горан работиме цел ден – тој како инженер во една приватна фирма, јас како сметководителка во банка. Немавме избор. Преку препорака од соседката ја најдовме Марија – млада жена од Велес, со топла насмевка и препораки од неколку семејства.

Првите денови беа совршени. Децата ја обожаваа. Секогаш имаше нови игри, раскажуваше приказни, дури и ги научи да прават домашни колачиња. Но, нешто не ми даваше мир. Марија беше премногу пријателска со Горан. Често го прашуваше за неговата работа, му носеше кафе во работната соба, а еднаш дури му ја испегла кошулата „за да не доцни на состанок“. Горан се смееше и велеше: „Остави ја девојката, добра е.“

Една вечер, додека ги легнував децата, слушнав како Марија и Горан разговараат во кујната.

– Горан, дали некогаш си размислувал да се преселите надвор од Скопје? – праша таа.
– Па… некогаш сме зборувале со Елена, ама тешко е сега со работата и децата – одговори тој.
– Јас мислам дека би ви било убаво во Велес. Таму луѓето се поопуштени… – рече Марија со некоја чудна топлина во гласот.

Се стегнав. Зошто таа разговара за нашите семејни планови? Зошто толку се интересира за нас?

Следниот ден, додека ги средував играчките во детската соба, забележав дека едно од цртежите на ќерка ми има срце со имињата „Марија + Горан“. Срцето беше обоено со црвена боја. Се насмеав нервозно и ја прашав ќерка ми:

– Кој ти помогна да го нацрташ ова?
– Марија! Рече дека тато е најдобар тато на светот! – ми одговори таа.

Вечерта му го покажав цртежот на Горан.

– Елена, не претерувај. Таа е само љубезна. Не гледаш колку се среќни децата? – ми рече тој.
– Ама не ми е пријатно! Се чувствувам како да ни влегува во приватноста! – возвратив јас.
– Ако сакаш, ќе разговарам со неа – рече тој уморно.

Но, ништо не се смени. Напротив, Марија стана уште поотворена. Почна да носи домашни специјалитети „од Велес“, да му раскажува вицови на Горан додека јас ги бањав децата, па дури еднаш му донесе рачно плетен шал „за зимата“.

Една сабота решив да останам дома ненадејно. Сакав да видам како се однесува кога не сум тука. Се скрив во спалната и слушав како Марија и Горан разговараат во дневната.

– Горан, ти си многу добар човек. Ретко се среќаваат такви мажи денес… – рече таа тивко.
– Фала ти, Марија… ама јас сум само обичен човек – одговори тој збунето.
– Ако некогаш ти треба некој што ќе те разбере… јас сум тука – рече таа со воздивнување.

Срцето ми чукаше како лудо. Излегов од собата и влегов во дневната.

– Добро утро! – реков ладно.
– Ох, Елена! Не знаев дека сте дома… – се збуни Марија.
– Решив да останам денес. Сакам да поминам време со децата… и со вас – реков гледајќи ја право во очи.

Таа се насмевна нервозно и почна да ги собира играчките. Горан ме погледна збунето.

Попладнето ја замолив Марија да остане малку подолго за да разговараме.

– Марија, сакам да бидам искрена со тебе. Забележувам дека си многу блиска со мојот сопруг. Тоа ме прави нервозна… – почнав внимателно.
– Ох, Елена! Не сакав да ве навредам! Јас само сакам сите да се чувствуваат убаво… Јас пораснав без татко и можеби затоа барам топлина кај луѓето околу мене… – рече таа со солзи во очите.

Ми стана жал. Но сепак, нешто не ми дозволуваше да ѝ верувам целосно.

Следните денови бев уште повнимателна. Забележав дека Горан почна да избегнува разговори со Марија кога сум дома. Но кога ќе останеше сам со неа, повторно беше опуштен. Децата беа пресреќни со неа, но јас бев на раб на нервен слом.

Една вечер седнавме со Горан на тераса откако децата заспаа.

– Што мислиш? Дали треба да ја задржиме Марија? – го прашав тивко.
– Елена… Не знам што да кажам. Децата ја сакаат, ама ако ти не си мирна… можеби треба да најдеме друга дадилка – рече тој замислено.

Седевме долго во тишина. Слушавме како ветерот ги ниша гранките на липите пред зградата. Во мене се бореа вина и сомнеж: дали сум љубоморна без причина? Или интуицијата ми вели нешто што уште не можам да го сфатам?

Утредента ѝ кажав на Марија дека ќе мораме да прекинеме соработката. Таа заплака и ме замоли да размислам уште еднаш. Децата плачеа цел ден. Јас плачев ноќе.

Сега, кога сè е зад нас, често се прашувам: Дали направив правилен избор? Дали довербата кон партнерот е посилна од стравот од непознатото? Или понекогаш треба да ја послушаме интуицијата дури и кога сите околу нас велат дека претеруваме?

Дали вие би постапиле исто? Или би ѝ дале уште една шанса на Марија?