Дали навистина можам да бидам невидлива?

„Како може да ме нема? Како може да не ме забележи?“ – си шепотев низ заби додека нервозно ги поправав усните пред огледалото во бањата на нашата канцеларија. Секоја линија на карминот ја влечев со прецизност, како да од тоа зависи целиот мој живот. „Слушај, Марија, не се замарај толку“, ми дофрли Ана, мојата колешка и единствена личност што навистина ме разбираше во тие моменти. Но, како да не се замарам? Кога секој ден го гледам Драган како се смее со другите, а мене едвај ми вели „добро утро“?

Се чувствував како сенка во сопствениот живот. Дури и дома, мајка ми постојано ме споредуваше со сестра ми – „Елена е поуспешна, Елена има сериозна врска, Елена ова, Елена она…“ А јас? Јас сум само Марија, девојката што сите ја игнорираат.

Се приближуваше фирмината забава. Тоа беше мојата шанса. „Ќе го освојам вечерва! Ќе види кој сум!“, си ветив додека ги бирав најубавите обетки и фустанот што го купив специјално за оваа прилика. Срцето ми чукаше како лудо додека влегував во салата. Сите беа таму – и Драган, и Ана, и дури и Елена која дојде како придружба на својот дечко, кој случајно работеше во нашата фирма.

Музиката трештеше, луѓето се смееше и наздравуваа. Јас стоев на страна, држејќи чаша вино и гледав како Драган разговара со една нова колешка. Се смееше на нејзините шеги, ја допираше по рамото… Ми зовре крвта. „Зошто не можам да бидам таа?“

Ана ми пријде: „Марија, оди зборувај со него! Не чекај!“

„Што ако ме одбие? Што ако пак ме игнорира?“

„Па што? Барем ќе знаеш дека си пробала!“

Собрав храброст и се приближив до нив. „Здраво Драган, здраво Ивана“, реков со насмевка што едвај ја задржував. Драган само кимна со глава и продолжи да зборува со Ивана. Се почувствував како невидлива. Како воздух.

Се вратив кај Ана, очите ми се наполнија со солзи. „Не вреди… Никогаш нема да бидам доволно добра.“

„Марија, престани! Не си ти проблемот! Проблемот е што си опкружена со луѓе што не те ценат!“

Но, како да ѝ објаснам дека тоа не е само работа? Дома беше уште полошо. Мајка ми вечерта пак почна: „Зошто не си најдеш дечко? Гледаш Елена колку е среќна…“

„Мамо, не можам да бидам Елена! Јас сум Марија!“ – извикав низ солзи.

Таа ме погледна зачудено: „Зошто плачеш? Што ти фали?“

„Сѐ ми фали! Самодоверба ми фали! Љубов ми фали! Некој да ме забележи ми фали!“

Таа само воздивна и излезе од собата. Останав сама со своите мисли и празнината што ме гушеше.

Следниот ден на работа сите зборуваа за забавата. Ивана веќе беше новата ѕвезда – сите ја сакаа, сите ѝ се восхитуваа. А јас? Јас бев уште еднаш сенка.

Ана се обиде да ме развесели: „Можеби треба да пробаш нешто ново? Да се запишеш на курс, да излезеш со нови луѓе…“

„Не сакам повеќе да се трудам за луѓе што не ме ценат“, реков решително.

Но вистината беше дека длабоко во себе сакав само едно – некој конечно да ме види.

Една вечер, додека седев сама во кафуле, слушнав разговор на соседната маса. Една девојка му се жалеа на пријателот: „Сите ме игнорираат…“ Во тој момент сфатив дека не сум сама во ова чувство. Дека многу луѓе околу мене се чувствуваат исто – невидливи, недоволни, заборавени.

Почнав да пишувам дневник. Секоја вечер ги запишував своите чувства, стравови и надежи. Полека почнав да ја враќам самодовербата. Почнав да излегувам сама, да одам на изложби, концерти… Без очекувања дека некој ќе ме забележи – туку само за себе.

По неколку месеци, Драган ми пријде на пауза: „Марија, те немаше на последната дружба… Сите прашуваа за тебе.“

Го погледнав со мирен поглед: „Можеби затоа што конечно решив да бидам таму каде што сум сакана.“

Тој остана без зборови.

Дома мајка ми почна да забележува промена: „Се смееш повеќе… Што се случи?“

„Сфатив дека не морам да бидам Елена за да бидам среќна.“

Сестра ми една вечер ми рече: „Знаеш, секогаш сум ти завидувала на твојата искреност… Јас само глумам среќа.“

Тогаш разбрав – сите ние носиме свои болки и стравови. Некои ги криеме подобро од други.

Денес знам дека вредам – дури и кога никој не ме гледа. Знам дека љубовта кон себе е најважната борба што можеме да ја добиеме.

Дали некогаш сте се чувствувале невидливи? Што правите кога светот ве игнорира? Споделете го вашето искуство – можеби токму вашата приказна ќе му помогне некому.