Денот кога Марија дојде со синот: Посета што го смени мојот дом

„Зошто ми го правиш ова, Марија? Зарем не гледаш што се случува?“ – гласот ми трепереше додека стоев на прагот, гледајќи ја како нејзиниот син, Александар, трча низ ходникот и удира со топката по ѕидовите. Беше тоа обичен четврток попладне, сонцето се криеше зад облаците, а јас конечно најдов време за себе по напорната смена во болницата. Телефонот заѕвони и го видов нејзиното име – Марија. „Ќе дојдам на кратко со Александар, морам да се исповедам“, рече таа со оној нејзин глас што секогаш ме тераше да попуштам.

Седевме во дневната соба, јас со кафе, таа со чај. Александар, седумгодишно дете со немирни очи и уште понемирни раце, веќе беше почнал да ги разгледува сите агли од мојот стан. „Знаеш ли колку ми е тешко дома?“, почна Марија. „Владо пак доцнеше синоќа. Се караме секој ден. Александар само гледа и молчи.“

Го слушнав звукот на нешто што паѓа во кујната. Срцето ми потона. Влегов и го видов Александар како држи скршена чаша во раката. „Извини тетка Елена, не сакав…“ – очите му се наполнија со солзи. Марија не реагираше. Само продолжи да зборува за своите проблеми, како да не постои ништо друго освен нејзината болка.

Се обидов да бидам трпелива. Ја слушав додека зборуваше за Владо, за тоа како ја игнорира, како Александар станал затворен во себе. Но, додека таа зборуваше, Александар веќе беше во спалната соба. По неколку минути слушнав звук на плачење. Влегов и го видов како држи мојата стара фотографија од татко ми – скршена рамка, стакло насекаде.

„Марија!“, викнав. Таа конечно стана и влезе во собата. „Што си направил сега?“, го праша Александар со ладен тон. Детето се стресе и почна да плаче уште погласно. Ја видов болката во неговите очи – не беше само страв од мајка му, туку нешто подлабоко, нешто што се таложело со години.

„Марија, мораш да разговараш со него, не вака!“, ѝ реков тивко додека го чистев стаклото. Таа ме погледна остро: „Ти ли ќе ми кажуваш како да си го воспитувам детето? Ти што немаш ни свое семејство?“

Таа реченица ме погоди како нож во срце. Сите мои несигурности излегоа на површина – годините поминати сама, без сопруг, без деца, само со работа и празни вечери. Но сега не беше време за мојата болка.

Александар седеше на подот и ги собираше парчињата стакло со рацете. Му ги тргнав нежно: „Не грижи се, ќе средиме заедно.“ Тој ме погледна со благодарност што не ја видов кај мајка му.

Марија седна на креветот и почна да плаче. „Не можам повеќе, Елена. Сè ми паѓа тешко. Владо ме лаже, Александар ме избегнува… А ти… ти си единствената што ми остана.“

Седнав до неа и ја прегрнав. „Знам дека ти е тешко, ама мораш да бидеш тука за Александар. Тој страда најмногу.“

Во тој момент влезе мајка ми од соседната соба – таа живее со мене откако татко ми почина пред две години. „Што се случува овде? Зошто плаче детето?“

Марија веднаш стана: „Сè е во ред, госпоѓо Лидија.“ Но мајка ми не попушташе: „Не е во ред кога дете плаче вака. Треба да си го земете дома.“

Марија се навреди: „Вие секогаш мислите дека знаете најдобро! Затоа Елена е сама!“

Собата се наполни со тишина толку густа што можеше да се сече со нож. Александар престана да плаче и само гледаше во подот.

„Мамо, доста е“, ѝ реков на мајка ми низ заби.

Марија ја зеде чантата и го фати Александар за рака: „Одиме дома.“

Тие излегоа од станот без да се поздрават.

Останав сама во ходникот, гледајќи ги скршената чаша и рамката од фотографијата на татко ми. Мајка ми дојде до мене: „Зошто секогаш ги пушташ луѓето толку блиску? Секогаш страдаш.“

Не одговорив ништо. Само седнав на подот и ги собрав парчињата стакло.

Следните денови Марија не се јави. Јас исто така не се јавив. Во болницата работата беше уште потешка – пациентите нервозни, колегите уморни. Секој ден мислев на Александар – дали е добро? Дали Марија му зборува поинаку? Или пак сè е исто?

Една вечер добив порака: „Извини за сè. Не знам што ми беше.“

Сакав да ѝ простам, но нешто во мене се скрши тој ден – довербата дека можам да бидам нечие прибежиште без да бидам повредена.

Дали вреди да бидеш добар кога светот ти враќа со болка? Или можеби токму затоа треба да продолжиме да бидеме луѓе?

Што мислите вие – дали треба да простам или конечно да научам да ги чувам границите?