Изневерена во сенката на болеста: Мојата борба за себе по дијагнозата и распадот на семејството

„Не можам повеќе, Сања. Не можам да живеам вака.“ Гласот на Горан ми одекнуваше во ушите додека седев на работ од креветот, со рацете стегнати околу стомакот, како да сакам да го задржам целиот свет во себе. Надвор, дождот удираше по прозорецот, а во мене беснееше бура што не можев да ја смирам. „Што значи тоа, Горан? Сега? Кога ми кажаа дека имам рак?“ – гласот ми беше кршлив, но очите ми гореа. Тој не можеше да ме погледне. Само ги собра работите од плакарот и ја затвори вратата зад себе.

Сè почна пред три месеци, кога почувствував чудна болка под ребрата. Мајка ми велеше дека е од нерви, дека премногу се грижам за сè – за децата, за работата во училиште, за татко ми кој веќе трета година лежеше болен. Но јас знаев дека нешто не е во ред. Кога докторката на Онкологија ми ја кажа дијагнозата, светот ми се сруши. „Сања, имаш рак на панкреасот. Мора веднаш да почнеме со терапија.“

Се вратив дома како сенка од себе. Горан беше на работа, децата – Марија и Александар – беа на училиште. Седев во кујната и гледав во празниот ѕид. Како ќе им кажам? Како ќе се справиме? Во тие моменти, најмногу ми требаше неговата поддршка. Но Горан стана сè подалечен. Почна да доаѓа доцна дома, да избегнува разговори. Јас се борев со повраќање од хемотерапијата и со стравот дека нема да ги видам децата како растат.

Една вечер, додека лежев во кревет со температура, го слушнав телефонот на Горан како вибрира. Пораката беше од непознат број: „Те чекам вечерва. Не доцни.“ Срцето ми се стегна. Следниот ден го прашав директно: „Горан, дали има некоја друга?“ Тој молчеше долго, а потоа само рече: „Не можам повеќе.“

Мајка ми дојде веднаш штом ја повикав. „Ќерко, не си сама. Ќе се избориме.“ Но татко ми само воздивна: „Што згрешивме ние како родители?“ Во тие моменти, болката од болеста беше помала од болката што ја чувствував од предавството. Децата беа збунети и исплашени. Марија плачеше секоја вечер, Александар се затвори во себе.

Секој ден стануваше борба – борба со телото, со мислите, со луѓето околу мене. Најтешко ми беше кога соседките шепотеа зад грб: „Горан ја оставил Сања кога најмногу му требала.“ Или кога на пазарот ќе ме погледнеше некоја жена со сожалување: „Сирота, уште млада, а толку маки.“

Еднаш, додека чекав ред во аптека за лекови по хемотерапијата, една постара жена ми рече: „Ќерко, животот е суров, ама ние жените сме посилни отколку што мислиме.“ Тие зборови ми останаа во глава цела ноќ.

Мајка ми беше мојата најголема поддршка. Секое утро ми вареше чај од нане и ме тераше да јадам супа кога немав апетит. „За децата мораш да бидеш силна,“ ми велеше. Но јас се чувствував празна. Секоја вечер го гледав празниот кревет до мене и се прашував каде згрешив.

Една вечер Горан дојде да ги види децата. Ја донесе новата девојка со него – Јована. Марија не сакаше ни да ја погледне. Александар само го праша: „Тато, ќе се вратиш ли некогаш дома?“ Горан молчеше.

Семејството почна да се дели на два табора – мајка ми и брат ми беа бесни на Горан; свекрва ми тврдеше дека јас сум виновна што сум била премногу опседната со болеста и децата. На семејните ручеци сите зборуваа за мене како да не сум тука.

Еднаш брат ми Виктор дојде пијан и му се развика на Горан пред зградата: „Кукавицо! Како можеш да ја оставиш сестра ми кога умира?!“ Соседите излегоа на балконите, а јас стоев зад завесата и плачев.

Во болницата запознав други жени со слична судбина – Весна која ја оставил сопругот кога останала без коса; Елена која сама ги растела трите деца додека се борела со рак на дојка. Сите тие ми станаа ново семејство. Заедно плачевме, се смеевме и си ветувавме дека нема да се предадеме.

Една вечер по хемотерапија седевме на клупа пред Онкологија. Весна рече: „Сања, дали некогаш ќе можеме повторно да веруваме? Не само на мажите – туку и на животот?“ Јас молчев долго. Не знаев што да одговорам.

Децата почнаа полека да се навикнуваат на новата реалност. Марија ми помагаше околу куќата; Александар ме прегрнуваше секогаш кога ќе ме видеше тажна. Мајка ми секогаш беше тука – тивка сенка што ме држеше да не паднам.

Со текот на времето научив да простувам – не заради Горан, туку заради себе. Научив дека простувањето не значи заборавање или прифаќање на неправдата, туку ослободување од тежината што ме давеше секој ден.

Еднаш го сретнав Горан сам во маркетот. Изгледаше уморен и постар отколку што го паметев. Ми рече: „Извини, Сања… Не знаев како да се справам.“ Само кимнав со глава и продолжив понатаму.

Денес уште се борам – со болеста, со стравовите, со секојдневните грижи. Но научив дека вредам повеќе отколку што мислев; дека љубовта кон себе е најважната лекција што можам да им ја пренесам на децата.

Понекогаш навечер си поставувам прашање: Дали некогаш повторно ќе можам вистински да верувам? Или животот засекогаш ќе ме учи дека најголемата сила е во тоа да станеш после секое паѓање?

Што мислите вие? Дали простувањето е можно по таква болка? Дали некогаш повторно би му верувале некому?