Јас го убедив свекорот да го вработи брат ми, а тој ни донесе само срам и исчезна

„Елена, ако уште еднаш го спомнеш Даниел пред татко ми, ќе имаме проблем!“, ми рече сопругот мој Горан, додека нервозно ги триеше рацете. Седевме во кујната, а надвор дождот удираше по прозорците како да сакаше да ги избрише сите мои грижи. Но, не можев да молчам. Мајка ми веќе со денови ме молеше: „Ќерко, помогни му на брат ти. Знаеш колку му е тешко, нема работа, нема ни надеж.“

Даниел ми беше помал брат, секогаш немирен, секогаш со некоја нова идеја што никогаш не ја доведуваше до крај. Татко ни почина рано, а мајка ми остана сама со нас. Јас се омажив за Горан, син на познат бизнисмен во Битола – господин Стојан. Сите го почитуваа, а јас секогаш се плашев од неговиот строг поглед и кратки реченици.

„Горан, само еднаш да го проба. Ако не се снајде, ќе си замине сам. Ќе му дадеме шанса“, го молев.

„Татко ми не сака фамилијарни работи во фирмата. Знаеш каков е“, воздивна тој.

Но, мајка ми не престануваше. „Ќерко, ако не му помогнеш ти, кој ќе му помогне? Сите ќе ни се смеат ако остане без работа.“

На крајот попуштив. Го замолив Горан да зборува со татко му. По неколку денови неизвесност, Стојан ме повика во неговата канцеларија. Седеше зад големото биро, а јас се чувствував како дете што чека казна.

„Елена, заради тебе ќе го примам Даниел. Но запомни: еднаш ќе згреши – надвор е!“, рече ладно.

Се вратив дома со олеснување и страв. Даниел беше пресреќен. „Сестро, ќе видиш, ќе те направам горда!“, ми рече и ме прегрна.

Првите денови во фирмата беа мирни. Даниел работеше во магацинот, под надзор на стариот Перо. Но наскоро почнаа чудни работи: недостигаше роба, касата не се совпаѓаше со фактурите. Стојан беше бесен.

Една вечер доцна ми заѕвони телефонот. Беше Перо.

„Елена, морам нешто да ти кажам… Даниел го видов како зема пари од касата. Не сакав да верувам, ама…“

Светот ми се сруши. Не можев да спијам цела ноќ. Утредента отидов кај Даниел.

„Даниел, вистина ли е? Кажи ми!“, шепотев низ солзи.

Тој избегнуваше да ме погледне.

„Сестро… требаа ми пари за долговите. Ќе ги вратам, се колнам! Само уште малку време…“

Го молев да признае пред Стојан и да побара прошка. Но тој исчезна следниот ден – не дојде на работа, не се јави дома. Мајка ми плачеше по цел ден; Горан не сакаше ни да ме погледне; Стојан беше ладен како мраз.

„Ти реков дека фамилијата и бизнисот не одат заедно!“, ми фрли Горан една вечер додека јадевме во тишина.

Мајка ми ме молеше да го најдам Даниел. „Ќерко, ти си му единствена надеж.“ Но каде да барам? По кафулињата низ градот сите само шепотеа: „Го видовме Даниел со лошо друштво…“

Деновите минуваа во срам и вина. Луѓето почнаа да ме гледаат со сожалување – „Елена од фамилијата на Стојан? Нејзиниот брат крадец?“

Една вечер мајка ми дојде кај мене со црвени очи.

„Зошто го пушти таму? Зошто не го заштити?“, ме обвини тивко.

Не знаев што да кажам. Се чувствував виновна пред сите – пред мајка ми, пред Горан, пред Стојан… и најмногу пред себе.

По две недели молк и неизвесност, добив порака од непознат број: „Не барај ме. Ќе се вратам кога ќе можам да гледам луѓето во очи.“

Седев на креветот и плачев како дете. Се прашував дали сум направила добро што му дадов шанса на брат ми или требаше да го послушам сопругот и свекорот?

Горан почна да се оддалечува од мене; Стојан повеќе не зборуваше со мене; мајка ми ме гледаше како предавник.

Секој ден се будев со истото прашање: дали семејството е поважно од честа? Или честта од семејството?

Дали некогаш ќе можам повторно да им погледнам во очи на сите што ги сакам? Или оваа вина ќе ме прогонува засекогаш?

Што би направиле вие на мое место? Дали треба да простиме кога најблиските нè разочаруваат или треба да ги пуштиме да паднат за сами да научат?