Кога баба ми реши да ја открие вистината за мојата грижа

„Зошто ми ја криеш пензијата, Елизабета?“, гласот на баба ми Вера одекна низ малата кујна, остар како нож. Ја држеше раката цврсто на масата, а очите ѝ беа полни со сомнеж. Во тој момент, лажицата што ја мешав во чајот ми падна од рака. „Бабо, што зборуваш? Знаеш дека секогаш ти ги давам парите кога ќе ги подигнам од пошта.“

„Така ли? А зошто Јасна ми рече дека не си ми купила лекови минатиот месец?“, продолжи таа, не трепнувајќи. Јасна — мојата тетка, сестрата на татко ми, која ретко доаѓаше, но секогаш имаше што да каже. Се чувствував како да сум обвинета за нешто што никогаш не би го направила.

Седнав спроти баба ми, срцето ми чукаше како лудо. „Бабо, ти знаеш дека јас се грижам за тебе откако татко ми почина. Секој ден одам по лекови, готвам, чистам… Дури и работата ја намалив за да можам да бидам со тебе.“

Таа ме гледаше молчаливо неколку секунди, а потоа воздивна. „Знам, дете мое… ама староста е чудо. Се плашам да не останам сама, а Јасна ми вели дека треба да внимавам.“

Во тие моменти, се вратија сите спомени од последните години: како ја носев по болници, како ја хранев кога немаше сила да јаде сама, како плачеше ноќе од болки. А сега — ова. Обвинение дека ја крадам.

Следниот ден, Јасна дојде ненадејно. Влезе во станот со намуртен израз и веднаш почна: „Елизабета, мајка ми ми се жали дека не ѝ ги даваш сите пари. Зошто?“

„Јасна, не знам што ти кажала баба, ама секој ден сум со неа. Ако сакаш, можеш да дојдеш и да видиш сама како живееме“, ѝ возвратив со треперлив глас.

Таа само се насмевна кисело: „Не е работа само да се биде тука. Треба и љубов и внимание.“

Се почувствував како да сум невидлива за сопственото семејство. Сите мои жртви беа избришани со една реченица. Баба ми молчеше додека ние се расправавме.

Вечерта седев сама во собата и плачев тивко. Се прашував дали некогаш ќе добијам признание за сè што правам. Дали љубовта кон баба ми е доволна за да ги надминам сите овие сомнежи?

Следните денови беа напнати. Баба ми беше повлечена, Јасна доаѓаше почесто и секогаш нешто пребаруваше низ фиоките. Еден ден ја најдов како ги брои парите од пензијата.

„Сакаш да ги броиме заедно?“, ја прашав тивко.

Таа ме погледна со тага: „Не знам кому да верувам веќе, Елизабета.“

Ми се скрши срцето. Не беше само прашање на пари — беше прашање на доверба, на љубов која се губи меѓу стравовите и зборовите на другите.

Една вечер, додека седевме пред телевизорот, баба ми ме фати за рака.

„Дете мое… знам дека ти си тука за мене. Само… кога ќе остареш, сè ти изгледа како закана. А Јасна… таа секогаш сакаше да биде во право.“

Ја прегрнав силно. „Бабо, јас само сакам да бидеш добро. Не ми треба ништо друго.“

Но конфликтот не заврши тука. Јасна почна да зборува со соседи дека не се грижам доволно за баба ми. Еден ден дури дојде и со социјална работничка од општината.

„Ова е само рутинска проверка“, рече жената љубезно, но јас се чувствував понижено. Покажав сè: фрижидерот полн со храна, лековите уредно наредени, сметките платени.

Кога заминаа, баба ми беше бледа како платно.

„Прости ми што дозволив ова да ти го направат“, рече низ солзи.

Јас ја прегрнав повторно. „Не си ти виновна, бабо. Само сакав сите да видат дека правам сè што можам.“

По тој настан, нешто се смени во нашето семејство. Јасна почна поретко да доаѓа — можеби затоа што виде дека нема што да најде. Баба ми стана помирна, но јас останав со лузни кои никој не ги гледаше.

Поминаа месеци. Една вечер седевме на балконот и гледавме во ѕвездите.

„Елизабета… кога ќе ме нема, сакам да знаеш дека си била мојата најголема радост“, рече баба ми тивко.

Солзите ми потекоа по образите.

„Бабо… дали некогаш ќе престанеме да се сомневаме едни во други? Дали љубовта е доволна за да ги пребродиме сите стравови?“