Кога Фрижидерот Стана Граница: Приказна за Љубов, Пари и Ладни Полици

„Не, не можам повеќе! Доста ми е од тоа да ми ги јадеш јогуртите!“, викнав додека ја трескав вратата од фрижидерот. Стоев во кујната, со рацете стиснати во тупаници, а Горан ме гледаше со поглед полн со неверување. „Марија, само еден земав, што толку направив?“, се обиде да се оправда, но веќе беше доцна. Во тој момент, не беше само за јогуртот. Беше за сите тие мали работи што се наталожија меѓу нас, како мраз на полиците од фрижидерот што никогаш не го одмрзнувавме.

Се преселивме во овој мал стан во Аеродром пред три години, со надеж дека ќе почнеме нов живот. Јас работев во книжара, а Горан во магацин. Парите никогаш не ни беа доволни, ама секогаш се надевав дека ќе се снајдеме. Но, последните месеци, сметките растеа, а платите остануваа исти. Секој ден броевме денари, правевме листи за пазарење и се каравме околу тоа кој колку потрошил.

Една вечер, додека седевме на масата со сметките расфрлани пред нас, Горан рече: „Знаеш што? Ајде да го поделиме фрижидерот. Јас ќе си имам свои полици, ти свои. Така секој ќе си знае што има и нема да има кавги.“

Се насмеав горко. „Што сме ние, цимери? Бракот ли ни е до тука стигнат?“

„Барем ќе престанеме да се караме за јогурти и салами“, одговори тој со уморен глас.

Следниот ден, со маркер ги обележавме полиците: горната беше моја, средната негова, а долната за заеднички работи – јајца и млеко. Дури и фиоката за зеленчук ја поделивме со лента. Смешно изгледаше, ама некако ни олесна. Секој си купуваше што сакаше од својата плата и си го чуваше на својата полица.

Првите денови беше чудно. Јас си купував овошје и јогурти, Горан салами и пиво. Кога ќе посакав нешто од неговата полица, се двоумев дали да прашам. Еднаш го фатив како ми зема парче сирење и му реков: „Тоа е мое.“ Тој само слегна со рамената и си замина во дневната.

Почнавме да живееме како странци. Секој си готвеше сам, јадевме во различно време. Дури и кога седевме заедно пред телевизорот, молчевме. Мама кога дојде на гости, шепна: „Деца, што ви е? Како да не сте маж и жена.“ Ја излажав дека сме уморни од работа.

Една вечер, додека ги редев своите работи на горната полица, Горан влезе во кујната со кеса од маркетот. Го гледав како внимателно ги реди своите работи на средната полица – салама, кечап, две пива. Ми дојде да се насмевнам на неговата педантност, ама срцето ми беше тешко.

„Горан…“, почнав тивко.

„Што?“, не ме ни погледна.

„Ти недостасувам?“

Се сврте кон мене со уморен поглед. „Не знам… Можеби ни треба пауза.“

Таа ноќ не спиев. Слушав како дише во другата соба и се прашував каде згрешивме. Дали навистина парите се толку важни? Или само дозволивме секојдневието да нè раздвојува?

Следното утро, додека пиев кафе сама на балконот, соседката Весна ме поздрави: „Марија, што ти е? Изгледаш како да си плачела.“

„Ах, ништо… Само малку сум уморна.“

„Ако сакаш да зборуваш…“, рече таа со разбирање.

Се вратив внатре и го најдов Горан како пак ги брои парите во паричникот.

„Горан, ајде да одиме на прошетка вечерва?“, предложив.

„Немаме пари ни за кафе, Марија.“

„Не ми треба кафе. Сакам само да прошетаме.“

Се согласи неволно. Одевме низ градскиот парк без зборови. Наеднаш застана и рече:

„Сакаш ли вака да живееме до крај? Да си делиме полици и тишина?“

Го погледнав низ солзи: „Не сакам… Ама не знам како поинаку.“

Седнавме на клупа и долго молчевме. Конечно тој рече:

„Можеби треба да побараме помош… Да зборуваме со некој.“

Се вративме дома и првпат по долго време седнавме заедно да вечераме – јас донесов јогурт од мојата полица, тој салама од неговата. Се насмеавме на апсурдот.

„Гледај до каде стигнавме…“, реков.

„Можеби ако ги тргнеме тие ленти од фрижидерот ќе биде полесно“, предложи тој.

Ги тргнавме лентите заедно. Не беше магично решение – проблемите останаа. Но барем почнавме да зборуваме повторно.

Неколку недели подоцна отидовме кај психолог во Ѓорче Петров. Таму научивме дека не сме единствените што се караат за пари и дека љубовта не се мери во денари или полици од фрижидерот.

Денес уште имаме финансиски проблеми – сметките не исчезнаа преку ноќ. Но научив дека ако не зборуваш за тоа што те боли, ќе те изеде тишината полошо од секоја сиромаштија.

Сега кога ќе отворам фрижидерот и ќе видам мешани работи – неговото пиво до мојот јогурт – ми станува мило. Не сме совршени, ама сме заедно.

Се прашувам… Колку семејства околу нас живеат вака – секој на своја полица? Дали вреди да дозволиме парите да ни ја замрзнат љубовта?