Кога Ќерката на Мојот Втор Маж Ја Прекрши Границата: Мојата Борба за Мир во Домот

„Ти не си ми мајка! Немаш право да ми зборуваш така!“ – гласот на Марија одекна низ ходникот, додека јас стоев вкочанета пред нејзината врата, со срцето кое чукаше како лудо. Надвор, дождот удираше по прозорците на нашата стара куќа во Битола, а внатре, бурата беше уште поголема.

Се викам Елена. Имам 42 години и цел живот се трудам да бидам добар човек, добра мајка и добра сопруга. Но, животот не секогаш ги наградува тие што се трудат. Првиот брак со Горан траеше осум години. Имавме син, Александар. Куќата ја наследив од баба ми – три соби, мал двор, мирис на стари времиња и спомени што болат. Кога мајката на Горан, тетка Стојанка, се всели кај нас по смртта на свекорот, се надевав дека ќе биде поткрепа. Наместо тоа, таа стана сенка што го гушеше нашиот брак. Нејзините забелешки, нејзината контрола врз секој мој чекор… По шест месеци, Горан и јас се разведовме.

Останав сама со Александар. Се борев со осаменоста, со озборувањата од соседите („Ете ја Елена, пак сама“), со финансиските проблеми. Работев во книжарата кај Пеце на Широк Сокак и секој ден се враќав дома уморна, но решена да му обезбедам на синот барем малку стабилност.

Тогаш го запознав Драган – вториот маж. Тивок, внимателен, вдовец со ќерка од првиот брак – Марија. Ми се чинеше дека конечно животот ми дава втора шанса. Се венчавме скромно, само со најблиските. Александар беше среќен што има нов татко, а јас верував дека можеме да бидеме вистинско семејство.

Но, вистинските проблеми започнаа кога Марија се всели кај нас. Имаше 17 години – бунтовна, затворена во себе, со очи полни тага и лутина. Не ја осудував – изгубила мајка на 13 години, а сега татко ѝ се жени повторно. Но, не бев подготвена за тоа колку ќе биде тешко.

Првите недели беа тивки – премногу тивки. Марија не зборуваше со мене освен ако не мораше. Јадеше сама во соба, ги избегнуваше Александар и Драган. Се обидував да бидам трпелива: „Марија, ако сакаш да зборуваме…“ – „Не ми треба ништо“, ќе ми одговореше кратко.

Една вечер, додека ги средував алиштата во машината за перење, забележав дека фали мојата омилена марама – подарок од мајка ми пред да почине. По неколку дена ја видов на Марија околу вратот додека излегуваше со друштво. „Марија, тоа е мојата марама…“ – „Па што? Не ти треба“, ми одговори ладно.

Се обидов да разговарам со Драган: „Треба да поставиме граници. Не можам вака.“ Тој само воздивна: „Дете е… ќе помине.“ Но не поминуваше. Секој ден стануваше полошо. Марија почна да носи пријатели дома без да праша, пушеше цигари во собата на Александар додека тој беше на училиште, а еднаш дури и ги фрли моите книги низ ходникот затоа што „ѝ сметале“.

Александар почна да се жали: „Мамо, зошто Марија ме навредува? Зошто ми ги крие играчките?“ Не знаев што да му кажам. Се чувствував немоќна во сопствениот дом.

Една вечер, додека седевме на вечера (Драган инсистираше сите заедно), Марија влезе во кујната и без збор го истури сокот врз масата. „Можеш ли барем еднаш да се однесуваш пристојно?“ – ја прашав тивко.

Таа избувна: „Ти не си ми мајка! Немаш право да ми зборуваш така! Ова е куќата на татко ми!“

Сите замолкнавме. Драган ја гледаше во шок, Александар почна да плаче.

Таа вечер не спиев. Во главата ми одекнуваа нејзините зборови и погледот на Драган – разочаран и беспомошен. Следните денови беа уште полоши. Марија почна намерно да ме провоцира: ги кршеше чиниите додека миеше садови, ги криеше клучевите од куќата, еднаш дури и го заклучи Александар надвор додека врнеше дожд.

Соседите почнаа да шушкаат: „Елена не може ни со своето дете ни со туѓото.“ Мајка ми (Бог да ја прости) секогаш велеше: „Домот е светост.“ А јас? Јас се чувствував како странец во сопствениот дом.

Една недела подоцна, најдов порака залепена на огледалото во бањата: „Оди си! Никој не те сака овде.“ Ракописот беше детски, но полн со омраза.

Седнав на креветот и плачев долго време. Драган дојде до мене: „Што ти е?“ Му ја покажав пораката.

„Мораме нешто да направиме“, му реков низ солзи. „Ова веќе не е живот.“

Тој молчеше долго време. „Марија е изгубена… Ако ја избркаме, ќе ја изгубам засекогаш.“

„А ако остане вака? Ќе го изгубиш и ова семејство“, му реков тивко.

Следното утро ја повикав Марија во дневната соба. Седевме сите тројца – јас, Драган и таа.

„Марија“, почнав внимателно, „те разбирам дека ти е тешко. Но ова е мојата куќа и мора да има ред.“

Таа само се насмевна подбивно: „Ти мислиш дека можеш да ме избркаш?“

„Не сакам никого да избркам“, реков низ солзи. „Но ако продолжиш вака… ќе морам.“

Драган ја фати за рамо: „Ќерко… слушај ја Елена.“

Марија избувна: „Вие двајца сте себични! Само сакате јас да исчезнам!“ Истрча надвор од куќата.

Денови поминаа во тишина и неизвесност. На крајот Драган ја убеди да се пресели кај неговата сестра во Прилеп – барем додека не се смират страстите.

Кога замина, куќата беше празна… но барем мирна. Александар повторно се смееше. Јас конечно можев да спијам ноќе.

Драган беше тажен, но знаеше дека ова беше единственото решение.

Сега седам сама во дворот и размислувам: Дали направив правилно? Дали можев повеќе да разберам? Или понекогаш мораме да избереме помеѓу мирот и жртвата?

Дали некогаш ќе бидеме вистинско семејство? Што би направиле вие на мое место?