Кога Љубовта и Срамотата се Сретнаа во Моето Семејство

— Мајко, што е ова? — викнав уште од вратата, додека ми се лизгаа нозете по сапуницата што се разлеала по скалите. Мирисот на изгорено ме удри во носот, а низ ходникот се слушаше пригушеното рикање на татко ми. Срцето ми чукаше како да ќе ми излезе од градите.

Влегов во дневната соба, а таму мајка ми, Весна, со раце во косата, стоеше над шпоретот. На масата, брат ми Даниел се обидуваше да сокрие нешто зад грб. Татко ми, Горан, седеше на фотелјата со црвенило по лицето и празна чаша ракија во раката.

— Јована, не прашувај — рече мајка ми со глас што трепереше од нервоза. — Само денес да помине.

— Што се случи? — не попуштав јас.

— Даниел запали хартија во кујната! — извика татко ми. — И сега цела куќа мириса на пепел! А ти, Весна, ништо не гледаш!

— Не е вистина! — се бранеше брат ми. — Само сакав да направам експеримент за школо!

Го гледав тоа мало парче хартија што го криеше зад грб. Се сетив на сите оние вечери кога татко ми ќе се вратише пијан, а мајка ми ќе го молеше да не вика. Се сетив на сите скршени чаши и зборови што никогаш не требаше да бидат кажани.

— Доста веќе! — викнав. — Зарем секоја вечер мора да биде вака?

Тишина. Само часовникот на ѕидот отчукуваше.

Мајка ми ме погледна со очи полни солзи.

— Јована, не знаеш колку се трудам… Но не можам повеќе.

Татко ми ја тресна чашата на масата.

— Ако не ви се допаѓа, излезете сите надвор! Ова е моја куќа!

Се почувствував како да сум заробена во туѓ живот. Сите мои соништа за мирно семејство се распрснаа како стакло под нозете. Се сетив на детството кога татко ми беше херојот што ме носеше на рамо до Вардар. Каде исчезна тој човек?

— Зошто мора секогаш да се караме? — праша Даниел со треперлив глас.

Го прегрнав брат ми. Беше само дете, а веќе научи дека љубовта понекогаш боли повеќе од сè друго.

Мајка ми седна до нас и ги зеде нашите раце во своите.

— Деца мои, сакав да ви дадам подобар живот… Но изгледа не успеав.

— Не зборувај така! — ја прекинав. — Ти си нашата сила.

Татко ми стана и излезе надвор без збор. Вратата тресна зад него. Во дворот се слушна неговиот гневен глас додека зборуваше сам со себе.

Седевме така, тројца на масата, опкружени со мирисот на изгорено и неизговорени зборови. Молчевме долго. Секој си ги броеше своите рани.

По некое време мајка ми стана и почна да ја чисти кујната. Јас и Даниел ѝ помогнавме. Во секое движење имаше тишина, но и надеж дека утре можеби ќе биде подобро.

Кога завршивме, седнавме на балконот. Гледавме во темното небо над Скопје. Светлата од соседните згради трепкаа како очи што нè набљудуваат.

— Јована — рече мајка ми тивко — дали некогаш ќе бидеме среќни?

Не знаев што да одговорам. Сакав да верувам дека ќе бидеме. Но како? Кога татко ми секој ден станува сè пооддалечен? Кога мајка ми ја губи силата?

— Можеби треба да заминам — прошепоти таа. — Да ве однесам некаде каде што ќе имаме мир.

— Не сакам да бегаме — рече Даниел. — Сакам тато пак да биде добар.

Го прегрнав посилно. Знаев дека тоа е невозможно. Луѓето ретко се менуваат ако сами не сакаат.

Во тие моменти сфатив дека морам да бидам силна за сите нас. Да бидам столбот што ќе нè држи заедно кога сè друго паѓа.

Следните денови поминаа во напнатост. Татко ми доаѓаше дома доцна, молчеше или викаше без причина. Мајка ми стануваше сè потивка. Даниел почна да се затвора во себе.

Една вечер, додека сите спиеја, седев сама во кујната и пишував писмо до себе:

„Јована, не заборавај која си. Не дозволувај болката да те скрши. Љубовта понекогаш боли, но само таа може да нè спаси.“

Утрото го најдов татко ми како седи на балконот со поглед вперен во далечината.

— Тато… — почнав тивко.

Тој ме погледна со уморни очи.

— Прости ми, Јована… Не знам како да бидам подобар човек.

Солзите ми потекоа по образите. Го прегрнав силно.

— Само обиди се… За нас.

Тој кимна со глава и првпат по долго време го видов како плаче.

Од тој ден работите почнаа полека да се менуваат. Не беше лесно. Имаше падови и нови караници, но имаше и мали победи: заеднички појадок, насмевка без причина, разговор без страв.

Денес знам дека семејството не е совршено место. Тоа е борба, простување и надеж дека љубовта ќе победи над срамот и болката.

Дали некогаш сте почувствувале дека вашиот дом е бојно поле? Како се справувате кога љубовта и срамот се судираат под ист покрив?