Кога Тројца Станаа Премногу: Мојата Борба за Семејството и Себеси

„Ти си луда, Марија! Како можеш да мислиш на трето дете кога едвај врзуваме крај со крај?“ – гласот на Александар одекнуваше низ малата кујна, додека јас стоев покрај шпоретот со рацете на стомакот, чувствувајќи ја топлината на новиот живот во мене и студот на неговите зборови. Не знаев дали да плачам или да викам. Се чувствував како да сум сама на светот, иако тој стоеше пред мене.

„Алекс, ова не беше планирано… Но, тоа е наше дете. Наше!“ – гласот ми се кршеше, а солзите ми се лизгаа по образите. Се сетив на првите денови кога се заљубивме, на ветувањата дека секогаш ќе бидеме заедно, без разлика на сè. Но, тие денови сега изгледаа далечни, како сон што избледува наутро.

Секојдневието во нашето мало станче во Аеродром беше борба. Двајцата работевме – јас како медицинска сестра во Клиничкиот центар, тој како возач во приватна фирма. Децата, Јована и Давид, беа нашиот свет. Но, со секоја сметка што пристигнуваше, со секој денар што го броевме за да купиме млеко и леб, љубовта ни се претвораше во грижа и замор.

Мајка ми често ми велеше: „Ќерко, животот не е бајка. Љубовта не се јаде.“ Јас секогаш верував дека љубовта може да победи сè. Но, кога му ја кажав на Александар веста за третото дете, видов нешто во неговите очи што никогаш порано не сум го видела – страв и гнев.

„Не можам повеќе! Не можам да бидам заробен во оваа сиромаштија! Сакам нешто повеќе од животот!“ – извика една вечер кога се врати пијан од кафаната со другарите. Јас молчев, држејќи ја Јована која плачеше затоа што немаше нови чизми за зимата.

Секој ден стануваше потежок. Александар почна да доаѓа дома сè поретко. Кога беше тука, тишината ме убиваше повеќе од кавгите. Една вечер, додека ги миев садовите, слушнав како зборува по телефон:

„Не знам што да правам… Не сакам трето дете… Не сакам веќе ни оваа жена…“

Срцето ми се скрши на илјада парчиња. Се прашував каде згрешив. Дали требаше да бидам посилна? Дали требаше да молчам повеќе? Или можеби требаше да го оставам уште кога првпат ми рече дека сум премногу емотивна?

Мајка ми дојде следниот ден. Ги виде моите подочници и тишината во домот.

„Марија, не си сама. Ако треба, ќе се вратиме кај мене во Велес. Ќе ти помогнам со децата.“

Но јас не сакав да се предадам. Сакав моите деца да имаат татко. Сакав да верувам дека Александар ќе се врати кај нас.

Една ноќ, додека седевме на масата, му реков:

„Алекс, ако сакаш да си одиш – оди. Но јас ова дете ќе го родам. Не можам да го убијам дел од себе.“

Тој ме погледна ладно:

„Ти си себична. Мислиш само на себе и на твоите чувства.“

Замина следното утро. Без зборови, без поглед наназад. Јас останав сама со две деца и едно во стомакот.

Деновите потоа беа магливи. Секој чекор беше борба – од станување наутро до легнување навечер со страв дали ќе имам доволно пари за сметки и храна. Јована ме праша една вечер:

„Мамо, кога ќе се врати тато?“

Ја прегрнав силно и реков:

„Не знам, душо. Но јас сум тука. И секогаш ќе бидам.“

Соседките шушкаа по скалите:

„Гледај ја Марија – сама со три деца! Кој ќе ја земе сега?“

Понекогаш ми доаѓаше да викнам: „Не ми треба никој! Само мир и љубов за моите деца!“ Но молчев и продолжував напред.

Мајка ми беше мојата најголема поддршка. Помагаше колку што можеше – со храна, со чување на децата додека јас работев двојни смени. Понекогаш мислев дека ќе паднам од умор, но кога ќе ги погледнев моите деца како спијат мирно покрај мене, знаев дека вреди.

Бременоста беше тешка – физички и психички. Имав моменти кога сакав да се откажам од сè. Но секој пат кога ќе го почувствував бебето како се движи во мене, добивав сила.

Александар се јави само еднаш – пред породувањето.

„Ќе дојдам да ги видам децата… но не очекувај ништо од мене.“

Не очекував ништо веќе од него. Очекував само од себе.

Кога се роди Ана, плачев од среќа и тага истовремено. Јована и Давид беа пресреќни што имаат сестричка. Мајка ми ме прегрна силно:

„Горда сум на тебе, ќерко.“

Поминаа месеци. Научив да бидам и мајка и татко. Научив дека љубовта не е само романтика – љубовта е жртва, борба и простување.

Понекогаш ноќе се прашувам: Дали направив правилен избор? Дали моите деца ќе ми простат што не успеав да го зачувам семејството? Или можеби токму оваа болка ќе ги научи дека вреди да се бориш за себе?

Што мислите вие? Дали е подобро децата да растат со двајца родители по секоја цена или е поважно мајката да биде среќна и силна сама?