Крикот под мостот: Тајната што ја промени мојата судбина

„Стој! Кој си ти? Што правиш тука?“ – гласот ми се тресеше додека се приближував кон сенката под мостот на Вардар. Беше доцна, улиците на Аеродром беа празни, само светлата од далечните згради трепереа во водата. Крикот што го слушнав пред неколку минути уште ми одѕвонуваше во ушите. Не знаев дали да бегам или да помогнам.

Сенката се помести. „Не ме повредувај, те молам…“ – тивок женски глас, едвај слушлив. Срцето ми забрза. Се наведнав и видов млада жена, со размачкана шминка и искината јакна. До неа – мало бебе, завиткано во ќебе.

„Што се случило? Треба ли да повикам полиција?“ – прашав, но таа само ја свитка главата.

„Не можам… ќе ми го земат детето…“

Во тој момент, сè што знаев за светот се сруши. Јас, Александар, обичен момак од Скопје, кој до вчера мислеше дека најголемиот проблем му е дали ќе најде работа по факултет, сега стоев пред живот што не беше мој – но не можев да се свртам и да си одам.

„Како се викаш?“

„Марија…“

Го зедов телефонот, но раката ми се закочи. Ако повикам полиција, можеби ќе ѝ помогнам, но можеби ќе ѝ го земат детето. Ако ја оставам тука, којзнае што ќе ѝ се случи. Го погледнав бебето – малечко, со црвени образи и големи очи кои ме гледаа како да бараат спас.

„Имаш каде да одиш?“

Таа само одмавна со главата.

„Ајде… ќе дојдеш кај мене вечерва. Ќе најдеме решение утре.“

Марија плачеше цел пат до мојата гарсониера во Ново Лисиче. Јас молчев. Во главата ми се вртеа илјада прашања: Што ќе речат моите? Дали правам нешто опасно? Дали сум луд?

Кога влеговме дома, мајка ми веднаш забележа дека нешто не е во ред.

„Александар, кој е ова?“ – нејзиниот глас беше остар.

„Мамо, ова е Марија… има проблем. Ќе ти објаснам.“

Татко ми само ме погледна преку весникот.

„Што си ја донел оваа девојка дома? Не сме хотел! И уште со дете! Што ако е криминалец?“

Мајка ми ја зеде Марија во кујната и ѝ даде чај. Јас седев на трпезариската маса, чувствувајќи се како да сум направил нешто страшно.

„Александар, не можеме вака. Имаме свои проблеми – татко ти без работа, јас болна… а ти носиш непознати луѓе дома!“

„Мамо, таа нема каде да оди! Ќе ја избркаат на улица со бебето!“

Татко ми стана и удри со тупаница по масата.

„Не е наша работа! Ако секој ги носи туѓите проблеми дома, ќе пропаднеме сите!“

Марија тивко плачеше во кујната. Јас ја гледав мајка ми – очите ѝ беа полни со страв и грижа.

„Сине… добро си направил што си помогнал. Но мора да најдеме друго решение.“

Таа ноќ не спиев. Слушав како Марија го нишка бебето и шепоти молитви. Утредента отидовме во Центарот за социјална работа. Таму ни рекоа дека ќе ѝ помогнат, но дека постои ризик да ѝ го одземат детето ако нема каде да живее.

Излеговме надвор. Марија ме погледна со очи полни со страв.

„Ако ме разделат од ќерка ми… нема да преживеам.“

Се вративме дома. Мајка ми седеше на креветот и плетеше.

„Можеби можеме да ѝ најдеме работа,“ рече тивко.

Татко ми уште беше лут.

„Ќе ни донесе само проблеми! Ќе не оговара цела зграда!“

Но мајка ми не попушти. Следните денови баравме работа за Марија – чистеше скали во зградата, помагаше на сосетките со децата. Луѓето почнаа да зборуваат: „Кој знае чие е тоа дете?“, „Сигурно бегалка од некоја врска…“, „Александар сигурно е таткото!“

Секој ден беше борба – со гласините, со стравот дека ќе дојде полиција, со татко ми кој стануваше сè поогорчен.

Една вечер, додека вечеравме во тишина, татко ми рече:

„Александар… дали си сигурен дека ова е твоја битка?“

Го погледнав право во очи.

„Да. Ако сите се правиме слепи за туѓата мака, никогаш нема да бидеме луѓе.“

Марија ме гледаше со благодарност. Но знаев дека ова нема среќен крај – барем не таков каков што го замислував.

По неколку недели, Марија најде работа како помошничка во една пекара кај Железничка станица. Газдата беше добар човек – ѝ даде мала соба над пекарницата. Се пресели таму со бебето.

Последната вечер пред да замине, седевме на клупата пред зградата.

„Александар… ти ми го спаси животот. Никогаш нема да заборавам.“

Ја прегрнав тивко. Знаев дека никогаш повеќе нема да ја видам.

Дома беше мирно. Татко ми повеќе не зборуваше за тоа. Мајка ми често гледаше низ прозорецот како да чека нешто или некого.

Поминаа месеци. Понекогаш мислам на Марија и на малото девојче кое плачеше под мостот таа ноќ. Дали сега се среќни? Дали општеството некогаш ќе научи да не суди толку лесно?

Секогаш кога ќе поминам покрај Вардар навечер, слушам ехо од тој крик и си велам: „Дали вредеше? Дали би го направил истото повторно?“ Што би направиле вие? Дали би помогнале некому ако знаете дека целиот свет ќе ви сврти грб?