Љубов од горе, мака од долу: Животот на Влатко меѓу две врати

— Влатко, те молам, само денеска! — гласот на сестра ми Јована одекна низ ходникот, додека со едната рака држеше термометар, а со другата се обидуваше да ги смири двете нејзини деца кои веќе се расправаа за некоја играчка.

Погледнав во часовникот: 7:13. Требаше да бидам на пат кон Охрид со Лидија, мојата девојка, со која конечно планиравме да избегаат од секојдневието. Но, наместо тоа, стоев во тесниот ходник на нашата стара скопска зграда, со куферот до нозете и со чувство дека повторно ќе ја изневерам.

— Јована, не можам… — почнав, но таа ме прекина со поглед полн солзи.

— Немам никој друг, Влатко. Молам те, само неколку часа додека одам до лекар. Ќе ти бидам должна цел живот!

Се загледав во неа. Секогаш беше така — јас бев тој што мораше да биде тука за сите. За мајка ми кога татко ми замина, за Јована кога маж ѝ ја остави, за сите соседи кога нешто ќе се расипеше по зградата. А што со мене? Кој беше тука за мене?

— Добро — воздивнав и го подигнав куферот. — Ќе останам.

Децата веднаш се залепија за мене, а Јована излета низ вратата со благодарен поглед. Седнав на каучот и го извадив телефонот. Лидија веќе ми пишуваше:

„Влатко, пак ли нешто се случи? Не можам веќе вака.“

Стиснав заби. Како да ѝ објаснам дека не сум слабак, туку едноставно не можам да ги оставам своите? Дали љубовта значи да ги избереш своите или себеси?

Додека децата цртаа на масата, слушнав тропање од долниот кат. Тоа беше соседката Марија — жена во доцните триесетти, секогаш средена и секогаш љубопитна. Таа беше позната по тоа што знаеше сè што се случува во зградата.

— Влатко! — викна таа од приземје. — Пак ли си сам со децата? Ајде слези малку, ќе ти направам кафе.

Се двоумев. Не ми беше до кафе, но знаев дека ако не слезам, ќе почне да шири муабети низ зградата. Ги оставив децата со цртани и се симнав.

Марија веќе ме чекаше со две шолји кафе и поглед кој премногу долго се задржа на мене.

— Знаеш, Влатко, ти си премногу добар за сите овде — рече таа и се насмевна. — Ама никој не гледа колку ти е тешко.

— Навикнав — одговорив кратко.

— Не треба така. Треба и ти некогаш да мислиш на себе. Еве, јас ако бев на местото на твојата девојка, ќе те разберев. Ама жените денес сакаат сè на готово…

Ја прекинав:

— Марија, не е така едноставно. Лидија ме сака, ама… едноставно не можам да ги оставам своите.

Таа се доближи до мене и тивко рече:

— Ама ако никогаш не ги оставиш, ќе останеш сам. Верувај ми.

Се вратив горе со главата полна мисли. Децата веќе беа гладни, па им направив сендвичи и се обидов да ги насмеам со стари шеги. Во еден момент најмалото ме прегрна и рече:

— Стрико Влатко, ти си најдобар!

Срцето ми се стегна. Дали ова е мојата судбина? Да бидам тука за сите други, а никогаш за себе?

Телефонот повторно заѕвони. Лидија:

„Влатко, јас одам сама. Не можам повеќе да чекам.“

Седнав на креветот и почувствував како нешто во мене пука. Сите тие години жртви — за кого? За што?

Попладнето Јована се врати бледа и уморна.

— Фала ти, брате… — ми рече тивко.

— Јована… — почнав, но таа веќе знаеше што ќе кажам.

— Знам дека ти е тешко. Ама без тебе… не знам што би правела.

Го собрав куферот и излегов надвор на тераса. Гледав во дворот каде децата си играа со топка и слушав како Марија зборува со некоја соседка:

— Влатко пак остана сам… Штета за таков човек.

Во тој момент сфатив дека сум заробен меѓу две врати: една што води кон семејството кое ме гуши со своите потреби и друга што води кон љубовта која постојано ми бега низ прсти.

Вечерта седев сам во темната соба и размислував: Дали некогаш ќе дојде ден кога ќе можам да кажам „не“ без да чувствувам вина? Дали во Македонија човек може да биде свој ако сите околу него очекуваат да биде нивен?

Можеби ова е судбината на сите нас што сме останале тука — секогаш помеѓу љубовта кон другите и љубовта кон себе.

А вие што мислите? Дали треба да ги избереме своите или конечно да избереме себеси?