Мајка ми ја избра сестра ѝ наместо мене, по цена на моето срце

„Зошто секогаш јас морам да попуштам, мајко? Зошто неа ја избираш, а не мене?“ – гласот ми трепереше додека стоев пред неа, со солзи што се бореа да не паднат. Во кујната мирисаше на пржени пиперки, но воздухот беше густ од неизговорени зборови. Мајка ми, Јасмина, не ме гледаше во очи. Само ги бришеше рацете со крпата и тивко рече: „Таа ми е сестра, Марија. Не можам да ја оставам.“

Се чувствував како да сум невидлива. Секогаш кога тетка Весна ќе дојдеше со своите проблеми – дали беше кавга со мажот ѝ, долгови или пак само желба за внимание – мајка ми го оставаше сѐ што правеше за мене и трчаше по неа. Јас останував сама, со домашните задачи, со вечерата што никој не ја јадеше топла, со празнината во градите.

Тетка Весна отсекогаш беше „посебната“. Помалата сестра, разгалена од баба и дедо, навикната сите да ѝ угодуваат. Кога татко ми почина пред пет години, мислев дека барем тогаш ќе се зближиме со мајка ми. Но, таа уште повеќе се врза за Весна. „Сега сме само ние две“, ми велеше, но јас секогаш бев трета во тој однос.

Една вечер, додека учев за матурата, слушнав како мајка ми шепоти на телефон. „Не грижи се, ќе ти најдам пари. Марија ќе разбере.“ Срцето ми потона. Знаев дека штедевме за мојата екскурзија во Охрид – единствената шанса да одам некаде со другарите пред да се разделиме по средно. Следниот ден парите ги немаше. „Весна има итна потреба“, ми рече мајка ми, избегнувајќи го мојот поглед.

„А што е со моите потреби? Што е со моите соништа?“ – прашав низ солзи.

„Ќе има други прилики, Марија. Ти си силна девојка. Ќе разбереш.“

Но не разбрав. Не можев да простам. Секој ден се чувствував како гостинка во сопствениот дом. Тетка Весна доаѓаше и си одеше кога ќе посакаше, носеше подароци што никогаш не ги сакав – евтини парфеми и шарени марами – како да може да ја купи мојата љубов. Мајка ми се смееше на нејзините шеги, а јас седев настрана, невидлива.

Еднаш, кога Весна остана кај нас неколку дена поради уште една кавга со својот маж, ја слушнав како му вели на мајка ми: „Марија е премногу чувствителна. Треба да ја научиш да биде појака.“

Мајка ми само кимна со глава.

Таа ноќ не можев да заспијам. Се прашував дали навистина сум премногу чувствителна или само премногу сама.

Дојде денот на матурската екскурзија. Сите другарки беа возбудени, пакуваа куфери и правеа планови за прошетки покрај езерото. Јас седев дома и гледав фотографии од Охрид на интернет. Мајка ми се обиде да ме утеши со домашен колач и зборови дека „ќе дојдат подобри времиња“. Но ништо не можеше да ја пополни празнината што ја чувствував.

Летото помина во тишина меѓу нас две. Јас работев сезонска работа во една слаткарница за да соберам пари за факултет. Мајка ми сѐ почесто беше кај Весна или пак Весна беше кај нас. Секојпат кога ќе се обидев да разговарам со мајка ми за тоа како се чувствувам, таа ми велеше: „Не можеш да разбереш додека не бидеш мајка.“

Една вечер, додека ги миев садовите, Весна влезе во кујната.

„Знаеш, Марија,“ рече тивко, „мајка ти многу страдаше кога беше млада. Јас ѝ бев единствената поддршка.“

„А сега јас?“ – ја прекинав.

Таа само слегна со рамената.

Почнав да се затворам во себе. Другарките ме викаа на кафе, но јас одбивав. Се чувствував како никој да не ме разбира. Дури и кога запишав факултет во Скопје и се иселив од дома, болката остана.

Првата година во Скопје беше тежок почеток. Живеев во мал стан со цимерка од Битола која веднаш забележа дека нешто ме мачи.

„Марија, зошто секогаш си толку тажна кога зборуваш со мајка ти?“ – ме праша една вечер.

Ја погледнав и конечно дозволив солзите да потечат.

„Затоа што никогаш не сум доволно важна за неа,“ прошепотив.

Со текот на времето почнав да градaм нов живот без постојаната сенка на тетка Весна. Но секојпат кога ќе се вратев дома за празници, истата приказна се повторуваше: Весна на прво место, јас на второ.

Една зима мајка ми се разболе сериозно. Лежеше во болница во Штип и јас секој ден патував од Скопје за да бидам до неа. Весна доаѓаше ретко – секогаш имаше „поважни работи“. Јас бев таа што ѝ носеше супа, што ѝ ги менуваше чаршафите, што ја држеше за рака кога имаше температура.

Една вечер мајка ми ме погледна со очи полни солзи.

„Прости ми што не те гледав доволно, Марија,“ рече тивко. „Секогаш мислев дека ако ѝ помогнам на Весна, ќе го спасам семејството кое го изгубивме кога татко ти почина.“

Ја држев за рака и плачевме двете долго време.

Но раните останаа. Дури и сега, години подоцна, кога имам свое семејство и деца, понекогаш се прашувам: Дали некогаш ќе можам целосно да ѝ простам? Дали љубовта кон сестра може да биде посилна од љубовта кон сопственото дете?

Можеби никогаш нема да добијам одговори. Но едно знам – никогаш нема да дозволам моите деца да се чувствуваат како што јас се чувствував тогаш.

Дали некогаш сте биле ставени на второ место од оние што најмногу ги сакате? Како простувате кога срцето ви е скршено од најблиските?