Мажот на мојата другарка кој бегаше од татковството по секоја цена

„Не можам повеќе, Марина! Не сум јас за ова!“, викна Александар додека ја тресеше вратата од спалната соба. Јас стоев во ходникот, со малата Ана во рацете, која плачеше без престан. Ми се чинеше дека целиот свет ми се руши врз глава. Секојдневието ми беше претворено во борба – борба да го задржам семејството, да го заштитам детето, да не се распаднам сама.

Се вратив неколку години наназад, кога Александар и јас се запознавме на факултетот во Скопје. Тој беше шармантен, духовит, секогаш со некоја нова идеја или авантура. Јас бев тивка, но љубопитна, и неговата енергија ме привлекуваше како магнет. Брзо се заљубивме, а уште побрзо решивме да се земеме. Свадбата беше мала, само со најблиските – моите родители од Битола, неговите од Прилеп, неколку пријатели и роднини. Сите ни посакуваа среќа и љубов.

Првите години беа убави. Живеевме во мал стан во Аеродром, работевме и двајцата – јас како наставничка по македонски јазик, тој како ИТ специјалист во една приватна фирма. Сонувавме за патувања, за куќа со двор, за деца кои ќе трчаат низ тревата. Но, кога останав бремена со Ана, нешто се смени кај Александар. Прво мислев дека е страв од новото, дека сите мажи така реагираат. Но неговата нервоза стануваше сè почеста.

„Зошто мораше сега? Не сме подготвени!“, ми велеше додека ги гледаше сметките на масата. „Ќе мора да се откажеме од патувањата, од излегувањата…“

Се обидував да го разберам. И мене ми беше страв. Но Ана дојде на свет и со неа дојде и нова љубов – љубов што не ја познавав дотогаш. Александар прво беше воздржан. Не сакаше да ја држи, да ја бања, дури ни да ја гледа кога плаче. „Ти си мајка, ти знаеш што треба“, ми велеше и си заминуваше во другата соба.

Мајка ми доаѓаше често од Битола да ми помогне. „Ќерко, сите мажи се такви на почетокот“, ме тешеше таа додека ја нишкаше Ана. Но јас гледав дека кај Александар нешто подлабоко не е во ред. Почна да доцни дома, да излегува со другарите по кафани низ Дебар Маало или Карпош. Кога ќе дојдеше дома, мирисаше на алкохол и цигари.

Една вечер, додека Ана имаше температура и јас веќе не знаев што да правам од грижа, Александар влезе пијан и почна да вика: „Зошто морам јас да трпам сè ова? Зошто никој не ме праша дали сакам дете?“

Се скршив. Му реков: „Александар, ова е нашето дете! Не можеш да бегаш од тоа!“

Тој само ме погледна ладно: „Можеби ти можеш, ама јас не сакам ваков живот.“

Следните месеци беа пекол. Секој ден се будев со страв – дали ќе дојде дома навреме, дали ќе помогне барем малку, дали ќе ја погледне Ана со љубов или само со презир? Почнав да се чувствувам виновна што сум мајка, што сум го родила нашето дете.

Еднаш го слушнав како разговара со својот татко по телефон: „Тато, не можам повеќе! Ова не е за мене! Можеби треба да си одам…“

Се преправав дека не слушам ништо. Но срцето ми се кинеше на парчиња.

Мајка ми повторно дојде и ми рече: „Марина, ако не те сакаат тебе и детето – не ги држи на сила. Ќе најдеш сила сама.“

Но јас не сакав да се откажам. Верував дека ќе се промени. Му предложивме семејна терапија кај психолог во Центар. Тој одби: „Јас не сум луд! Вие сте тие што имате проблем!“

Почна да спие на каучот во дневната соба. Со Ана речиси и да не зборуваше. Јас станав сенка од себе – слаба, уморна, со темни кругови под очите. На работа едвај функционирав. Колешките ме прашуваа: „Што ти е?“, а јас само се насмевнував лажно.

Една вечер Ана падна и си ја удри главата. Плачеше силно, а јас панично го повикав Александар: „Те молам помогни ми!“ Тој само го зеде палтото и излезе од дома без збор.

Таа ноќ останав будна до зори покрај креветчето на Ана. Во главата ми ѕвонеше едно прашање: „Зошто таткото на моето дете не сака да биде татко?“

Следното утро најдов белешка на масата: „Одам кај мајка ми во Прилеп. Не ме барај.“

Светот ми се сруши уште еднаш.

Минаа недели без никаква вест од него. Мајка му ми се јави еднаш: „Марина, Александар е изгубен… Не знам што му е.“

Јас останав сама со Ана. Почнав да одам кај психолог сама – за себе и за ќерка ми. Научив дека не сум виновна што тој избра да избега од татковството.

По неколку месеци Александар се врати само за да потпише документи за развод. Не сакаше ни да ја види Ана.

Денес Ана има три години. Јас сум сама мајка – понекогаш уморна до смрт, но полна со љубов за моето дете.

Често размислувам: Дали Александар некогаш ќе сфати што изгуби? Дали има други мажи како него околу нас – кои бегаат од татковството наместо да го прифатат? Дали ние жените премногу простуваме и премногу веруваме дека ќе се сменат?

Што би направиле вие на мое место? Дали некогаш сте се чувствувале вака осамено во сопствениот дом?