Од Кумство до Вражда: Свадбата што не’ Раскара

„Не, Весна, не можам да дозволам твојата сестра да биде кума на мојата ќерка!“, викнав низ солзи додека чашата со ракија ми се тресеше во раката. Весна ме гледаше со оние нејзини ладни очи, очи што некогаш беа полни со топлина и смеа. „Елена, ти ветив дека ќе бидеме кумови една на друга уште кога бевме деца! Како можеш сега да ме понижиш вака пред сите?“

Сè почна како бајка. Јас и Весна растевме заедно во истата зграда во Аеродром. Нашите деца, Марија и Александар, беа неразделни уште од мали нозе. Секогаш си мечтаевме дека еден ден ќе се земат, ќе бидеме сватови, ќе славиме заедно. И кога Александар ја запроси Марија под липите во Градски парк, двете плачевме од среќа.

Но, радоста траеше кратко. Првата пукнатина се појави кога Весна инсистираше нејзината сестра Лидија да биде кума. „Таа ми е единствена сестра, Елена, мора да ја почестам“, ми рече една вечер додека пиевме кафе кај мене дома. Јас се почувствував предадено. „А што е со нашето ветување?“, ја прашав. „Зарем заборави како си ветивме дека ќе бидеме кумови?“

Тензијата растеше секој ден додека се приближуваше свадбата. Марија плачеше секоја вечер во својата соба. „Мамо, не сакам свадбата да биде причина за кавга“, ми велеше. Александар се обидуваше да ги смири работите: „Мајко, зошто мора сè да биде според традицијата? Нека биде кој сака кума, само да сме среќни.“ Но јас не можев да попуштам. Чувството на неправда ме гушеше.

Дојде денот на свадбата. Салата во Кисела Вода беше украсена со балони и цвеќиња, но атмосферата беше напната. Весна седеше на една страна од масата, јас на другата. Никој не зборуваше за тоа што се случуваше зад сцената, но сите го чувствуваа студот меѓу нас.

Кога Лидија стана да го крене здравицата како кума, срцето ми се стегна. Погледнав кон Марија – очите и беа црвени од плачење. Александар ја држеше за рака, но и тој изгледаше скршен. Весна гордо ја гледаше својата сестра, а јас почувствував како нешто умира во мене.

По свадбата, ништо не беше исто. Не си зборувавме со Весна. Нашите семејства се делија по роднински линии – кој е на страна на Елена, кој на страна на Весна. Марија и Александар се преселија во стан во Тафталиџе за да избегаат од нашите кавги.

Една вечер, додека седев сама во кујната и гледав стара фотографија од мене и Весна како деца на Охридското езеро, ми се јави Марија.

„Мамо…“, гласот и трепереше. „Не можам повеќе вака. Александар сака да се преселиме во Германија. Веќе не можеме да издржиме меѓу вас две.“

Солзите ми капеа по образите додека слушав како моето дете бега од домот поради мојата тврдоглавост. Се сетив на сите убави моменти со Весна – како си делевме тајни, како си ветувавме дека ќе бидеме семејство засекогаш.

Неколку дена подоцна, ја видов Весна на пазарот во Зелен пазар. Се погледнавме кратко – тага и вина во очите на двете. Сакав да и пријдам, но гордоста ме спречи.

Дома, татко ми ми рече: „Елена, гордоста е најголемиот непријател на човекот. Ќе останеш сама ако не простиш.“

Но како да простам кога болката е толку свежа? Како да заборавам дека најдобрата пријателка ми го одзеде местото што ми припаѓаше?

Сега седам сама во празната куќа и се прашувам: Дали вредеше сето ова? Дали вреди едно ветување повеќе од среќата на нашите деца? Дали некогаш ќе можеме повторно да бидеме семејство?

Што мислите вие – дали треба да ја побарам Весна и да и простам? Или има работи што никогаш не се забораваат?