Пукнатата стакларница и женската итрина: Како една интрига замалку не ги уништи две семејства

— Сè е уништено! — гласот на Весна ми го пресече утринскиот мир како нож низ мек леб. Стоеше на прагот, со растреперени раце и солзи што ѝ се слеваа по образите. — Емилија, те молам, помогни ми! Не знам што да правам!

Се стрчав надвор, босонога, со срцето што ми чукаше во градите како да ќе ми излезе. Весна беше мојата најблиска соседка, жена што ја знаев уште од дете. Нејзината стакларница беше нејзиниот живот — таму ги одгледуваше најубавите домати и краставици во селото. А сега… сè беше срушено. Стаклото беше распарчено, растенијата изгмечени, а земјата натопена од вода и солзи.

— Кој би можел да го направи ова? — ја прашав, додека ја прегрнував.

— Не знам… — шепотеше таа. — Синоќа слушнав нешто, ама мислев дека е ветер. А денес…

Во тој момент, низ оградата се појави мојата свекрва, Јагода, со нејзиниот вечен сомничав поглед.

— Што се случува тука? — праша ладно.

— Некој ѝ ја уништил стакларницата на Весна — одговорив.

Јагода само ги стегна усните.

— Во ова село никој не е случајно жртва — рече. — Некој секогаш има корист од туѓата несреќа.

Таа реченица ми остана во главата цел ден. Додека ѝ помагав на Весна да ги собере остатоците од нејзиниот труд, во мене се будеше немир. Кој би можел да биде толку злобен? Зошто токму Весна?

Попладнето, додека седевме во мојата кујна со чаша ладна вода, Весна почна да шепоти:

— Емилија… мислиш ли дека ова има врска со тоа што минатата недела добив награда за најдобар домат на саемот?

— Не сакам да верувам дека некој би бил толку љубоморен — реков.

— Ама знаеш како е кај нас… — продолжи таа. — Сè се гледа, сè се брои. А ти знаеш дека Марија од другата улица беше многу лута што не победи.

Марија… жена со остар јазик и уште поостра завист. Но дали навистина би отишла толку далеку?

Вечерта, кога мојот сопруг Горан се врати од работа, му раскажав што се случило.

— Не се мешај — ми рече строго. — Остави ги тие женски работи. Ќе си направиш само проблеми.

Но јас не можев да останам рамнодушна. Следните денови низ селото почнаа да кружат гласини. Некои велеа дека Весна сама си ја уништила стакларницата за да добие сочувство и помош од општината. Други тврдеа дека виделе некој млад човек како се шета околу нејзината куќа доцна навечер.

Секој ден Весна стануваше сè потивка и посомничавa. Дури и кон мене почна да гледа со недоверба.

— Емилија… ти беше дома таа вечер? — ме праша еднаш, додека ги садевме пиперките во мојата градина.

— Бев, ама спиев… Зошто ме прашуваш така? — почувствував како нешто ме боде во градите.

— Само… сите зборуваат разни работи. Не знам веќе кому да верувам.

Таа реченица ме погоди повеќе отколку што очекував. Се чувствував предадено. Јас ѝ бев единствената вистинска пријателка, а сега и јас станав осомничена.

Една вечер, додека ги миев садовите, слушнав како Горан разговара со свекрва ми во дворот.

— Таа Весна премногу се прави жртва — рече Јагода. — Можеби сака нешто повеќе од нашата Емилија… или од тебе.

— Мајко! — викна Горан. — Не зборувај глупости!

Но јас веќе не можев да го избркам тој црв на сомнежот од главата. Дали навистина Весна игра некаква игра? Или пак некој друг сака да нè поскара?

Следното утро, додека пазарев на пазарот во Велес, ја сретнав Марија. Со насмевка што повеќе личеше на подбив отколку на пријателство, ми рече:

— Како е Весна? Слушнав дека ѝ тргнало лошо… Штета за доматите.

— Ќе се снајде таа — одговорив ладно.

— Само пази… некогаш тие што најмногу плачат се најголеми лисици — ми намигна и си замина.

Се вратив дома уште пообеспокоена. Почнав да забележувам ситни нешта: како Весна почесто доаѓа кај нас, како Горан станува нервозен кога таа е во близина, како Јагода ме гледа со жал и сомнеж во очите.

Една ноќ, додека сите спиеја, решив да одам до дворот на Весна. Сакав да видам дали има нешто што сум пропуштила. Тогаш го здогледав: малечко парче црвен плат што висеше на жицата покрај стакларницата. Го препознав веднаш — тоа беше дел од кошулата на синот на Марија, Александар.

Утрото отидов кај Марија.

— Марија, дали Александар беше тука таа ноќ кога се случи несреќата кај Весна? — ја прашав директно.

Таа пребледе.

— Зошто ме прашуваш?

— Затоа што најдов дел од неговата кошула кај стакларницата.

Марија почна да се брани:

— Тоа не значи ништо! Можеби само поминал таму…

Но веќе беше доцна. Веста брзо се прошири низ селото. Александар призна дека бил таму со другарите и дека случајно скршиле дел од стаклото додека бегале од кучето на Весна. Но никој не сакаше да преземе вина за целосната штета.

Весна беше скршена, но барем вистината излезе на виделина. Сепак, штетата беше направена — не само на стакларницата туку и во нашите односи. Јас и Весна повеќе не бевме блиски како порано; семејството ми гледаше на мене со сомнеж; а селото уште долго ќе шепоти за оваа приказна.

Сега седам сама во дворот и размислувам: Дали вредеше да се мешам? Дали некогаш ќе можеме повторно да си веруваме едни на други? Или љубомората и интригите засекогаш ќе ни ги уништуваат животите?