Сѐ или ништо: Вечерата што ја смени мојата судбина

„Марина, уште еднаш ми подгреваш вчерашно јадење, ќе полудам! Зарем толку не можеш да зготвиш нешто свежо?“ – гласот на Јосиф одекнуваше низ малата кујна, додека јас стоев со лажицата во рака, срцето ми чукаше како да ќе скокне од градите. Се обидов да не му одговорам веднаш, знаејќи дека секој збор може да биде искра за нова кавга.

„Јосифе, доцна е, дојдов од работа уморна, а и супата од вчера е уште убава. Не можеме секој ден да готвиме ново, знаеш колку е скапо сѐ денес…“

Тој само ја тресна вратата од фрижидерот и седна на масата, намуртен. Во тие моменти се чувствував како да сум му слугинка, а не сопруга. Секој ден се трудам – работам во продавница по осум часа, па трчам дома да средам, да зготвам, да ги видам децата. А тој? Секогаш има забелешка.

Мајка ми ми велеше: „Ќерко, мажот ако не го почитуваш и не му угодиш, ќе си оди.“ Ама никој не ми кажа што да правам кога тој не те почитува тебе. Се сеќавам на првата година од бракот – Јосиф беше друг човек. Секогаш насмеан, внимателен, ми носеше цвеќе од пазарот. Но со текот на времето, како да се изгуби таа топлина. Остана само барање и незадоволство.

Таа вечер, додека седевме на масата, тишината беше потешка од секој збор. Децата гледаа во мене со прашалници во очите – знаеја дека нешто не е во ред. Малиот Александар шепна: „Мамо, јас ја сакам супата.“ Му се насмевнав со сила.

„Јосифе, ајде барем пред децата…“ – почнав тивко.

„Не ми држи лекции! Ако не можеш да зготвиш нешто свежо, кажи ми, ќе си купам бурек од пекара!“, рече тој и стана од масата. Вратата заѕвечере зад него.

Седев така неколку минути, со солзи во очите. Се прашував каде згрешив. Дали сум лоша сопруга? Дали сум лоша мајка? Или едноставно живеам со човек кој никогаш нема да биде задоволен?

Следното утро се разбудив порано од сите. Го гледав Јосиф како спие мирно, како дете. Во тие моменти го сакав и го мразев истовремено. Сакав да му кажам колку ме боли секоја негова забелешка, колку се чувствувам невидлива и недоволна.

На работа бев расеана. Колешката Весна ме праша: „Марина, што ти е? Изгледаш како да си плачела.“

„Ништо… само малку сум уморна“, и одговорив.

Но вистината беше дека душата ми беше уморна. Од борба за внимание, за признание, за малку љубезност. Секој ден исто – работа, куќа, деца, а на крајот пак не вреди.

Вечерта решив да зготвам нешто посебно – тавче грав со домашен леб. Сакав да му покажам дека можам и повеќе од тоа што бара. Децата ми помагаа во кујната – Александар месеше леб, а Марија ги миеше садовите.

Кога Јосиф дојде дома, мирисот на гравот се ширеше низ станот. Седна на масата без збор.

„Еве ти свежо јадење“, му реков со надеж дека ќе го омекнам.

Проба една лажица и само рече: „Не е солено доволно.“

Во тој момент нешто во мене пукна. Оставив сѐ и излегов на балкон. Воздухот беше ладен, но ми требаше простор да дишам. Солзите ми течеа по образите.

По некое време дојде Марија: „Мамо, зошто тато секогаш е лут?“

Ја прегрнав силно. „Не знам душо… можеби затоа што не знае како да биде среќен.“

Таа вечер не спиев. Размислував дали вака треба да изгледа животот на една македонска жена – секогаш да се жртвуваш, а никогаш да не бидеш доволна. Се сетив на мајка ми и нејзините зборови: „Ќерко, трпи за децата.“ Но колку треба да трпиме? Дали љубовта значи само жртва?

Следниот ден решив да разговарам со Јосиф. Го чекав да се врати од работа.

„Јосифе, мораме да зборуваме“, му реков сериозно.

„Што има сега пак?“

„Не можам вака повеќе. Секој ден се трудам за тебе и за децата, а ти само гледаш што не е во ред. Никогаш не си задоволен. Не сакам децата да растат во дом каде што љубовта е мерена со тоа дали јадењето е свежо или не.“

Тој ме гледаше зачудено.

„Марина… јас само сакам најдобро за сите нас.“

„Најдоброто не е секогаш свежо јадење. Најдоброто е кога ќе седнеме заедно на маса и ќе се смееме, кога ќе си помогнеме еден на друг. Сакам партнерство, не судија во куќава.“

Долго молчеше. Првпат го видов збунет и малку засрамен.

„Извини… можеби навистина претерувам понекогаш“, рече тивко.

Не знам дали тој разговор нешто ќе смени. Но знам дека повеќе нема да дозволам мојата вредност да се мери со тоа дали ручекот е свеж или подгреан.

Сега ве прашувам вас: Дали вреди жената секогаш да трпи за мир во куќата? Или треба конечно да почнеме да бараме почит и разбирање? Што мислите вие?