Шест Лица на Љубовта: Приказна за Искреноста и Срцето во Скопје

„Не можам повеќе, мајко! Не можам да бидам тоа што ти сакаш!“ – викнав низ солзи додека вратата зад мене се затвори со тресок. Во ходникот на нашиот стан во Аеродром, воздухот беше густ од неизговорени зборови и стари болки. Мајка ми, Весна, стоеше во кујната со крпа во рака, а очите ѝ беа полни со разочарување. „Елена, не е срамота да бидеш своја, ама не заборавај – светот не е секогаш праведен кон тие што се различни.“

Се стрчав во мојата соба и ја затворив вратата. Се фрлив на креветот и ги стегнав перниците околу себе. Во главата ми ѕвонеше нејзиниот глас, но уште повеќе ме болеше тоа што не можев да ѝ објаснам зошто срцето ми чука за нешто друго – за некој друг живот, за љубов што не се мери со туѓи очекувања.

Сè почна пред три месеци, кога го запознав Марко на една изложба во МКЦ. Тој беше различен од сите момци што ги познавав – зборуваше тивко, но секој збор му беше тежок како камен. Имаше нешто во неговиот поглед што ме тераше да сакам да бидам подобра верзија од себе. „Знаеш што ми е најважно кај луѓето?“ – ме праша еднаш додека седевме на клупа покрај Вардар. „Да бидат искрени. Да не се плашат да покажат кои се.“

Таа вечер се вратив дома со насмевка, но мајка ми веднаш забележа дека нешто се сменило. „Кој е тој што ти ги разбуди очите?“ – ме праша со полуироничен тон. „Само пријател,“ одговорив, но знаев дека лажам.

Следните недели се гледавме често. Марко беше фасциниран од мојата страст кон пишувањето и ме охрабруваше да ги испратам моите раскази на конкурс. „Ти си храбра,“ ми рече еднаш. „Тоа е најпривлечната особина кај една жена.“

Но, токму таа храброст ми донесе проблеми дома. Мајка ми сакаше да студирам економија, да најдам сигурна работа и да се омажам за некој „добар дечко“. Јас сакав да пишувам, да патувам, да љубам без страв. Татко ми, Драган, беше отсутен – физички присутен, но душевно далеку, заглавен во своите сопствени грижи и долгови.

Една вечер, додека седевме на вечера, мајка ми почна повторно: „Елена, Марко нема стабилна работа. Како мислиш да градиш иднина со некој што живее од ден за ден?“ Ја погледнав право во очи: „Мајко, дали љубовта е само плата и сигурност? А што ако утре сè изгубиме? Кој ќе ни остане?“

Таа молчеше. Тишината беше потежок од секој укор.

Во тие денови почнав да размислувам за тоа што навистина го прави човек привлечен. Марко имаше шест особини што ги барав цел живот: искреност, храброст, сочувство, самодоверба, смисла за хумор и способност да прости. Но дали тоа беше доволно?

Еднаш додека шетавме низ Дебар Маало, Марко ме запре: „Елена, дали си подготвена да се бориш за нас? Против сите?“ Го гледав во очи и почувствував како стравот ми го стега грлото. „Не знам,“ прошепотив. „Се плашам.“

„И јас се плашам,“ рече тој тивко. „Но ако не пробаме, никогаш нема да знаеме.“

Тие зборови ми се вртеа во глава цела ноќ. Следното утро решив да ѝ кажам сè на мајка ми – без лажење, без маски.

„Мамо,“ почнав додека таа го миеше садовите, „сакам да знаеш дека го сакам Марко. Не затоа што е совршен или богат, туку затоа што ме прави среќна.“

Таа ја остави чашата и ме погледна: „А што ако те повреди? Што ако утре останеш сама?“

„Ќе преживеам,“ реков решително. „Подобро сама отколку со некој што не го сакам.“

Мајка ми воздивна и првпат видов солзи во нејзините очи: „Само сакам да бидеш среќна… ама светот е суров.“

Во следните недели конфликтите се засилија. Баба ми Ана дојде од Велес специјално за да ме убеди дека грешам: „Дете мое, слушај ја мајка ти! Љубовта е убава додека трае, ама животот е долг.“

Сестра ми Марија беше единствената што ме разбираше: „Ако не си среќна сега, кога ќе бидеш?“ Таа ми даде сила да продолжам.

Но тогаш дојде најголемиот удар – Марко доби понуда за работа во Љубљана. Ме повика на кафе во едно мало кафуле кај Плоштад Македонија.

„Елена,“ почна тој нервозно играјќи со лажичката, „сакам да дојдеш со мене.“

Срцето ми застана. Сè што сакав беше пред мене – нов почеток, нов град, нов живот. Но зад мене беа мајка ми, сестра ми, моите пријатели… целиот мој свет.

„Не можам,“ прошепотив низ солзи. „Не можам да ги оставам.“

Марко молчеше долго време. На крајот рече: „Ќе те чекам колку што треба. Но мораш сама да одлучиш.“

Следните денови беа пеколни. Мајка ми беше среќна што останувам; јас се чувствував како предавник на сопственото срце.

Поминаа недели. Марко замина. Ми пишуваше секој ден – пораки полни љубов и надеж. Но јас бев заробена помеѓу две страни: должноста кон семејството и желбата за сопствена среќа.

Една вечер седев сама на балконот и гледав во светлата на градот. Во рацете држев писмо од Марко:

„Елена,
Љубовта е избор. Изборот е тежок само ако не си искрена кон себе.
Твој Марко“

Ги затворив очите и се прашав: Дали навистина сум искрена кон себе? Или само живеам според туѓи правила?

Денес уште сум тука – помеѓу желбата и стравот. Помеѓу љубовта и должноста.

Дали некогаш ќе најдам сила да бидам целосно своја? Или ќе останам засекогаш заробена меѓу шесте особини што ги барам кај другите, а ги немам доволно кај себе?

Што мислите вие – дали вреди да се жртвува сè за љубовта или треба прво себе да се пронајдеме?